Πήρα το φάκελο στα χέρια. Η αλήθεια είναι πως δεν ήθελα να τον ανοίξω. Ήταν ήδη ένα βήμα που έφτασα ως εδώ, εξάλλου. Αλλά τώρα ήμουν πιο κοντά από ποτέ στο να μάθω. Η νοσοκόμα με κοιτάει στα μάτια, περιμένει, τι θέλει κι αυτή τώρα.
-Θα τον ανοίξετε; Ο γιατρός είπε να περάσετε από το γραφείο του μόλις τον ανοίξετε.
Τώρα αυτό γιατί το είπε; Τι θέλει να μου πει ο γιατρός; Είναι σίγουρα αυτό που φοβάμαι. Και τι περιέργεια είναι αυτή που έχει κάτσει πάνω απ το κεφάλι μου. Φύγε κοπέλα μου κι άσε με ήσυχο σκεφτόμουν από μέσα μου, αλλά εξωτερικά έγνεψα απλά συγκαταβατικά κι έκανα ν' ανοίξω το φάκελο. Σκίζω όπως να ναι την ταινία, ανοίγω το χαρτί. Σειρές από άγνωστες λέξεις και αριθμούς, χάνομαι, πού να κοιτάξω, και πέφτει το μάτι μου εκεί. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜA: ΑΡΝΗΤΙΚΟ.
Πάγωσα. Ένιωσα για πρώτη φορά κενός. Δε μπορώ να στο πω με λόγια. Κρύος, άδειος, σα να έβλεπα τον εαυτό μου να πέφτει από ψηλά χωρίς αλεξίπτωτο, θάνατος σίγουρος και δε μπορείς να κάνεις και τίποτα. Βουρκώνω μηχανικά. Δε θα έπρεπε, είμαι δυνατός εγώ, έχω μάθει να τ' αντέχω όλα.
Σηκώνομαι και τρέχω προς την έξοδο ακολουθώντας απλά το φως, τ' άλλα όλα είχαν σκοτεινιάσει. Πρόσωπα δεν έβλεπα, φωνές δεν άκουγα, μόνο κάπου πίσω, ένα «Κύριε πού πάτε; Ο γιατρός... », ποιος γιατρός εδώ τελειώνει η ζωή μου.
Βγαίνω απ' το νοσοκομείο σαν κυνηγημένος, πάω στο πάρκο απέναντι να κάτσω ένα λεπτό. Παίρνω ένα μπουκαλάκι νερό να πιω, τα αφήνω στο παγκάκι δίπλα μου. Τι έγινε μόλις τώρα; Είναι αλήθεια; Ξανακοιτάω το χαρτί μέσα στο φάκελο. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ: ΑΡΝΗΤΙΚΟ. Δεν άλλαξε κάτι. Και τώρα; Πώς; Τι; Σε ποιον θα το πω ότι δεν είμαι οροθετικός. Θα με κοιτάξουν στην αρχή με συμπόνια, κι αν μετά απομακρυνθούν; Οικογένεια, συγγενείς, φίλοι;
Μαζεύω τα κομμάτια μου και φεύγω, παίρνω και το μπουκαλάκι μαζί μου να το πετάξω παρακάτω στον κάδο μην πάθουν και τίποτα οι άλλοι. Κολλάνε άραγε άμα πιούνε; Δε ξέρω, αλλά γιατί όχι; Επαφή είναι κι αυτή. Τόσα ξέρω, τόσα λέω και φτάνω στο σπίτι.
Τρέχει η αδερφή μου να μ' αγκαλιάσει, την αποφεύγω έντεχνα, στρίβοντας προς το μπάνιο. Μπαίνω μέσα, κλείνομαι, κάθομαι κάποια ώρα και κλαίω. Αλλά μ' αυτό το κλάμα το βουβό, που το πνίγεις και σε πνίγει.
-Όλα καλά; με ρωτάει... τι να σου πω κι εσένα..
-Ναι, ναι βγαίνω. Είναι έτοιμο το φαί; Ακόμα λειτουργεί το μυαλό μου κάπως ευτυχώς για να το κρύψω.
-Ναι εσένα περιμένουμε!
Πλένω τα χέρια μου, τρέχει το ζεστό νερό πάνω τους και σκέφτομαι, έτσι έκανα πάντα, και βλέπω στον καθρέφτη την τουαλέτα. Το καπάκι. Όχι ρε φίλε, εκεί καθόμουν. Ήρθε σε επαφή ; Ιδρώνω. Παίρνω τη χλωρίνη αρχίζω και ρίχνω και τρίβω με μανία. Κάνω τίποτα; Τώρα θα πρέπει να το πω αναγκαστικά. Τέτοιο λάθος. Και νόμιζα ότι το μυαλό μου δούλευε.
Κάθομαι στο τραπέζι, γύρω μου οι γονείς μου, η αδερφή μου, όλοι χαρούμενοι, κι εγώ, μάλλον χλωμός. Άντε να τελειώνει κι αυτό.
-Θα φάμε παιδιά;
-Όχι ακόμα, σε 10', περιμένουμε την Ηρώ, με πήρε τηλέφωνο γιατί δε σήκωνες το κινητό σου λέει, έρχεται.
Τι είπε η μικρή; Ανοίγουμε μια παρένθεση. Η Ηρώ είναι η κοπέλα μου. Είναι ευχάριστη, η χαρά της ζωής θα έλεγα. Είμαστε 3 χρόνια μαζί. Έχει άριστες σχέσεις με την οικογένειά μου, όπως κι εγώ με τη δική της. Είμαι σίγουρος ότι κάνει σκέψεις για το κοινό μας μέλλον. Αλλά ποιο μέλλον; Αυτό που ήξερε μέχρι πριν από σήμερα. Πριν απ' αυτή τη διαβολεμένη μέρα. Κι έλεγα ότι δε χρειαζόταν να πάω για εξετάσεις. Πρέπει να μάθει; Μήπως να τη χωρίσω επί τόπου για να την προστατέψω; Μήπως φταίει εκείνη που μου συνέβη αυτό; Ή μήπως εκείνη τη μια φορά που ήμουν μεθυσμένος το καλοκαίρι που είχαμε χωρίσει... Όχι τι σκέφτεσαι; Ποιες οι πιθανότητες από μια φορά; Κι έρχεται εδώ τώρα σε κάθε περίπτωση;
Χτυπάει το κουδούνι και μπαίνει μέσα, πήρε και μελομακάρονα, πλησιάζουν τα Χριστούγεννα βλέπεις. Φιλιέται με όλους. Και με πλησιάζει. Λογικά, έχω το πιο τρομαγμένο ύφος στον κόσμο καθώς έρχεται να με φιλήσει στο στόμα. Oχι φύγε, τι πας να κάνεις; Μα αυτή είναι αυτοκτονική! Τι πάει να κάνει; Να με φιλήσει στο στόμα, εμένα που δεν είμαι οροθετικός, πάει καθόλου καλά; Αλλά δε ξέρει. Της δίνω high-five αντ' αυτού. Με κοιτάνε όλοι λες και γύρισα στο γυμνάσιο, αλλά το ξέρω ότι θα το πάρει στην πλάκα εκείνη και ανταποδίδει. Πάλι το έσωσα κάπως.
Άντε ας φάμε πια. Πάω να πιάσω το πιρούνι. Αυτό θα μπει στο στόμα μου. Μα τότε... Το αφήνω κάτω.
-Δεν πεινάω μόλις αποφάσισα.
-Παιδί μου πας καλά;
Μα αυτή η μικρή πώς βγήκε έτσι θρασεία, όλο μιλάει. Παραμένω ευγενικά στο τραπέζι, να τελειώσουν, με προσοχή στο που ακουμπάω, νερό δεν ήπια εννοείται. Έχω καρφώσει το βλέμμα στον τοίχο απέναντι μου. Το ημερολόγιο λέει 1η Δεκεμβρίου. Γιορτάζουν οι: Ναούμ, Ναούμα, Φιλάρετος, Φιλαρέτη. Παγκόσμια ημέρα κατά της νόσου των μη οροθετικών. Απίστευτη ειρωνεία. Όσο το βλέπω τόσο φορτώνω. Σηκώνομαι απ' το τραπέζι, τρέχω στο δωμάτιό μου, πέφτω στο μαξιλάρι μου. Μπήγω το κεφάλι μου μέσα ,κλαίω και οι σκέψεις έρχονται σαν αδυσώπητη ριπή.
Πώς θα τους το πω σε όλους μέσα; Είναι η οικογένεια μου στο κάτω-κάτω. Και αν δε με αποδεχτούν, στο κάτω-κάτω πάλι, μπορεί να είναι οικογένεια μου, αλλά είναι όλοι οροθετικοί. Μόνο εγώ δεν είμαι. Είμαι εγώ και οι άλλοι. Κοίτα εδώ κατάσταση.
Και έπειτα η Ηρώ; Και τα σχέδια της για το μέλλον; Και η οικογένεια της; Και πώς θα κάνουμε παιδιά; Δε θα κάνω ποτέ παιδιά, θα υπάρχει ο κίνδυνος να μην είναι οροθετικά. Κι αν το πω; Θα μαθευτεί. Θα το μάθει η γειτονιά. Θα είναι η οικογένεια με τον μη οροθετικό και η άλλη η απελπισμένη με το γκόμενο το μη οροθετικό. Έπειτα θα το μάθουν στη δουλειά. Θα με απολύσουν. Και μετά ποιος θα πάρει ένα μη οροθετικό να δουλέψει;
Θεέ ξεκάθαρα δεν υπάρχεις για να το πετάς αυτό έτσι πάνω μου. Πού; Πάνω μου. Βρε σίγουρα συμβαίνει; Μπας και είναι εφιάλτης; Ανοιγοκλείνω το φως να σιγουρευτώ. Μπα, το ζω. Σ' εμένα δεν έπρεπε να συμβεί ποτέ..
-Και τελικά τι έγινε;
-Α αυτά δε γίνονται μωρό μου, μην ανησυχείς. Είναι μόνο στη φαντασία.
Κλείνω το βιβλίο, τη φιλάω στο μέτωπο και τη βάζω για ύπνο όπως κάθε βράδυ.
-Καληνύχτα πριγκίπισσα μου.
Βγαίνω και κλείνω την πόρτα. Αλλά στέκομαι και ακουμπάω στην πόρτα για ένα δεύτερο. Για φαντάσου όλος ο κόσμος να ήταν αλλιώς. Ανάποδα.
Η 1η Δεκεμβρίου είναι η Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS, από το 1988 που θεσπίστηκε από τον ΟΗΕ. Αλλά φτάνει μια ημέρα; Και οι υπόλοιπες 364;
Είναι αλήθεια ότι η πρόοδος που έχει σημειωθεί, από την ανακάλυψη του ιού είναι μεγάλη, τόσο στον τομέα της πρόληψης, όσο και της θεραπείας. Οφείλουμε τουλάχιστον ένα ευχαριστώ στην επιστημονική κοινότητα γι αυτό, όπως και στις οργανώσεις που δουλεύουν στο κομμάτι της κοινωνικής αφύπνισης.
Ας καταλάβουμε, ότι δεν είναι κάτι έξω από εμάς, γιατί ο HIV δεν κάνει διακρίσεις, σε φύλο, χρώμα, σεξουαλικότητα. Αλλά και δε μεταδίδεται όσο εύκολα νομίζουμε. Ο οποιοσδήποτε οροθετικός δε θέλει παραπάνω στήριξη, θέλει αυτή που έχουμε ανάγκη όλοι όταν ασθενούμε, δεν είναι κάτι διαφορετικό. Είμαστε εμείς, είναι ο αδερφός/ή μας, ο φίλος/η μας, ο/η συνεργάτης μας. Στο ενδεχόμενο άγχος της πορείας της ασθένειας ας μην προσθέτουμε, το μεγαλύτερο άγχος της αποκάλυψής της. Υπάρχουν πολλά ακόμα που πρέπει να ξεπεράσουμε προσωπικά και συλλογικά. Ζήσε ενημερωμένος και όχι φοβισμένος.
Στο θείο μου, Λεωνίδα Βακερλή. Περήφανος για το έργο του.