Οι Ρωμαίοι ήταν έμπειροι μηχανικοί, πρωτοπόροι στην ενδοδαπέδια θέρμανση, στα υδραγωγεία και στη χρήση του σκυροδέματος ως οικοδομικού υλικού και επιπλέον, σύμφωνα με νέα στοιχεία, οι «εφευρέτες» της ανακύκλωσης.
Ερευνητές στην Πομπηία, τη θρυλική πόλη της νότιας Ιταλίας και διασημότερο θέρετρο της αρχαίας Ρώμης, που έσβησε ξαφνικά κάτω από τόνους ηφαιστειακής τέφρας με την έκρηξη του Βεζούβιου το 79 μ.Χ., διαπίστωσαν ότι τα τεράστια αναχώματα έξω από τα τείχη της πόλης, όπου σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, οι κάτοικοι πετούσαν τα απορρίμματα τους, στην πραγματικότητα ήταν «χώροι ανακύκλωσης και επαναχρησιμοποίησης».
Η Αμερικανίδα καθηγήτρια Ρωμαϊκής Αρχαιολογίας Άλισον Έμερσον, μέλος της ομάδας η οποία διενεργεί έρευνες στην Πομπηία για το Πανεπιστήμιο του Σινσινάτι, δήλωσε ότι τα απορρίμματα βρέθηκαν συσσωρευμένα κατά μήκος σχεδόν ολόκληρου του εξωτερικού τείχους στη βόρεια πλευρά της πόλης, μεταξύ άλλων σημείων, με ορισμένα από τα αναχώματα να έχουν ύψος αρκετών μέτρων. Στα αναχώματα εντοπίστηκαν θραύσματα αγγείων και κονίαμα γύψου, τα οποία επαναχρησιμοποιήθηκαν ως δομικά υλικά.
Η μέχρι πρότινος ερμηνεία των αρχαιολόγων ήταν ότι τα αναχώματα δημιουργήθηκαν μετά από σεισμό που έπληξε την πόλη 17 χρόνια πριν από τη μεγάλη έκρηξη του Βεζούβιου, οπότε οι κάτοικοι καθάρισαν και απομάκρυναν τα ερείπια από τα κτίρια που είχαν πληγεί σε σωρούς έξω από τα τείχη. Και παρότι τα περισσότερα από αυτά είχαν ανασκαφεί μέχρι τα μέσα του 20ού αιώνα, κάποια ερευνώνται ακόμη.
Οι αναλύσεις εντόπισαν μέρος των απορριμμάτων από διάφορα σημεία της πόλης σε σημεία εκτός αυτής -όπως οι σύγχρονοι χώροι υγειονομικής ταφής- και πίσω στην πόλη, καθώς το υλικό βρέθηκε ενσωματωμένο σε κτίρια, τοίχους και δάπεδα.
Σε συνεργασία με τους αρχαιολόγους Στίβεν Έλις και Κέβιν Ντίκους, η Έμερσον μελέτησε τα υλικά κατασκευής της αρχαίας πόλης.
«Βρήκαμε ότι μέρος της πόλης χτίστηκε από σκουπίδια. Οι σωροί έξω από τα τείχη δεν ήταν υλικά που πετούσαν για να τα ξεφορτωθούν. Έξω από τα τείχη γινόταν η συλλογή, ταξινόμηση και στη συνέχεια, μεταπώληση των υλικών εντός των τειχών».
Η Πομπηία ήταν μια πόλη με κομψές επαύλεις και δημόσια κτίρια, Αγορά, εργαστήρια, καταστήματα, χώρους εστίασης, οίκους ανοχής και λουτρά, καθώς και ένα αμφιθέατρο χωρητικότητας 20.000 ατόμων.
Η Έμερσον και η ομάδα της ανέλυσαν δείγματα από το έδαφος προκειμένου να εντοπίσουν τη διαδρομή των τυπικών αστικών απορριμμάτων στην πόλη. Όπως λέει «το χώμα που ανασκάψαμε διαφέρει ανάλογα με το αρχικό σημείο εναπόθεσης τους».
Ορισμένοι τοίχοι, για παράδειγμα, φέρουν επαναχρησιμοποιημένα υλικά, όπως θραύσματα αμφορέων, κομμάτια από κεραμίδια και σβώλους από κονίαμα γύψου. «Σχεδόν όλοι αυτοί οι τοίχοι έχουν περαστεί με ένα τελικό στρώμα γύψου, για να μην είναι ορατό το χάος των υλικών που χρησιμοποιήθηκαν», εξηγεί η Έμερσον, η έρευνα της οποίας θα δημοσιευθεί τον Μάιο στο βιβλίο με τίτλο «Life and Death in the Roman Suburb» (εκδόσεις Oxford University Press).
Με πληροφορίες από Telegraph