Το 2014 κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού μου στο Los Angeles είδα πως η Ελλάδα στο εξωτερικό έχει δυστυχώς μια διαφορετική εικόνα από αυτήν που θα έπρεπε. Μιλώντας εκεί αλλά και σε άλλες πολιτείες με ανθρώπους Έλληνες στην Αριζόνα, στο Σικάγο, Καναδά αλλά κι από μέρη στα οποία υπάρχει έντονο ελληνικό στοιχείο είδα κι ένιωσα μέσα μου μια μεγάλη ευγενική αγανάκτηση του Έλληνα του εξωτερικου να εκφράζεται στα λόγια τους.
Γιατι στην Ελλάδα δεν κάνουμε κάτι να την φέρουμε κοντά τους!
Σε ένα φεστιβάλ κινηματογράφου μιλώντας με ανθρώπους, μου είπανε πως το ελληνικό στοιχείο αυτό που λείπει, εκμεταλλεύεται αρνητικά περισσότερο από τους ξένους και καθόλου από Έλληνες. Σε μια τέτοια συζήτηση με ρωτήσανε κατα πόσο θα ηταν εφικτό να γίνει κάτι ελληνικό κι αν θα είχε απήχηση στην Ελλάδα. Φεύγοντας απο Αμερική επιστρέφοντας στην δουλειά μου στο Βουκουρέστι κι έχοντας πολλά στο μυαλό μου επέστρεψα Ελλάδα για λίγες μέρες ξεκούρασης.
Δυστυχώς η μοίρα αλλά και πολλά άλλα με οδήγησαν κοντά στους γονείς μου όπου έμελλε να δω τον πατέρα μου να φεύγει από καρκίνο του πνεύμονα μεσα σε λίγους μήνες μέσα από τα χέρια μου ανήμπορος να τον βοηθήσω. Νιώθω ευλογημένος που με τη βοήθεια του γέροντά μου και πνευματικού μου κατάφερα και διακόνισα τον πατέρα μου μέχρι την τελευταία κατοικία του.
Στον πατέρα μου χρωστάω το ότι ασχολήθηκα με την φωτογραφία αφού στα 7 μου κιόλας χρόνια μου αγόρασε την πρώτη μου Kodak που αποτέλεσε για μένα την αρχή μιας αιώνιας αγάπης με πολλά διαλείμματα ανάμεσα βέβαια ανά έτη, αλλά άσβηστη μέσα στην καρδιά μου.
Γνωρίζοντας το ότι ο πατέρας μου φεύγει, οι τελευταίες καλές στιγμές μαζί του ήταν αυτές που πρέπει και εύχομαι στον καθένα μας να μπορεί να ζήσει με τους γονείς του. Του έφερνα φωτογραφίες από κάθε μέρος το οποίο πεταγόμουν κι έκανα scout για το επικείμενο πρότζεκτ μου και στα μάτια του έβλεπα ευγνωμοσύνη και κατανόηση κι αγάπη όσο αδύνατο κι αν ήταν να εκφραστεί από έναν πατέρα σε τέτοιες στιγμές που ναι μεν γνώριζε αλλά ήθελε να παραμείνει δυνατός για το παιδί του.
Ο χαμός του ήρθε όσο κι αν ήταν επικείμενος από τους ιατρούς ως κάτι για μένα απίστευτο. Η αρνητικότητα μου και το ότι δεν μπορούσα να το αποδεχτώ μου κόστισε αρκετά τόσο ώστε η υγεία μου να επηρεαστεί, όπου και χρειάστηκε να πάρω αναρρωτική άδεια από την εργασία μου στο εξωτερικό. Έτσι έμεινα Ελλάδα και ξεκίνησα το πρότζεκτ που συζητούσα στην Αμερική αλλά πλέον με σκοπό να τηρήσω την σιωπηρή υπόσχεση μου στον πατέρα μου να το ολοκληρώσω ενάντια στις πιθανότητες πως ένα άτομο μόνο του δεν μπορεί να κάνει ένα πρότζεκτ τέτοιο με 90 κιλά εξοπλισμό και υπό τα κακά κείμενα της εποχής μας τα captital controls και πολλά άλλα που υψώσανε ένα μεγάλο τοίχος.
Εδώ θα ήθελα να δηλώσω με μια γλυκιά πικρία πως καμιά ελληνική εταιρεία πέραν μιας (βλέπετε στα credits του βίντεο) δεν μας στήριξε, αντιθέτως επιβεβαιώθηκαν τα λεγόμενα των ανθρώπων που γνώρισα στην Αμερική πως μόνο εταιρείες εξωτερικού δείχνουν ενδιαφέρον για την ανάδειξη της Ελλάδας. Τα σχόλια και οι απαντητικές επιστολές των εταιρειών ήταν αποκαρδιωτικά, από δυσπιστία έως σημείο χλευασμού και λυπάμαι πάρα πολύ σαν Έλληνας που ζω κι εργάζομαι στο εξωτερικό να πρέπει να δηλώνω αυτό για την μητέρα πατρίδα μου. Όλα αυτά όμως δεν ήταν αρκετά για να με κάνουν να σταματήσω. Απευθύνθηκα σε μεγάλες εταιρείες του εξωτερικού οι οποίες αφού μελέτησαν το πρότζεκτ και το πορτφόλιο μου απάντησαν θετικά. Και έτσι ξεκίνησε ο μεγάλος δρόμος για να προβάλλουμε τους ελληνικούς ουρανούς στο εξωτερικό.
Όπως γράφω και στην αφιέρωση, ούτε το χαμηλό ανοσοποιητικό ήταν αυτό που μπορεί να σε βάλει κάτω ούτε η λύπη ούτε τα cc ούτε τίποτα. Αν όλα γίνονται μαύρα εμείς πρέπει να συνεχίζουμε, να αλλάξουμε το πλάνο κι όχι τον τελικό μας στόχο. Έτσι λοιπόν ενώ το πρότζεκτ ξεκίνησε σαν Mount Athos Timelapse όπου και είχαμε εξασφαλίσει διαμονή άδεια για φωτογράφιση, δεν το ακύρωσα. Αντιθέτως το πλάνο άλλαξε και μέσα από αυτή την αλλαγή βγήκε κάτι πολύ όμορφο.
Ξεκίνησα στα Μετέωρα όπου με ένα θαυμαστό τρόπο μας φιλοξένησαν μέσα στα μοναστήρια, συγκεκριμένα τα πλάνα από την κορυφή του μοναστηρίου Αγ. Νικολάου του Ανάπαυσα ήταν η καλύτερη εμπειρία στη ζωή μου. Τρεις μέρες συνεχόμενα όλο το βράδυ λειτουργία μέσα στο μοναστήρι κ εγώ έξω στην κορυφή να τραβάω ταυτόχρονα timelapse 1600 φωτογραφίες με 3 κάμερες επί 8 ώρες. Η ευλογία ήταν ασύλληπτη, οι μοναχοί να μας επιτρέπουν να διαβάζουμε τα κείμενα κατά την διάρκεια της λειτουργίας αλλά κι η φωτογράφιση ένα μαγικό σκηνικό.
Στην διάρκεια του έτους γνώρισα δυο καταπληκτικούς ανθρώπους οι οποίοι γίνανε δύο πολλοί καλοί φίλοι μου μέσα από διάφορες καταστάσεις.
Επιτρέψτε μου να πω πως είναι μεγάλη τιμή για εμένα που σε αυτή την προσπάθεια που είχα δίπλα αυτούς τους δυο πραγματικούς φίλους, ο ένας μου στάθηκε σε δύσκολες περιοχές όπου δεν θα πρεπε να πάει κανείς μόνος του Konstantinos Themelis Photography (Konstantinos Themelis Photography), και ο δεύτερος με καταπληκτικά πλάνα ο φίλος μου Christophe Anagnostopoulos Photography (Christophe Anagnostopoulos Photography) ο οποίος έχασε κ αυτός πρόσφατα την μητέρα του κ περάσαμε ατελείωτες ώρες μαζί πίσω από ένα φακό και ένα κινητό κοιτάζοντας τους ουρανούς!
Έχοντας διανύσει πάνω από 8400χλμ από το Πήλιο στα Μετέωρα , Καλαμπάκα, Θεσσαλία, Άγιον Όρος, Χαλκιδική, Καλάβρυτα, την Πάτρα έως την Αντίπαρο όπου ο Χριστόφορος παρ' όλο του ότι ήταν με την οικογένειά του, θυσίασε αρκετές ώρες σε αυτό το νησί και με μένα στο κινητό να τραβάμε τους ελληνικούς ουρανούς! Μέσα σε 365 ημέρες με διάφορες θα έλεγα όχι δυσκολίες, αλλά στροφές προς την σωστή κατεύθυνση, και συνολικά σε 825 ώρες φωτογράφισης και συνολικά 55.000 φωτογραφίες είχε έρθει η ώρα να ολοκληρώσω το πρότζεκτ.
Το τελικό βίντεο μετά από 650 ώρες επεξεργασίας για να πάρει την τελική του μορφή το ανέθεσα σε ένα νέο φίλο από την Ισπανία Marco Glerin (allthegoodthings.co) ο οποίος είναι ένας νέος αναδυόμενος κινηματογραφιστής με πάθος για αυτό που κάνει ο οποίος αναλαμβάνει δουλειές που πάντα έχουνε ένα απώτερο καλό σκοπό.
Την μουσική του βίντεο την ανέθεσα στον φίλο Fred Capo (capoproductionsmusic.com) απο τον Καναδά ο οποίος συνέδεσε 2 πραγματικά εξαίσια μουσικά κομμάτια που με αγγίξανε πραγματικά όταν τα άκουσα μετά τον χαμό του πατέρα μου, το Oblivion και το Triump.
Το Time Lapse video "Greek Skies" που ξεκίνησα προσπαθώντας να αποτυπώσω με μοναδικό τρόπο τους ουρανούς της Ελλάδας μας, το αφιέρωσα στον πατέρα μου, Κωνσταντίνο, ο οποίος πέθανε από καρκίνο αλλά και σε όσους έχουν πολεμήσει με τον καρκίνο ή ακόμη πολεμούν ενάντια σε αυτή την επάρατο νόσο.
Σκοπός μου είναι να ιδρύσω και να ξεκινήσω στην Ελλάδα με ανθρώπους που γνωρίζω από το εξωτερικό ένα κανάλι το οποίο θα βοηθά αυτούς που έχουν την ανάγκη οποιασδήποτε μορφής κατά τον άνισο αυτό αγώνα. Ήδη κάποια πράγματα έχουν πάρει την πορεία τους κι ευελπιστώ στον δρόμο να βρεθούν και άλλοι άνθρωποι οι οποίοι θα συνδράμουν σε αυτό.
Η παγκόσμια προβολή του ξεκίνησε τα μεσάνυχτα στις 20 Δεκεμβρίου 2015 και ενώ η αποδοχή του στην Ελλάδα αρχικά ήταν μικρή και με αρκετά θα λεγα δύσπιστα μάτια, το αναπάντεχο νέο μας ήρθε από το Los Angeles International Film Festival , όπου και το είχα καταθέσει εκπρόθεσμα, ότι όχι μόνο το δέχθηκαν αλλά και έγινε και Offcially Selected LAIFFA 2015!
Website: www.panosphotographia.com/greekskies