Η καραντίνα μπορεί να έληξε, αλλά κατά τη διάρκεια της παραμονής στο σπίτι εξοικειωθήκαμε περισσότερο με την επικοινωνία μέσω διαδικτύου με την βοήθεια εφαρμογών όπως το Zoom, το WhatsApp, το Google Hangouts και το FaceTime.
Οι διαδικτυακές συζητήσεις συνεχίζονται και στην νέα κανονικότητα, τόσο με συγγενείς και φίλους που ζουν μακριά, όσο και για λόγους επαγγελματικούς, καθώς οι συσκέψεις ως επί το πλείστον δεν πραγματοποιούνται δια ζώσης, ως μέτρο προφύλαξης για τον κορονοϊό. Όμως, οι ώρες της ημέρας μπροστά στην κάμερα, έφεραν μια νέας μορφής πίεση.
«Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που νιώθουν αμήχανα με την εξωτερική εμφάνισή τους. Όμως όταν αλληλεπιδρούν διαδικτυακά, το αντιμετωπίζουν σε πραγματικό χρόνο», λέει ο ψυχολόγος και ειδικός σε θέματα κυβερνοχώρου, Άντριου Φράνκλιν.
Οι ψηφιακές πλατφόρμες μας επιτρέπουν να βλέπουμε ο ένας τον άλλον ταυτόχρονα με την ασυνήθιστη εμπειρία του να βλέπουμε και τον εαυτό μας, γεγονός που πιθανόν είναι υψηλής «ευαισθησίας» για κάποιους.
«Μια από τις δυσκολίες σχετικά με τις βιντεοκλήσεις είναι ότι παρακολουθούμε τον εαυτό μας στην οθόνη για μεγάλο χρονικό διάστημα. Φυσική συνέπεια αυτής της πρακτικής είναι να παρατηρούμε τις ατέλειες του προσώπου ή του σώματος», συμπληρώνει η ειδικός σε θέματα διατροφικής διαταραχής, Ρενέ ΜακΓκρέγκορ.
Για όσους αισθάνονται δυσφορία με το σώμα τους, και διαπιστώνουν ότι οι διατροφικές διαταραχές ή τα συναισθήματα ανασφάλειας επιδεινώνονται από τις συνεχείς συνομιλίες σε βίντεο, ιδού μερικοί τρόποι αντιμετώπισης.
Προσπαθούμε να θυμόμαστε τον σκοπό της βιντεοκλήσης
«Αν εστιάζουμε στην εμφάνισή μας, ας θυμηθούμε ότι συνομιλούμε χρησιμοποιώντας βίντεο για κάποιο συγκεκριμένο σκοπό», δήλωσε η ΜακΓκρέγκορ. «Το άτομο με το οποίο επικοινωνούμε, δεν μας μιλάει λόγω της εμφάνισής μας, αλλά γι’ αυτό που συζητάμε. Ας λάβουμε αυτό υπόψη, αντί να επικεντρωνόμαστε σε όσα δεν μας βοηθούν».
Κοινωνικοποιούμαστε με συγκεκριμένο φόντο
«Ας χρησιμοποιήσουμε για την βιντεοκλήση, το περιβάλλον που μας εξυπηρετεί», λέει ο Φράνκλιν. «Το περιορισμένο φόντο μπορεί να βοηθήσει τους ανθρώπους να ανταπεξέλθουν καλύτερα με τους συνομιλητές και κυρίως εκείνους που έχουν πρόβλημα να αντιμετωπίσουν τους συναδέλφους πρόσωπο με πρόσωπο».
Στη διά ζώσης επικοινωνία αντιλαμβανόμαστε τις διαθέσεις από τον τρόπο που θα αντιδράσει ο συνομιλητής σε υπαινιγμούς χωρίς λόγια και βεβαίως, από τον τόνο της φωνής. Για εκείνους που νιώθουν άσχημα με την εμφάνιση τους, όλες αυτές οι (άγνωστες) αντιδράσεις πιθανώς είναι ένας επιπλέον παράγοντας άγχους στις συσκέψεις που πραγματοποιούνται από κοντά. Όμως στη βιντεοκλήση, η σύσκεψη έχει καθορισμένη ώρα λήξης και το φόντο είναι ελεγχόμενο». Μπορούμε να καθίσουμε σε κάποιο σημείο, όπου το φόντο να μην αποσπά την προσοχή και να προσπαθήσουμε να εστιάσουμε στο θέμα της συζήτησης αντί στο πώς μας βλέπουν οι υπόλοιποι συμμετέχοντες.
Η εικόνα του εαυτού μας στην οθόνη, δεν μας αντιπροσωπεύει
«Είναι σημαντικό να έχουμε στο νου μας το γεγονός ότι η εικόνα του εαυτού μας που προβάλλεται στην οθόνη, δεν είναι 3D. Μερικοί άνθρωποι είναι φωτογενείς, ενώ τα χαρακτηριστικά άλλων δεν φαίνονται πολύ καλά σε εικόνες 2D, αλλά είναι εμφανή στην πραγματικότητα. Αυτό που βλέπουμε στην κάμερα, πολύ πιθανόν να μην είναι μια αληθινή εκπροσώπηση του ποιοι είμαστε πραγματικά».
Ας δηλώσουμε ότι θέλουμε να απενεργοποιήσουμε την κάμερα
Σε περίπτωση που αισθανόμαστε πίεση κατά τη διάρκεια μίας βιντεοκλήσης, ίσως δεν είμαστε οι μόνοι -υπάρχει πιθανότητα και οι συνομιλητές μας να αισθάνονται το ίδιο. Είναι θεμιτό να προτείνουμε στους άλλους μια ηχητική κλήση.
«Αν δεν ενοχλείται ο εργοδότης, μπορούμε να ζητήσουμε να κλείσουμε την κάμερα», εξηγεί ο Φράνκλιν. «Αν υπάρχει κάποιος που νιώθει αμηχανία, μερικές φορές το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να κλείσει την κάμερα και να συμμετάσχει χωρίς αυτήν». Και δεν χρειάζεται να προχωρήσουμε σε λεπτομέρειες. Μπορούμε να πούμε απλά «πειράζει να μην χρησιμοποιήσω σήμερα την κάμερα;».
Πηγή: Insider