Αρχές καλοκαιριού, μία συνεργάτης μας στη HuffPost εξομολογήθηκε σε στενό επαγγελματικό κύκλο, ότι η οικογένειά της περνάει μία πολύ δύσκολη περίοδο.
Μία νέα γυναίκα βρέθηκε ξαφνικά αντιμέτωπη με ένα από τα πλέον σοβαρά και επικίνδυνα προβλήματα υγείας που όλοι γνωρίζουμε - με απειλή ακόμα και για τη ζωή της - ενώ την ίδια περίοδο έπρεπε να στηρίξει ένα από τα μικρά παιδιά της, που συμβαίνει να έχει επίσης ανάγκη ιατρικής υποστήριξης για ένα ειδικό πρόβλημα στην υγεία του, που όμως υπάρχει ελπίδα να ξεπεραστεί μέσα στον επόμενο χρόνο.
Το συγκεκριμένο πρόβλημα - που για λόγους προστασίας του παιδιού και της οικογένειας δεν θέλουμε να περιγράψουμε εδώ - απειλούσε να μην επιτρέψει στο παιδί να εγγραφεί στο δημόσιο σχολείο της γειτονιάς του (κάπου στην Κυψέλη) και να του στερήσει την έγκαιρη πρόσβαση στο εκπαιδευτικό σύστημα, αν και βρίσκεται στην ηλικία όπου υποχρεωτικά εκ του νόμου πρέπει τα παιδιά να αρχίζουν το σχολείο.
Καθώς το παιδί είναι νήπιο, αισθάνθηκα την ανάγκη να ευαισθητοποιηθούμε και να πράξουμε αυτό που μπορούμε ως δημοσιογράφοι: Να αρχίσουμε να ρωτάμε δεξιά και αριστερά, ώστε να βρούμε λύση για το καλό του παιδιού και της οικογένειας που περνάει δύσκολα.
Η πολύτιμη πληροφορία από τον φίλο μου, τον Γιάννη
Η πρώτη σκέψη ήταν να τηλεφωνήσω σε ένα στενό φίλο με θητεία συμβούλου στο υπουργείο Υγείας κατά το πρόσφατο παρελθόν.
Είναι πατέρας, όπως κι εγώ, με τις αυτονόητες ευαισθησίες για τα μικρά παιδιά τρίτων, ακόμα και όταν δεν τους γνωρίζουμε προσωπικά. Έκανε δύο τηλεφωνήματα και επέστρεψε με μία πληροφορία και μία συμβουλή: «Η οικογένεια του παιδιού με το πρόβλημα υγείας πρέπει να πάει στο σχολείο και να ζητήσει από την διεύθυνση να υποβάλει αίτηση γραπτώς. Θα πρέπει να έχει και γνωμάτευση γιατρού με ημερομηνία μέσα στο τελευταίο εξάμηνο. Όταν γίνει η αίτηση θα πάρει το δρόμο της, ώστε να βρεθεί σχολικός νοσηλευτής. Είναι νέος νόμος που ψήφισε η κυβέρνηση Μητσοτάκη την πρώτη τετραετία», μου είπε, δίνοντάς μου ελπίδες, ότι θα βρούμε την άκρη.
Η στάση του σχολείου
Το ειδικό πρόβλημα υγείας του νηπίου απαιτεί άμεση αντιμετώπιση με φαρμακευτική αγωγή, σε περίπτωση που εκδηλωθεί κρίση. Όταν η διεύθυνση του σχολείου το πληροφορήθηκε - και λογικά ίσως - έσπευσε να δηλώσει στην οικογένεια ότι δεν μπορεί να αναλάβει την χορήγηση ειδικού φαρμάκου, επειδή φοβάται ένα λάθος από άγνοια της κατάστασης, που θα μπορούσε να προκαλέσει επιπλέον πρόβλημα στο παιδί.
Η οικογένεια ανέφερε ότι θέλει να υποβάλει αίτηση για σχολικό νοσηλευτή.
Η πρώτη αντίδραση της διεύθυνσης του σχολείου υπήρξε ελαφρώς φοβική, ή έστω επιφυλακτική. Αντί να σπεύσει, στηρίζοντας το δίκαιο αίτημα για σχολικό νοσηλευτή, σε πρώτο χρόνο απέφυγε να δώσει θετική απάντηση.
Η οικογένεια επέμεινε, ευτυχώς, και τελικά το σχολείο δέχθηκε να παραλάβει την αίτηση και να την προωθήσει αρμοδίως.
Ενας νόμος με κενό, που όμως λειτούργησε
Από την ώρα που πληροφορηθήκαμε ότι η αίτηση έχει υποβληθεί κανονικά στο σχολείο, σηκώσαμε τα τηλέφωνα ως δημοσιογράφοι και απευθυνθήκαμε στο υπουργείο Παιδείας, ζητώντας να μάθουμε εάν το αίτημα παίρνει το δρόμο του ή χρειάζεται κάτι παραπάνω. Για παράδειγμα...πολιτική παρέμβαση, όπως συχνά χρειάζεται για να κινηθούν διαδικασίες στον κρατικό μηχανισμό στην Ελλάδα.
Ένα αρμόδιο στέλεχος του υπουργείου Παιδείας στο οποίο απευθύνθηκα μου εξήγησε, ότι ο νόμος προβλέπει μεν τη δυνατότητα πρόσληψης σχολικού νοσηλευτή όταν υποβληθεί ένα τεκμηριωμένο αίτημα για σοβαρό πρόβλημα υγείας ενός παιδιού, ώστε να υπάρχει μέσα στο σχολείο νοσηλευτής κάθε μέρα, αλλά...
Για να διοριστεί ένας σχολικός νοσηλευτής, πρέπει να ανέβει πρώτα στην Διαύγεια πρόσκληση προς υποψήφιους νοσηλευτές και κατόπιν ένας από αυτούς να επιλέξει και να ζητήσει τον διορισμό του στο συγκεκριμένο σχολείο, ως συμβασιούχος.
«Δεν εξαρτάται δηλαδή από εμάς στο υπουργείο το αν θα βρεθεί νοσηλευτής για αυτό το συγκεκριμένο σχολείο στην Κυψέλη», ήταν το συμπέρασμα.
Απόρησα με το προφανές νομοθετικό κενό: Δηλαδή, ο νόμος προβλέπει δυνατότητα πρόσληψης σχολικού νοσηλευτή για παιδιά με σοβαρά προβλήματα υγείας - αλλά δεν δεσμεύεται η Πολιτεία να τοποθετήσει νοσηλευτές στα σχολεία. Εξαρτάται από την δική τους επιθυμία ή διαθεσιμότητα.
Εξωδίκως, πληροφορήθηκα από το υπουργείο Παιδείας ότι σε απομακρυσμένες περιοχές πολύ δύσκολα θα βρεθεί γενικά σχολικός νοσηλευτής, αλλά στην Αθήνα και στα μεγάλα αστικά κέντρα, υπάρχει ελπίδα συνήθως...
Στην συγκεκριμένη περίπτωση, το μικρό «θαύμα» έγινε. Μετά την αίτηση που υποβλήθηκε στο σχολείο της Κυψέλης πολύ γρήγορα ακολούθησε πρόσκληση πρόσληψης στην Διαύγεια - αν και κατακαλόκαιρο - ενώ σήμερα, ημέρα Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου και με το πρώτο κουδούνι, ένας προθυμότατος σχολικός νοσηλευτής περίμενε στο σχολείο και καθησύχασε την οικογένεια, ότι θα φροντίζει επιμελώς για οτιδήποτε χρειαστεί το παιδί. Θεωρητικά, το πρόβλημα λύνεται συνολικά, αφού το επόμενο σχολικό έτος θα έχει ξεπεραστεί λογικά το πρόβλημα υγείας αυτού του νηπίου.
Χαρούμενοι γονείς - καλύτερο σχολείο
Τα δικά μου συμπεράσματα:
1. Ήταν σχεδόν βέβαιο ότι θα συμβεί αυτό που μου περιγράφει η εν λόγω οικογένεια: Οι γονείς των άλλων παιδιών της τάξης ενθουσιάστηκαν όταν έμαθαν ότι θα υπάρχει εκεί σχολικός νοσηλευτής και, προφανώς, αισθάνονται ότι και τα δικά τους παιδιά θα είναι ασφαλή στο σχολικό περιβάλλον με αυτό τον τρόπο.
2. Η διεύθυνση του σχολείου, κατά την ταπεινή μου άποψη, θα έπρεπε πρώτη εκείνη να καθοδηγεί σε αυτές τις περιπτώσεις και να υποδεικνύει τα βήματα για την υποβολή της αίτησης. Να εξηγεί ότι υπάρχει λύση για ένα παιδί με πρόβλημα υγείας και ότι είναι καλοδεχούμενο στο σχολείο, εφόσον υπάρχει πλαίσιο για την ασφάλειά του και χωρίς να δημιουργείται πρόβλημα στη λειτουργία του σχολείου.
3. Η αίτηση για σχολικό νοσηλευτή, πληροφορούμαι, υπάρχει έτοιμη και την έχουν «στο συρτάρι» τους όλοι οι διευθυντές σχολείων ανά την Επικράτεια. Κάποιος πρέπει να τους ενθαρρύνει, ώστε όχι μόνο να μην την κρύβουν ή να μην την ξεχνούν, αλλά να σπεύδουν να την προσφέρουν σε γονείς και οικογένειες. Γιατί θέλουμε όλα τα παιδιά να έχουν πρόσβαστη στην Παιδεία στην Ελλάδα. Ελπίζω, ότι δεν υπάρχει αντίλογος σε αυτό το σημείο.
Το happy end σε ένα νηπιαγωγείο στην Κυψέλη είναι μια καλή αρχή.
Αρκεί το «σύστημα» να ακούει λίγο περισσότερο τις ανάγκες των πολιτών και να θέλει να βελτιώνεται. Στο τέλος, το «σύστημα» είμαστε - και - όλοι εμείς.