Όπως πολλά ονόματα αντικειμένων του ηλιακού συστήματος, το αρχικό όνομα της Γης έχει χαθεί από καιρό στην ιστορία. Αλλά η γλωσσολογία παρέχει μερικές ενδείξεις. Το Ertha είναι μια κατά προσέγγιση ορθογραφία του «the ground» (που σημαίνει το έδαφος πάνω στο οποίο βρισκόμαστε) στα αγγλοσαξονικά, μια από τις πολλές προγονικές γλώσσες των αγγλικών.
Ο «Αγγλοσαξονικός» είναι ένας σύγχρονος όρος που αναφέρεται σε μια πολιτιστική ομάδα που έζησε στη σύγχρονη Αγγλία και Ουαλία λίγο μετά την κατάρρευση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, μεταξύ του πέμπτου αιώνα και της Νορμανδικής κατάκτησης του 1066.
Οι ταυτότητες των ανθρώπων ήταν περίπλοκες και διαφορετικά άτομα πιθανότατα είχαν διαφορετικές συσχετίσεις ανάλογα με την οικογένειά τους, την ιστορία τους και τη γη στην οποία ζούσαν, λένε οι επιστήμονες. Η Ertha, όπως και τα άλλα ονόματα που αντιπροσωπεύουν τον πλανήτη μας και άλλα, πρέπει να κατανοηθούν σε αυτό το πλαίσιο.
Ertha στα αγγλοσαξονικά «σημαίνει το έδαφος στο οποίο περπατάτε, το έδαφος στο οποίο σπέρνετε τις καλλιέργειές σας», είπε η αρχαιολόγος και ιστορικός Τζίλιαν Χόβελ, η οποία είναι γνωστή ως «The Muddy Archaeologist».
Η Ertha συνδέεται επίσης με ένα μέρος όπου αναδύεται η ζωή και ίσως ακόμη και με τους προγόνους που είναι θαμμένοι στο έδαφος, είπε η Χόβελ. Αλλά μερικές φορές το όνομα μπορεί να αλλάξει τη σημασία του ανάλογα με τον πολιτισμό.
Άλλοι σύγχρονοι δημοφιλείς όροι για τη «Γη» προέρχονται από τα λατινικά Terra σημαίνει γη - και πάλι, η γη στην οποία στέκεστε, καλλιεργείτε ή αλληλεπιδράτε με άλλο τρόπο, είπε η Χόβελ. Εκεί παίρνουμε τις σύγχρονες αγγλικές λέξεις «επίγειος», «υπόγειος», «εξωγήινος» και ούτω καθεξής.
Το Orbis χρησιμοποιήθηκε όταν οι συγγραφείς ήθελαν να μιλήσουν για τη Γη ως σφαίρα. «Ήξεραν ότι ήταν μια σφαίρα», είπε η Χόβελ για τους αρχαίους Ρωμαίους, οι οποίοι παρακολουθούσαν στενά την ελληνική επιστήμη.
Ο Έλληνας Ερατοσθένης μέτρησε την περιφέρεια του πλανήτη μας το 240 π.Χ.
«Ήταν μια υδρόγειος γης», είπε η Χόβελ για την έννοια του orbis. Orbis είναι η ρίζα της λέξης της σύγχρονης «τροχίας». Υπήρχε ένας ακόμη όρος, ο mundus, ο οποίος προοριζόταν να περιγράψει ολόκληρο το σύμπαν.
«Ο κόσμος είναι ό,τι περιέχει εμάς [τους ανθρώπους], αλλά ήταν προφανώς ξεχωριστός από τους πλανήτες», είπε η Hovell για τον mundus. Το Mundus αντανακλάται στον σύγχρονο γαλλικό όρο monde (κόσμος), τον ιταλικό mondo, τον ισπανικό mundo και τον πορτογαλικό mundo, μεταξύ άλλων προγόνων της λατινικής «ρωμανικής γλώσσας».
Ο Ρωμαίος συγγραφέας Πλίνιος ο Πρεσβύτερος (Gaius Plinius Secundus), ο οποίος έγραψε για τη φυσική ιστορία τον πρώτο αιώνα, χρησιμοποίησε αρκετά το mundus στις παρατηρήσεις του, είπε η Χόβελ.
Είναι επίσης από τον Πλίνιο που λαμβάνουμε πολλή από την ορολογία που χρησιμοποιείται για την ονομασία των πλανητών μέσω της Διεθνούς Αστρονομικής Ένωσης, αν και κάθε πολιτισμός έχει τις δικές του παραδόσεις και παραδόσεις.
Η παράδοση της ονομασίας πλανητών που χρησιμοποιούσαν οι Ρωμαίοι χρονολογείται από τους Βαβυλώνιους τουλάχιστον. Η Βαβυλωνία ήταν ένα περίπλοκο κράτος σε μέρη του σύγχρονου Ιράκ και Συρίας που θυμόμαστε περισσότερο για τον βασιλιά της, τον Χαμουραμπί, ο οποίος σήμερα συνδέεται στενά με έναν κώδικα νόμου που δημιουργήθηκε υπό τη βασιλεία του.
Η Βαβυλωνία παρέμεινε από το 1900 έως το 539 π.Χ. την περιοχή κατέλαβαν τότε οι Πέρσες (τότε η Αχαιμενιδική Αυτοκρατορία).
Οι Πέρσες έγιναν ο μεγάλος εχθρός των Ελλήνων, αλλά οι δύο αυτοκρατορίες μοιράστηκαν επίσης πολλές διαπολιτισμικές γνώσεις. Έτσι οι Έλληνες ενσωμάτωσαν μερικούς από τους θεούς από την Περσία, εξήγησε η Χόβελ.
Στη συνέχεια, όταν οι Ρωμαίοι ήρθαν στο προσκήνιο, ενσωμάτωσαν παραδόσεις από τις περιοχές που κατέλαβαν - συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας - στο δικό τους πάνθεον των θεών. Αυτό επέτρεψε σε μια θεά της αγάπης από τη Βαβυλωνία, την Ishtar, να γίνει Αφροδίτη υπό τους Έλληνες και η Venus υπό τους Ρωμαίους, για παράδειγμα.
Ο ελληνικός όρος για πλανήτες σημαίνει κάτι σαν «περιπλανώμενοι» ή «περιπλανώμενοι», σύμφωνα με το Εθνικό Μουσείο Αεροπορίας και Διαστήματος Smithsonian. Οι Ρωμαίοι έδωσαν ονόματα σε αυτούς τους πλανήτες με βάση το πώς εμφανίζονταν με γυμνό μάτι στον ουρανό, αιώνες πριν από τη διάθεση των τηλεσκοπίων. Αλλά και αυτά τα ονόματα δεν είναι πάντα καθολικά.
Ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος αποκαλούσε μερικές φορές τον Ερμή με το όνομα ενός άλλου θεού, Απόλλωνα, επειδή ο Απόλλων ήταν στενά συνδεδεμένος με τον ήλιο, είπε η Χόβελ. Ο ίδιος ο Ερμής ήταν αγγελιοφόρος των θεών και συνδέθηκε με ταξιδιώτες, μεταξύ πολλών άλλων υποδηλώσεων.
Ο πλανήτης που πήρε το όνομά του από την Αφροδίτη - της οποίας οι συσχετισμοί περιλαμβάνουν τη θεά του έρωτα - ονομαζόταν μερικές φορές Εωσφόρος, ο «φωτοφόρος» (το φως είναι lux στα λατινικά). Αυτό ήταν το όνομα που θα μπορούσε να πάρει ο πλανήτης το πρωί, όταν ανατέλλει την αυγή. Οι Ρωμαίοι, είπε η Χόβελ, κατάλαβαν ότι η Αφροδίτη ανατέλλει το πρωί ή το βράδυ, αλλά το όνομα του πλανήτη θα μπορούσε να αλλάξει ανάλογα με τα χαρακτηριστικά που εμφανίζονται.
Ο Άρης, έγραψε κάποτε ο Πλίνιος, «καίγεται στη φωτιά». Ο Πλίνιος πίστευε ότι ο Άρης ήταν πολύ κοντά στον ήλιο, καθώς αυτός και άλλοι Ρωμαίοι της εποχής ακολουθούσαν το γεωκεντρικό μοντέλο του Πτολεμαίου που έθετε τη Γη στο κέντρο του σύμπαντος.
Η λαμπερή εμφάνιση του Δία συνδέθηκε με τον βασιλιά των θεών και ο Κρόνος (ο οποίος ήρθε μετά τον Δία στο γεωκεντρικό μοντέλο) είναι ο πατέρας του Δία στη ρωμαϊκή μυθολογία, η οποία και πάλι δανείζεται από παλαιότερες παραδόσεις, είπε η Χόβελ.
Παρεμπιπτόντως, οι άνθρωποι που ονόμασαν Ουρανό, Ποσειδώνα και Πλούτωνα αιώνες αργότερα, στην πρώιμη τηλεσκοπική εποχή, προσπάθησαν να συνεχίσουν αυτήν την παράδοση των θεοσεβούμενων συνειρμών για να είναι συνεπείς με το πώς το έκαναν οι Ρωμαίοι. Αλλά ακόμη και αυτή η πρακτική δεν ήταν καθολική. Για παράδειγμα: Ο Ουρανός πήρε το όνομά του από τον Γεώργιο ΙΙΙ καθώς ο γερμανικής καταγωγής Βρετανός αστρονόμος Ουίλιαμ Χέρσελ (ανακάλυψε τον πλανήτη Ουρανό) αναζήτησε έναν τρόπο να ευχαριστήσει τον οικονομικό του υποστηρικτή, σύμφωνα με τη NASA.
Πηγή: Livescience