Οι αρνητικές σκέψεις είναι τόσο συμβατές με την ανθρώπινη φύση, όσο τα ζιζάνια σε έναν κήπο. Όπως όμως δεν θα επιτρέπαμε σε ένα παράσιτο να κατατρώει τα φυτά μας, έτσι οφείλουμε να παλέψουμε με τις κακές σκέψεις που απειλούν τη διάθεση μας. Η στάση μας απέναντι στις σκέψεις που μας βασανίζουν μπορεί να μας κάνει θύμα τους και να αφιερώσουμε μεγάλο μέρος του χρόνου μας, συλλογιζόμενοι καταστάσεις που μας είναι δύσκολο να διαχειριστούμε.
Είτε πρόκειται για δυσάρεστες αναμνήσεις και καταστροφικές αποφάσεις στο παρελθόν, είτε για ανησυχητικά σενάρια που αφορούν το μέλλον, οι συνειρμοί που δημιουργούμε έχουν άμεσο αντίκτυπο στη ζωή μας. Δεν είναι κακό να διδασκόμαστε από τα παλιά, προκειμένου να διαχειριζόμαστε αποτελεσματικά καταστάσεις, που ενδέχεται να προκύψουν ξανά. Ωστόσο, η περιπλάνηση στα σκοτεινά μονοπάτια του παρελθόντος πρέπει να γίνεται με μέτρο.
Συνήθως, όταν καταφθάνει μια άβολη σκέψη, επιστρατεύουμε τη μέθοδο της αποφυγής. Συνήθως προσπαθούμε να στρέψουμε τη σκέψη μας σε κάτι άλλο ή να αποσπάσουμε την προσοχή μας, ώστε να μειωθεί η ενόχληση. Αυτό παρέχει μια προσωρινή ανακούφιση, ωστόσο σύντομα οι σκέψεις επιστρέφουν και μας κάνουν να νιώθουμε το εξίσου ή και περισσότερο άσχημα.
Πώς θα πάψουμε να υποφέρουμε;
Αυτό που έχουμε να κάνουμε, είναι να εστιάζουμε στο εδώ και στο τώρα. Να μην παραμένουμε εγκλωβισμένοι στις αρνητικές σκέψεις. Επιδρά ευεργετικά να απολαμβάνουμε και να βιώνουμε με ουσιαστικό τρόπο τις στιγμές και τα πράγματα που αγαπάμε.
Το 1987 ο κοινωνικός ερευνητής Ντάνιελ Βέγκνερ και οι συνεργάτες του διεξήγαγαν «Το πείραμα της λευκής αρκούδας», προκειμένου να μελετήσουν την επίδραση της σκόπιμης καταστολής των σκέψεων και ανακάλυψαν ότι όσο περισσότερο προσπαθούμε να μην σκεφτόμαστε κάτι, τόσο δεν τα καταφέρνουμε.
«Μην σκέφτεσαι μια λευκή αρκούδα. Σου απαγορεύω να σκέφτεσαι μια λευκή αρκούδα, Με όλη σου τη δύναμη αποφύγεις να σκεφτείς μια λευκή αρκούδα... τι σκέφτεσαι αυτή τη στιγμή;»
Με αντίστοιχο τρόπο επιμένουν και οι αρνητικές σκέψεις!
Πώς να σπάσουμε τον φαύλο κύκλο
Αν βγήκαμε μόλις από μια σχέση ή χάσαμε κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο, είναι απόλυτα φυσιολογικό να επαναφέρουμε στη σκέψη μας το περιστατικό, καθώς αποτελεί μέρος της διαδικασίας του πένθους. Αν όμως πέρασε πολύς καιρός, σε τί μας ωφελεί να αγωνιούμε διαρκώς φοβούμενοι ότι η σχέση στην οποία βρισκόμαστε στο παρόν θα τελειώσει ή πως κάποιος που αγαπάμε θα φύγει από τη ζωή;
Αν ενώ βρισκόμαστε στη ζούγκλα μας επιτεθεί ένα λιοντάρι, είναι φυσιολογικό να τρομάξουμε. Ωστόσο, αν ταραχθούμε στο ενδεχόμενο η επίθεση να προκύψει, ενώ πίνουμε καφέ στη βεράντα μας, μοναδικό αποτέλεσμα του συγκεκριμένου φόβου είναι να μην απολαύσουμε τον καφέ μας.
Η ζωή είναι γεμάτη απρόοπτα. Εκεί άλλωστε, έγκειται η γοητεία της. Η νευρωτική προσπάθεια να ελέγξουμε το μέλλον ή να αναδιαμορφώσουμε το παρελθόν είναι μάταιη και μας στερεί τόσα πολλά.