Μέσα από τους καύσωνες και την ξηρασία που «γονάτισαν» τη γαλλική ύπαιθρο τις τελευταίες εβδομάδες, μια ομάδα παραγωγής κατάφερε εντούτοις να καρπωθεί τεράστια οφέλη: οι παρασκευαστές αλατιού στη βορειοδυτική περιοχή της Γκεράντ.
Το λευκό χιόνι Fleur de Sel («άνθος του αλατιού») της Γκεράντ, το οποίο κρυσταλλώνεται στην επιφάνεια του νερού, είναι ένα από τα ακριβότερα άλατα στις παγκόσμιες αγορές, με την λιανική πώλησή του στις Ηνωμένες Πολιτείες να ξεπερνά τα 100 δολάρια το κιλό.
Ο ανθός αλατιού συλλέγεται προσεκτικά από το επάνω μέρος του αλατιού, πριν αυτό βυθιστεί και ενσωματωθεί με το υπόλοιπο αλάτι της αλυκής. Συλλέγεται χειρωνακτικά από άριστους τεχνίτες που κατέχουν ιδική τεχνογνωσία, χωρίς επεξεργασία ή πλύση και χωρίς προσθήκη άλλων ουσιών. Αποτελείται κυρίως από κρυστάλλους χλωριούχου νατρίου, αλλά και από άλλα ανόργανα άλατα και ολιγοστοιχεία όπως φθόριο, μαγνήσιο, κάλιο, ασβέστιο. Δημιουργείται στην επιφάνεια του νερού στις αλυκές και έχει τη μορφή αφρού.
Καθώς οι θερμοκρασίες ανέβηκαν κατακόρυφα τους τελευταίους μήνες στη Γαλλία και οι σχεδόν ανύπαρκτες βροχοπτώσεις προκάλεσαν την εξάτμιση θαλασσινού νερού στην περιοχή, η παραγωγή του έχει εκτοξευθεί στα ύψη.
«Οδεύουμε προς νέα ρεκόρ παραγωφής», δήλωσε στο Reuters ο παραγωγός Φρανσουά Ντιράν, ο οποίος έχει εργαστεί στις αλυκές της περιοχής για περισσότερα από 20 χρόνια.
Η παραγωγή θαλασσινού αλατιού τα τελευταία 10 χρόνια ήταν κατά μέσο όρο περίπου 1,3 τόνοι ανά αλυκή, αλλά φέτος η απόδοση ήταν σχεδόν διπλάσια στους 2,5 τόνους, είπε.
Παραδέχτηκε ότι αυτό τον καθιστά έναν από τους ελάχιστους κερδισμένους της κλιματικής αλλαγής, την στιγμή που πολλές περιοχές της χώρας αντιμετωπίζουν πυρκαγιές και έλλειψη νερού.
«Θα μπορούσατε να το πείτε αυτό, ναι. Δυστυχώς», πρόσθεσε. «Είναι ξεκάθαρο ότι είναι πολύ καλό για μας».
Η Περιοχή του Λίγηρα, που είναι γνωστή για τις μεταβλητές καιρικές συνθήκες λόγω του Ατλαντικού, περισσότερες από 40 ημέρες αδιάκοπης ηλιοφάνειας και ελαφρών ανέμων σημαίνουν ελάχιστη ανάπαυση για όσους εργάζονται στις αλυκές, είπε η Οντρέ Λουαγιέ.
Είναι μια επίπονη δουλειά: Κάτω από τον ήλιο που ζεματάει, οι εργάτες μεταφέρουν καροτσάκια κατά μήκος των στενών τοίχων από λάσπη που χωρίζουν κάθε λεκάνη, ξύνοντας το θαλασσινό αλάτι από τον πυθμένα των πεδιάδων χρησιμοποιώντας μεθόδους και εργαλεία που δεν έχουν αλλάξει στο παραμικρό εδώ και τέσσερις αιώνες καθώς δεν επιτρέπονται μηχανήματα στη διαδικασία συγκομιδής.
«Οι εργάτες είναι κουρασμένοι», είπε η Mατίλντ Μπερζιέ, παραγωγός αλατιού που διατηρεί ένα τοπικό κατάστημα. «Δεν έπεσε αρκετή βροχή ώστε να δικαιολογήσει ένα διάλειμμα».
Η Μπερζιέ ανησυχεί επίσης ότι ο εντατικός ρυθμός που υπαγορεύει ο ατελείωτος ήλιος του φετινού καλοκαιριού δεν μπορεί να συνεχιστεί, ανησυχώντας ότι οι εύθραυστες κατασκευές λάσπης στις οποίες εξατμίζεται το θαλασσινό νερό δεν θα αντέξουν μια τόσο αυστηρή εργασία χρόνο με το χρόνο.
Όταν ο ήλιος δύσει επιτέλους στη φετινή σεζόν με τα ρεκόρ, οι παραγωγοί αλατιού της περιοχής θα αναρωτιούνται τι να κάνουν με όλο αυτό το αλάτι στην περίπτωση που η αδιάκοπη ζέστη γίνει ο κανόνας. Αρκετοί αγρότες είπαν στο Reuters ότι έχουν πλέον αρκετά αποθέματα για να καλύψουν τα επόμενα δύο χρόνια.
«Μερικοί είχαν ήδη σταματήσει να εργάζονται αυτή τη σεζόν», είπε η Μπερζιέ.