Κρίση… συνειδησιακή βιώνει η Ελληνική αριστερά και για να εξαγνιστεί ηθικά το έργο θα είναι δύσκολο. Το τελειωτικό χτύπημα της απομυθοποίησης της αριστερής πολιτικής πτέρυγας στην χώρα μας ήρθε γρήγορα και με τον πιο σκληρό τρόπο. Τα τελευταία τρία χρόνια με την κυβέρνηση της χώρας να βρίσκεται στα χέρια ενός τύποις ευρωκομμουνιστικού κόμματος (ΣΥΡΙΖΑ), το οποίο εφάρμοσε σκληρή πολιτική οικονομικής λιτότητας, η έννοια «αριστερά» διασαλεύτηκε και «δαιμονοποιήθηκε» στο μυαλό του απλού πολίτη. Αδίκως; Σε καμία περίπτωση δεν είναι αδικαιολόγητη η παραπάνω εξέλιξη.
Όταν ένας αντικαπιταλιστικός πολιτικός σχηματισμός βασίζει την εκλογική του άνοδο στο λεγόμενο «ηθικό πλεονέκτημα» - όπως έχει δηλώσει ο Α. Τσίπρας - είναι λογικό να φθαρεί όταν η εξουσία περνάει στα χέρια του. Αυτομάτως με την ανάληψη της διακυβέρνησης η μετάβαση από «αντι-συστημικό» σε «συστημικό» κόμμα γίνεται θέμα χρόνου. Πόσω μάλλον όταν καταλήγει να εφαρμόζει πολιτικές λιτότητας και υποκύπτει στις επιταγές της νεοφιλελεύθερης Ευρωπαϊκής οικονομικής πολιτικής.
Δέσμευση της δημόσιας περιουσίας για σχεδόν 100 χρόνια (μέσω του υπέρ-ταμείου), αύξηση της φορολόγησης των «μικρο-μεσαίων» και όχι των κεφαλαιοκρατών, κατάργηση της προστασίας της πρώτης κατοικίας και θέσμιση ηλεκτρονικών πλειστηριασμών είναι μερικά μόνο από όσα είδαμε επί ΣΥΡΙΖΑ.
Ωστόσο, το 2014 στην ΔΕΘ ο αρχηγός του Συνασπισμού Αλέξης Τσίπρας παρουσίασε ένα κυβερνητικό πρόγραμμα με προτάσεις όπως η «άμεση κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και η επαναφορά του αφορολόγητου στα 12.000 ευρώ».
Είναι επομένως αφύσικο να απομυθοποιείται η «αριστερά» στην χώρα μας; Είναι λοιπόν, παράλογο να δικαιώνεται -κατά μία έννοια- η κεντροδεξιά και η δεξιά, που έκαναν λόγο για «ψεύτικες υποσχέσεις»; Η απάντηση είναι μάλλον πασιφανής.
Το νέο ερώτημα που προκύπτει είναι πώς θα αναστηλωθεί το πληγωμένο γόητρο ενός πολιτικού χώρου, που δύναται να προσφέρει, τόσο στην χώρα, όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο; Η Ελλάδα έχει ανάγκη την αριστερά του Χέλμουτ Σμιτ (καγκελάριος της Γερμανίας με το Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα από 1974 εως το 1982), του Ούλωφ Πάλμε (Σοσιαλδημοκράτης, πρωθυπουργός της Σουηδίας από το 1969 ως το 1976) και του Φρανσουά Μιτεράν (Σοσιαλιστής, πρόεδρος της Γαλλίας από το 1981 μέχρι το 1996).
Τι κοινό είχαν όλοι οι παραπάνω; Μα φυσικά ήταν όλοι τους σοσιαλδημοκράτες. Η χώρα μας χρειάζεται την αυθεντική αριστερά, της ριζοσπαστικής σοσιαλδημοκρατίας, για να επουλώσει τις πληγές που έχει προκαλέσει η διάψευση των προσδοκιών των Ελλήνων από την αριστερά. Είτε μιλάμε για την πιο πρόσφατη και πιο σκληρή αποκαθήλωση της «πρώτης φοράς αριστερά», είτε για την παλαιότερη και – σαφώς - πιο ήπια απογοήτευση της «αλλαγής» του 1981, που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ από το ΠΑΣΟΚ.
Συνεπώς, η «πληγή» θα κλείσει μονάχα με τον σοσιαλισμό του ρεβιζιονισμού - και του ρεαλισμού-, δηλαδή με την αριστερά της σταδιακής μεταβολής των συνθηκών του άναρχου καπιταλισμού.