Ο φόβος τους ενώνει,
η αγέλη τους
είναι αδιάσπαστη
Λουίς Σεπούλβεδα, Η ιστορία ενός σκύλου που τον έλεγαν Πιστό
Η λαϊκοφιλής αυτοκαταστροφή και η αριστεροφανής ειδωλολατρεία μοιάζει να είναι τα χαρακτηριστικά της φυλής μας. Θέλουμε επιμόνως να διασπάμε την οποιαδήποτε ενότητα και να ξε-χωρίζουμε από τον πλαϊνό μας. Δε γουστάρουμε τις ομοιομορφίες και τις συναινέσεις. Mας γοητεύει το αντεστραμένο είδωλό μας στο σπασμένο καθρέφτη της Ιστορίας.
Ακόμα κι αν οι όροι «Δεξιά-Αριστερά» αποτέλεσαν τη γενεσιουργό διάκριση της Δημοκρατίας αυτό δε σημαίνει ότι μπορούμε να βαθύνουμε το Πολίτευμα επινοώντας συνεχώς νέες διαχωριστικές γραμμές.
Αν πάμε έτσι, σε λίγο η Βουλή θα προσεγγίζεται σαν σταυρόλεξο ή Sudoku.
Φαίνεται όμως ότι προτιμάμε να ζούμε με αυτοεκπληρούμενες προφητείες, αυτοαξιολογούμενους πολιτικούς, αυτολογοκρινόμενους πολίτες και αυτοχαρακτηριζόμενους αριστερούς διανοούμενους.
Το ελληνικό κράτος έχει διαχρονικά υπονομευθεί εκ των έσω με την καταστροφή του παραγωγικού ιστού,την κοινωνική διάσπαση και την κατάχρηση πάσης φύσεως εξουσιών. Ίσως γι' αυτό έχουμε μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στην αποτελεσματικότητα [;] της πολιτικής βίας απο ότι στη θεσμική διαχείριση της Δημοκρατίας. Οι μειοψηφικές αντιλήψεις/πρακτικές αντί να εξισορροπούν την πλειοψηφία [και την κοινωνία] θέλουν να επιβληθούν «σώνει και καλά» ως οι μόνες politically correct. Όλοι παίζουν εκτός κανόνων και ορίων.
Πώς να σώσεις έναν κόσμο που δεν θέλει να σωθεί; [Έλσα Κορνέτη, Ημερολόγιο φιλοσοφικής ήττας]
Αυτό το Μέγα Ερώτημα απευθύνεται πλέον στους νέους μιας και η δική μας γενιά ό,τι [καλό ή κακό] είχε να πει ή να κάνει, τά 'χει ήδη ολοκληρώσει.