Πετρελαιοκηλίδα: Ένας κακός λόγος για ν' αλλάξει η ζωή σου
Πόσο χρειάζεται για να έρθουν τα πάνω-κάτω στη ζωή σου;
Είναι κάτι που μετριέται με το χρόνο, με τις λέξεις, με τις πράξεις, με τις παραλείψεις;
Ναι, με όλα αυτά μετριέται η καταστροφή που μπορεί να έρθει από τη μια στιγμή στην άλλη.
Στην Ελλάδα της κρίσης ο απόλυτος τρόμος θέλει μια στιγμή για να καταστρέψει τη ζωή σου. Και το έχει κάνει! Πόσο χρόνο χρειάζεται για εκστομιστεί το «απολύεσαι»... Πόσος χρόνος χρειάστηκε να βυθιστεί το «Αγία Ζώνη ΙΙ»; Πότε το πετρέλαιο άρχισε να ξεχύνεται από τα σπλάχνα του και να σκορπάει την καταστροφή στον Σαρωνικό. Πόσος χρόνος απραξίας πέρασε μέχρι να αρχίσει η φροντίδα για το κακό που μας βρήκε!
«Είδατε πώς άλλαξε η ζωή μας», κουβέντιαζα με τα παιδιά μου - που δεν θέλω να τα αφήσω να ξεχάσουν το μέγεθος μιας οικολογικής καταστροφής που μας χτύπησε (λέω μέσα μου μήπως βγει κάτι καλό... πες με χαζομπαμπά αλλά έτσι το σκέφτομαι).
Πώς; Να ο Αντώνης δεν πήγε τόσες μέρες για προπόνηση στον όμιλο. Ήταν γεμάτος μαζούτ και μύριζε και δεν ήθελα να εισπνέει τις αναθυμιάσεις.
Σταματήσαμε να πηγαίνουμε βόλτα στο πάρκο και στην παραλία του Φλοίσβου γιατί μύριζε. Τώρα είναι καλύτερα!
Ναι αλλά τόσοι άνθρωποι που πήγαιναν κάθε μέρα για μπάνιο κι αυτό ήταν η μόνη τους διασκέδαση, τώρα δεν! Απλώς δεν.
Τα μαγαζιά που ήταν στη θάλασσα που τώρα δεν πατάει ψυχή; Τι θα γίνουν οι υπάλληλοι; Θα μπουν κι αυτοί στον μακρύ κατάλογο των ανέργων;
Οι ψαράδες; Άσε που το ψάρι θα πωλείται πλέον σα μπριγιάν - έτσι κι αλλιώς πάντα ήταν τσιμπημένο.
Έχουμε να φάμε ξεπαγωμένο από την βαθιά κατάψυξη για φρέσκο...
Και φυσικά ποτέ δε θ' ακούσεις για ψάρι Σαρωνικού. Θα γίνει όπως με τις φράουλες Μανωλάδας. Θυμάσαι; Τότε που βγήκαν τα ρεπορτάζ για τους σύγχρονους δουλέμπορους που κακοποιούσαν τους εργάτες στα φραουλοχώραφα! Ε, οι λαϊκές αγορές και τα μανάβικα ξαφνικά γέμισαν με «Φράουλες Πελοποννήσου». Τα ίδια θα ζήσουμε και τώρα με τα Ψάρια Ευοϊκού, Μαλιακού, Κορινθιακού, και λοιπών κόλπων, αλλά Σαρωνικού δεν θα «φάμε» ποτέ πια...
Η ζωή αλλάζει και μαυρίζει. Η πετρελαιοκηλίδα είναι ένας δυνατός εχθρός, αλλά είναι ορατός. Ακόμη και όταν δεν την βλέπουμε στην επιφάνεια της θάλασσας δια γυμνού οφθαλμού, οι επιστήμονες την κιαλάρουν! Και μας το λένε. Είναι εχθρός που κολλάει στα πόδια και στην πετσέτα στην παραλία. Και μετά τρίβεσαι με νέφτι ή βενζίνη των 2-3 ευρώ το μπουκαλάκι στο σούπερ μάρκετ και πορεύεσαι καθαρός.
Η ζωή σου όμως έχει αλλάξει, και η δική μου, κι έχει μαυρίσει.
Τόσα χρόνια κυνηγάς αόρατους εχθρούς που κανένα μικροσκόπιο δεν μπορεί να εντοπίσει. Οι λεκέδες που αφήνουν δεν φεύγουν με λίγο τρίψιμο με βενζίνη. Κι αν δεν πέτυχαν εσένα, έχουν χαρακώσει τους φίλους σου, τους συγγενείς σου (Κι αν δεν το καταλαβαίνεις αυτό τότε είσαι «χτυπημένος» από παλιά και η βλάβη είναι ανήκεστος - που λένε έξω από τις εντατικές).
Και η ζωή σου έχει αλλάξει. Είσαι πάντα σε συναγερμό να νικήσεις τον εχθρό με τα χίλια πρόσωπα και χάνεις την καθημερινότητα σου. Αγριεύεις. Κι ας μη το καταλαβαίνεις. Και η δική μου το ίδιο. Και προσπαθείς να κρατήσεις με φράγματα, πλωτά, και άυλα το κακό μακριά.
Πάντα υπάρχουν κακοί λόγοι που αλλάζουν τη ζωή σου, και τη δική μου, και όλων μας. Γιατί να πρέπει να διαλέξω τον λιγότερο κακό από τους... κακούς;
ΥΓ. Οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες το Σάββατο 23 Σεπτεμβρίου 2017, στην παραλία του Αγίου Κοσμά, στον Ναυτικό Σύλλογο Αιγυπτιωτών. Η εικόνα είναι καλή - όσα βλέπουν τα μάτια μας. Και η μυρωδιά του θανάτου που αναδύει το μαζούτ έχει υποχωρήσει. Έχει γίνει πιο απαλή και με την υγρασία μπερδευόταν με το άρωμα των ευκάλυπτων. Ελπίζω την άλλη βδομάδα να μοσχοβολάνε μόνο οι ευκάλυπτοι!
Αναδημοσίευση από viewtag.gr
Photo Credits: Γιάννης Καφάτος