Για τα άτομα που έχουν οικογένεια, φίλους ή ρίζες στο Ισραήλ ή τη Λωρίδα της Γάζας αλλά δεν ζουν οι ίδιοι εκεί, είναι σχεδόν αδύνατο να αντιμετωπίσουν τα γεγονότα της περασμένης εβδομάδας ενώ συνεχίζουν την καθημερινότητά τους.
Η πλειονότητα των θυμάτων στον πόλεμο Ισραήλ-Χαμάς μέχρι στιγμής ήταν άμαχοι. Για τους ανθρώπους στις ΗΠΑ με αγαπημένα πρόσωπα ή ρίζες στην περιοχή, η ανησυχία, το άγχος και η ενοχή για το ότι είναι σχετικά ασφαλείς στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι πιο έντονο από ποτέ, δηλώνει η Νικήτα Φερνάντες, θεραπεύτρια στη Νέα Υόρκη.
Ως μετανάστης από την Ινδία, η Φερντάντες λέει ότι είναι πολύ εξοικειωμένη με αυτόν τον συνδυασμό συναισθημάτων κάθε φορά που διαβάζει ειδήσεις για τη χώρα της που την αναστατώνουν.
«¨Οταν η τραγωδία ”χτυπά” την πατρίδα μας κι είμαστε μακριά, είναι φυσιολογικό να αισθανθούμε φοβισμένοι, σοκαρισμένοι και θυμωμένοι ταυτοχρόνως και μπορεί κανείς να «συγκρατήσει» αυτά τα συναισθήματα με την ενσυναίσθηση», αναφέρει στην HuffPost.
Στιγμές όπως αυτή συχνά επηρεάζουν το τραύμα μεταξύ των γενεών. Μελέτες έχουν δείξει ότι το τραύμα του πολέμου στην πατρίδα μας μπορεί να μεταδοθεί αποτελεσματικά από τη μια γενιά στην άλλη, επηρεάζοντας την ψυχική υγεία και την ευημερία ενός ατόμου.
«Μέσα από τις δικές μου εμπειρίες και τις εμπειρίες των αγαπημένων μου προσώπων, έμαθα ότι είναι οκ και φυσιολογικό να νιώθουμε απώλεια ελέγχου όταν λείπουμε από την πατρίδα μας και συμβαίνει μια τραγωδία», λέει η Φερνάντες.
Παρακάτω, η Φερνάντες κι άλλοι σύμβουλοι ψυχικής υγείας δίνουν συμβουλές για το πώς να συμπεριφερθούμε στον εαυτό μας με συμπόνοια αν ανήκουμε σε κάποια από αυτές τις ομάδες.
Να μην πούμε στον εαυτό μας ότι υπάρχει ένας σωστός κι ένας λάθος τρόπος να αισθανθούμε αυτή τη στιγμή
Ας δώσουμε στον εαυτό σας την άδεια να βιώσει κάθε συναίσθημα που πρέπει να επεξεργαστούμε αυτή τη στιγμή, ακόμα κι αν αυτό που νιώθουμε είναι μπερδεμένο και δεν μπορούμε να το καταλάβουμε, λέει η Σόνταχ Μίντι, ψυχολόγος και ακτιβίστρια που γεννήθηκε στο απαρτχάιντ της Νότιας Αφρικής.
«Όταν βιώνουμε τραύμα, δεν μπορούμε να προβλέψουμε τι θα νιώσουμε ή πώς θα αντιδράσουμε εμείς ή ο κόσμος», λέει η ίδια. «Η ”άδεια” να αποδεχτούμε την αβεβαιότητα έρχεται σε αντίθεση με τη φύση μας – έχουμε συνηθίσει να σχεδιάζουμε, να προβλέπουμε, να προχωράμε, να αποτρέπουμε την αβεβαιότητα – αλλά πρέπει να αποδεχτούμε την έλλειψη ελέγχου σε ό,τι συμβαίνει εκτός της εμβέλειάς μας».
Οι ενοχές, το άγχος και η θλίψη σημαίνουν ότι νοιαζόμαστε βαθιά, συμπληρώνει ο Ακουα Μπόατενγκ, ψυχοθεραπευτής σε ιδιωτικό ιατρείο στη Νότια Φιλαδέλφεια. Ας αφήσουμε αυτά τα συναισθήματα να είναι μαζί μας.
«Αυτός είναι ο τρόπος για να προσφέρουμε υποστήριξη από μακριά», εξηγεί ο ίδιος. «Ας αναγνωρίσουμε ότι (αυτό) είναι μέρος της βαθιάς συμπόνιας μας για το σπίτι και την οικογένειά μας».
«Κλάψτε, αισθανθείτε, ανάψτε ένα κερί, προσευχηθείτε, εκφράστε τη φροντίδα σας στα αγαπημένα σας πρόσωπα και αφήστε τη στοργική σας δράση να είναι ο τρόπος με τον οποίο ελπίζετε και τιμάτε αυτούς την ώρα που έχουν ανάγκη», λέει ακόμα.
Εάν έχουμε οικογένεια στις πληγείσες περιοχές, ας προσδιορίσουμε ποια στοιχεία γνωρίζουμε (σχετικά με την κατάστασή τους).
Το σώμα μας επεξεργάζεται τις εσωτερικές συγκρούσεις και το ακραίο στρες καλύτερα σε μικρές «μπουκιές». Ας αφιερώσουμε, λοιπόν, λίγο χρόνο για να συγκεντρώσουμε τα στοιχεία για το τι είναι γνωστό για την κατάσταση των συγγενών μας, συμπληρώνει ο Μπόατενγκ.
Ας ανακαλύψουμε την κοινότητα στην οποία ανήκουμε
Η Νέκα Οσουέκε, μια μαύρη Αμερικανίδα θεραπεύτρια που ζει αυτή τη στιγμή στην Ταϊλάνδη, ξέρει πόσο ανησυχητικό μπορεί να είναι όταν υπάρχει σύγκρουση στην πατρίδα σου και είσαι μακριά. «Με όλους τους πολέμους, τους πυροβολισμούς της αστυνομίας και τις οικονομικές και πολιτικές αποτυχίες στις ΗΠΑ, έχω νιώσει απολύτως κάθε είδους συναισθήματα όσο ζούσα στο εξωτερικό», είπε.
Ακόμη και σε πιο ήρεμους καιρούς, λέει η Οσουέκε, μερικές φορές νιώθει ενοχές για τη - σχετική - ευκολία της ζωής της στο εξωτερικό...
«Κατά καιρούς, έχω νιώσει ενοχή για τη ζωή μου εδώ», λέει. «Είναι σχεδόν σαν να είχα βρει μια διέξοδο και να μην έπαιρνα κόσμο μαζί μου. Στη συνέχεια, η θλίψη και το άγχος δημιουργήθηκαν όταν θυμόμουν ότι πολλοί άνθρωποι από διαφορετικές κοινότητες της διασποράς είναι συνδεδεμένοι με τη ζωή τους στις ΗΠΑ ή δεν αισθάνονται ότι έχουν το προνόμιο να πάρουν την απόφαση να φύγουν».
Όταν υπάρχει διαμάχη στις ΗΠΑ - οι διαμαρτυρίες μετά τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ την άνοιξη του 2020, για παράδειγμα - η Οσουέκε «ακουμπά» σε μεγάλο βαθμό στην αμερικανική κοινότητά της στο εξωτερικό.
«Είναι σημαντικό να βρίσκουμε την κοινότητά μας στον τόπο που μένουμε, ώστε να μπορούμε να μιλάμε ελεύθερα για τον θυμό και τη θλίψη που νιώθουμε», λέει. «Ίσως είναι άλλοι με παρόμοιο υπόβαθρο και ”συμμάχους” που ξέρουν πώς να κρατήσουν σωστά ”χώρο” για εμάς σε αυτούς τους καιρούς».
Η Μίντι, τόνισε επίσης τη σημασία της κοινότητας, είτε κλίνουμε περισσότερο προς την οικογένειά μας είτε βρίσκουμε υποστήριξη στο Διαδίκτυο.
«Η μοναξιά είναι συχνά μέρος μιας διεθνούς ή μεταναστευτικής ταυτότητας ούτως ή άλλως», εξηγεί. «Ας προσπαθήσουμε να μην είμαστε μόνοι, ακόμα κι αν είμαστε με κάποιον (ή ένα ζώο ή με τη φύση) στη σιωπή. Είμαστε κοινωνικά όντα και χρειαζόμαστε την παρουσία των άλλων σε περιόδους αβεβαιότητας και θλίψης».
Ας περιποιηθούμε το σώμα μας
Σε στρεσογόνες περιόδους, οι περισσότεροι άνθρωποι αφήνουν το σώμα τους να «λύσει» τα διανοητικά προβλήματα.
Αλλά το σώμα μας είναι ο καλύτερος οδηγός κατά τη διάρκεια του ακραίου στρες, λέει ο Μπόατενγκ. «Ας αυξήσουμε τις δραστηριότητες που παρέχουν αποκατάσταση και ανακούφιση στο νευρικό σύστημα», συμπληρώνει. «Ας χρησιμοποιήσουμε αναπνοή, αρωματοθεραπεία - λάδι ευκαλύπτου σε ένα ντους ατμού, για παράδειγμα -ας κοιμηθούμε, ας ζητήσουμε επιπλέον αγκαλιές και τρυφερότητα - για την υποστήριξη της ωκυτοκίνης - κι ας μιλήσουμε με έναν θεραπευτή ή φίλο».
Ας διοχετεύσουμε συναισθήματα θυμού και αδυναμίας στην υπεράσπιση συνηγορία.
Ο θυμός που δεν εκτονώνεται μπορεί να γίνει συναισθηματικό δηλητήριο. Ο καταπιεσμένος θυμός μπορεί επίσης να διαχυθεί στην προσωπική μας ζωή, βλάπτοντας τα άτομα που είναι δίπλα μας τρόπους που το είχαμε σκοπό (να συμβεί), λέει η Τζένιφερ Τσάπελ Μαρς, θεραπεύτρια γάμου και οικογένειας στο Σαν Ντιέγκο. «Γι′ αυτό είναι καλύτερο να αναγνωρίζουμε τον θυμό που σχετίζεται με αδικία και να διοχετεύσουμε αυτό το συναίσθημα στο να κάνουμε κάτι για να βοηθήσουμε (κάποιον) με κάποιο τρόπο, όσο λίγο κι αν είναι (αυτό)», συμπληρώνει. «Αυτό θα μπορούσε να σημαίνει τη σύνταξη επιστολής σε έναν κυβερνητικό αξιωματούχο, τη συγκέντρωση κεφαλαίων ή τη συμμετοχή σε ανθρωπιστικές προσπάθειες. Ό,τι έχει νόημα για εμάς.
Ας καθορίσουμε όρια κι ας προσέξουμε παράγοντες ενεργοποίησης
Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μπορούν να προσφέρουν έναν τρόπο για να μάθουμε τι συμβαίνει ― μερικές φορές, ούτως ή άλλως ―, αλλά είναι εύκολο να ξεκινήσουμε το «σκλολάρισμα» της καταστροφής όταν αισθανόμαστε εκτός ελέγχου. Εάν πρέπει να περιορίσουμε την ηλεκτρονική σας ανάγνωση αυτή τη στιγμή ή να κάνουμε ένα πλήρες διάλειμμα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης - μην το σκεφτούμε δύο φορές, λέει η Φερντάντες. «Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε τι προκαλεί συναισθήματα θλίψης, θυμού, ενοχής και απελπισίας και να έχουμε όρια σχετικά με το πόσο συχνά χρησιμοποιούμε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης εάν μας προκαλούν συνεχώς οι ειδήσεις και οι απόψεις των ανθρώπων», καταλήγει.
ΠΗΓΗ: HUffPost US