Ένα μυστηριακό δέος με επίκεντρο το Πάσχα κάνει την ορθόδοξη πίστη να ξεχωρίζει, αλλά τα βάσανα του κόσμου κι οι ανοιχτές πληγές της ρωμιοσύνης στην Κύπρο, κάνουν το δικό μας Πάσχα να ξεχωρίζει ακόμη περισσότερο με τις πονεμένες Παναγιές και τις Μυροφόρες του Επιταφίου ανάμεσά μας. Πονεμένες κι αγαθές ψυχές σε ένα μυστήριο πίστης που ενίοτε οι σχολαστικοί αδυνατούν να κατανοήσουν, χύνοντας το όξος τους.
Έτσι, καθώς ο Χριστός υβριζόμενος και ραπιζόμενος κουβαλά τον Σταυρό Του προς τον Γολγοθά, τα Πάθη Του γίνονται ένα με τα πάθη του λαού μας. Εκεί, στον ανηφορικό δρόμο του Μαρτυρίου, μια γυναίκα βγήκε από την αυλή του σπιτιού της και δρόσισε το καταματωμένο πρόσωπό Του, περιφρονώντας τις κραυγές των Ρωμαίων στρατιωτών και τις φοβέρες του όχλου. Καθώς λοιπόν ο Χριστός πορεύεται στην Οδό του Μαρτυρίου, οι πονεμένες Παναγιές στα ρημαγμένα εξωκκλήσια στα κατεχόμενα και οι Μυροφόρες της Κύπρου στις αυλές τους, περιμένουν να Του δροσίσουν το πρόσωπο. Κι όσες εγκατέλειψαν τα εγκόσμια, συναπαντούν το Νυμφίο Χριστό στα κατεχόμενα καθώς περνάει καταματωμένος μέσα από συλημένα κοιμητήρια, σπασμένους σταυρούς, ρημαγμένες εκκλησίες και αυλές καθαγιασμένων σπιτιών … Και συνεχίζει μέσα από χαράδρες και γκρεμούς στο συναπάντημα Του με Μυροφόρες της Κύπρου που αναζητούν ακόμη αγαπημένα πρόσωπα κι άλλες που κρατούν οστά και τα γλυκοφιλούν αναφωνώντας το «Ευλογημένος ο ερχόμενος…».
Είναι κι αυτές που περιμένουν καρτερικά τον Χριστό στους προσφυγικούς συνοικισμούς, όπως η Μυροφόρα από το Παλαίκυθρο που το 1974, τότε 37 χρονών, μεγάλωνε την οικογένειά της μέχρι εκείνο το μαύρο καλοκαίρι που μπήκαν οι Τούρκοι στο χωριό, άρπαξαν τον άντρα της, που έκτοτε αγνοείται, και τραυμάτισαν με σφαίρα στο πόδι το μικρό της γιο Χριστάκη, πέντε χρονών, που επίσης ακόμη αγνοείται. Η Μυροφόρα πήρε από τότε τους δρόμους αναζητώντας τους μέχρι και σήμερα, 87 χρονών πλέον, εξιστορώντας όσα συνέβηκαν στην οικογένεια της. Πενήντα χρόνια μετά, εξιστορεί τον πόνο της, βάζοντας με ευλάβεια στο τέλος τον σταυρό της και τονίζοντας ότι μόνο στο Θεό ελπίζει πλέον.
Είναι πολλές οι πονεμένες Παναγιές στα ρημαγμένα ξωκκλήσια στα κατεχόμενα καθώς και οι Μυροφόρες της Κύπρου γύρω μας… Είναι η Θεογνωσία που ζούσε σε χωριό στους πρόποδες του Πενταδακτύλου φορώντας μέρα-νύχτα μια μαύρη μαντήλα. Ήταν παντρεμένη με τον καλοκάγαθο Κωστή, που άρπαξαν Τουρκοκύπριοι εξτρεμιστές και τον δολοφόνησαν πριν το 1974, ενώ από το 1974, γιος και γαμπρός αγνοούνταν. Είναι η Ιφιγένεια της Τηλλυρίας με τις κάτασπρες μακριές πλεξούδες, η οποία μεταλάμβανε τελευταία κάθε Δεκαπενταύγουστο στην Παναγία την Χρυσοπατερίττισα. Είναι η Χαρίτα της Κερύνειας, η Χρυστάλλα του Δικώμου, η Σοφία της Βασίλειας, η Ελένη της Καρπασίας, η Καλλισθένη της Κυθραίας και τόσες άλλες που βιώνουν τα Πάθη του Χριστού με το δικό τους μυστηριακό τρόπο. Αυτή είναι η πονεμένη Κύπρος με την προσφυγιά, τους αγνοούμενους και σκοτωμένους, την καθημερινή έγνοια για επιβίωση, την αλλοτρίωση, την αμνησία...
Μέσα στην χαρμολύπη της Ορθοδοξίας, την πλήρη νοημάτων στα αναπάντητα, ευλογημένο το Πάσχα του λαού μας.
Καλή Ανάσταση.
Κώστας Μαυρίδης, Ευρωβουλευτής ΔΗΚΟ (S&D), Πρόεδρος Πολιτικής Επιτροπής για την Μεσόγειο