Στη σύγχρονη κοινωνία, σπάνια θεωρούμε ότι τα βιβλία είναι επικίνδυνα αντικείμενα. Ωστόσο, ορισμένα βιβλία περιέχουν στοιχεία τόσο επικίνδυνα που απαιτούν έλεγχο πριν τοποθετηθούν στα ράφια δημόσιων βιβλιοθηκών, βιβλιοπωλείων ή ακόμα και ιδιωτικών κατοικιών.
Το Poisonous Book Project, ένα ερευνητικό έργο συνεργασίας μεταξύ του Winterthur Museum, Garden & Library και του University of Delaware, είναι αφιερωμένο στην καταλογογράφηση τέτοιων βιβλίων. Το ενδιαφέρον τους δεν είναι το περιεχόμενο που γράφεται στις σελίδες, αλλά τα φυσικά συστατικά των ίδιων των βιβλίων - συγκεκριμένα, τα χρώματα των εξωφύλλων.
Το έργο επηρέασε πρόσφατα την απόφαση να αφαιρεθούν δύο βιβλία από τη γαλλική εθνική βιβλιοθήκη. Ο λόγος; Τα ζωηρά πράσινα υφασμάτινα καλύμματά τους δημιούργησαν υποψίες ότι περιέχουν αρσενικό.
Αυτή η ανησυχία έχει τις ρίζες της στις ιστορικές πρακτικές στη βιβλιοδεσία. Κατά τον 19ο αιώνα, καθώς τα βιβλία άρχισαν να παράγονται μαζικά, οι βιβλιοδέτες μεταπήδησαν από τη χρήση ακριβών δερμάτινων καλυμμάτων σε πιο προσιτά υφασμάτινα είδη. Για να προσελκύσουν τους αναγνώστες, αυτά τα υφασμάτινα καλύμματα βάφονταν συχνά με φωτεινά, εντυπωσιακά χρώματα.
Πράσινο, κίτρινο, κόκκινο
Μια δημοφιλής χρωστική ήταν η πράσινη χρωστική ουσία του Scheele, που πήρε το όνομά της από τον Carl Wilhelm Scheele , έναν Γερμανο-Σουηδό χημικό που το 1775 ανακάλυψε ότι μια ζωηρή πράσινη χρωστική ουσία μπορούσε να παραχθεί από χαλκό και αρσενικό.
Αυτή η βαφή δεν ήταν μόνο φθηνή στην κατασκευή, ήταν επίσης πιο ζωντανή από τα χόρτα ανθρακικού χαλκού που είχαν χρησιμοποιηθεί για περισσότερο από έναν αιώνα.
Το πράσινο Scheele τελικά έπεσε σε δυσμένεια επειδή είχε την τάση να ξεθωριάζει σε μαύρο όταν αντιδρούσε με ρύπους με βάση το θείο που απελευθερώνονταν από τον άνθρακα.
Αλλά νέες βαφές που βασίζονται στην ανακάλυψη του Scheele, όπως το σμαραγδί και το πράσινο του Παρισιού, αποδείχθηκαν πολύ πιο ανθεκτικές.
Γρήγορα υιοθετήθηκαν για χρήση σε διάφορα αντικείμενα, όπως εξώφυλλα βιβλίων, ρούχα, κεριά και ταπετσαρίες.
Αυτές οι χρωστικές, ωστόσο, είχαν ένα σημαντικό μειονέκτημα: αποικοδομούνταν εύκολα, απελευθερώνοντας δηλητηριώδες και καρκινογόνο αρσενικό.
Οι συχνές αναφορές για πράσινα κεριά που δηλητηριάζουν παιδιά σε χριστουγεννιάτικα πάρτι, άρρωστοι εργάτες εργοστασίων που ήταν επιφορτισμένοι με την εφαρμογή μπογιάς σε στολίδια και προειδοποιήσεις για δηλητηριώδη φορέματα εγείρουν σοβαρές ανησυχίες για την ασφάλεια αυτών των πράσινων βαφών.
Οι βλαβερές συνέπειες αυτών των χρωστικών έχουν εμπλακεί ακόμη και στον θάνατο του Ναπολέοντα από καρκίνο του στομάχου. Ο Ναπολέων αγαπούσε το πράσινο χρώμα, τόσο πολύ που διέταξε την κατοικία του στην Αγία Ελένη, όπου εξορίστηκε, να βαφτεί σε αυτό το χρώμα.
Η θεωρία ότι το αρσενικό στους τοίχους συνέβαλε στον θάνατό του υποστηρίζεται από τα υψηλά επίπεδα αρσενικού που ανιχνεύθηκαν σε δείγματα των μαλλιών του.
Παρά τη σαφή σύνδεση μεταξύ των πράσινων χρωστικών και των προβλημάτων υγείας, οι τοξικές ταπετσαρίες συνέχισαν να παράγονται μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα.
Ωστόσο, το πράσινο δεν είναι το μόνο χρώμα που πρέπει να ανησυχείτε. Το κόκκινο είναι επίσης ανησυχητικό. Η λαμπερή κόκκινη χρωστική ουσία vermilion σχηματίστηκε από το ορυκτό κιννάβαρη, επίσης γνωστό ως θειούχος υδράργυρος.
Αυτή ήταν μια δημοφιλής πηγή κόκκινου χρώματος που χρονολογείται χιλιάδες χρόνια πίσω. Υπάρχουν ακόμη στοιχεία ότι οι καλλιτέχνες της νεολιθικής εποχής υπέφεραν από δηλητηρίαση από υδράργυρο . Το κόκκινο Vermilion εμφανίζεται μερικές φορές στα μαρμάρινα σχέδια στο εσωτερικό των εξωφύλλων των βιβλίων.
Στα βιβλία που έχουν κίτρινο χρώμα ο ένοχος είναι ο χρωμικός μόλυβδος. Το λαμπερό κίτρινο του χρωμικού μολύβδου ήταν αγαπημένο των ζωγράφων, κυρίως του Βίνσεντ βαν Γκογκ, ο οποίος το χρησιμοποίησε εκτενώς στην πιο διάσημη σειρά έργων του: Ηλιοτρόπια. Για τους βιβλιοδέτες της βικτωριανής εποχής, το χρωμικό μόλυβδο τους επέτρεψε να δημιουργήσουν μια σειρά χρωμάτων από πράσινα (που επιτεύχθηκε με την ανάμειξη του κίτρινου χρωμίου με το μπλε της Πρωσίας) έως τα κίτρινα, πορτοκαλί και καφέ.
Τόσο ο μόλυβδος όσο και το χρώμιο είναι τοξικά. Αλλά τα κίτρινα βιβλία είναι λιγότερο ανησυχητικά από τα πράσινα και τα κόκκινα. Ο χρωμικός μόλυβδος δεν είναι ιδιαίτερα διαλυτός, καθιστώντας δύσκολη την απορρόφησή του. Στην πραγματικότητα, εξακολουθεί να είναι μια ευρέως χρησιμοποιούμενη χρωστική ουσία.
Πρακτικές συμβουλές
Τι πρέπει λοιπόν να κάνετε αν συναντήσετε ένα πράσινο υφασμάτινο βιβλίο από τον 19ο αιώνα; Πρώτον, μην ανησυχείτε υπερβολικά. Πιθανότατα θα έπρεπε να φάτε ολόκληρο το βιβλίο προτού υποφέρετε από σοβαρή δηλητηρίαση από αρσενικό. Ωστόσο, η περιστασιακή έκθεση στον ακετοαρσενίτη χαλκού, την ένωση της πράσινης χρωστικής, μπορεί να ερεθίσει τα μάτια, τη μύτη και το λαιμό.
Είναι περισσότερο ανησυχητικό για τους ανθρώπους που μπορεί να χειρίζονται τακτικά αυτά τα βιβλία, όπου η συχνή επαφή θα μπορούσε να οδηγήσει σε πιο σοβαρά συμπτώματα. Επομένως, όποιος υποψιάζεται ότι μπορεί να χειρίζεται ένα βιβλίο της βικτωριανής εποχής με σμαραγδένιο δέσιμο, συνιστάται να φοράει γάντια και να αποφεύγει να αγγίζει το πρόσωπό του. Στη συνέχεια, καθαρίστε όλες τις επιφάνειες.
Για να βοηθήσει στον εντοπισμό αυτών των δυνητικά επικίνδυνων βιβλίων, το Poisonous Book Project έχει ενσωματώσει στην έρευνά του δεδομένα που προέρχονται από το πλήθος.
Οι ερευνητές διανέμουν τώρα σελιδοδείκτες που διαθέτουν προειδοποιήσεις για την ασφάλεια και παρουσιάζουν διάφορες αποχρώσεις του σμαραγδί πράσινου για να βοηθήσουν στην αναγνώρισή τους. Ως αποτέλεσμα, έχουν πλέον εντοπίσει περισσότερες από 238 εκδόσεις αρσενικού από όλο τον κόσμο.
Πηγή: The Conversation