Υποθέτω ότι σύμφωνα με την κληρονομιά μου θα μπορούσα να είχα εμπνευστεί από τις περιπέτειες των Αργοναυτών στον Ελλήσποντο ή ενδεχομένως από τις ιστορίες των ηρωϊκών Ελλήνων κωπηλατών που όργωναν τα σκοτεινά Ομηρικά πελάγη. Αλλά η αλήθεια είναι πιο πεζή.
Ως παιδί, τα καλοκαίρια με την οικογένεια μου μοιράζονταν ομοιόμορφα ανάμεσα στη γενέτειρα της μητέρας μου στην άγρια και πανέμορφη δυτική ακτή της Ιρλανδίας και στο πατρικό σπίτι των παππούδων μου στην Άνδρο. Αν και αυτοί οι δύο τόποι φαινομενικά δεν έχουν σχεδόν τίποτα κοινό -και σίγουρα το κλίμα τους είναι διαμετρικά αντίθετο-έχουν όμως ορισμένες ομοιότητες, με την πιο προφανή ότι και οι δυο βρέχονται από θάλασσα.
Στην Ιρλανδία περνούσα το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου κωπηλατώντας αδέξια με τους φίλους μου στο κρύο, αντιμετωπίζοντας τα νερά του Ατλαντικού με μια κακοφορμισμένη, ξύλινη σκάφη, εξερευνώντας τους στενούς όρμους και εκτοπίζοντας με ενθουσιασμό τα σκληρά κελύφη που κατέρρεαν από τους προεξέχοντες βράχους.
Και έπειτα, στα ζεστά, κρυστάλλινα νερά του Αιγαίου, στους κόλπους της Άνδρου όπου η οικογένεια και οι φίλοι μαζεύονταν για ευτυχισμένες, ηλιόλουστες ημέρες, κωπηλατούσα με ενθουσιασμό από σκάφος σε σκάφος, μέσα σε μια πολύχρωμη παρέλαση από δανεισμένα κανό. Εκείνες ήταν απλές, απροβλημάτιστες εποχές που αποτελούν παρελθόν, αλλά υποσυνείδητα, τότε απορροφούσα τις βασικές αρχές ενός αθλήματος που αργότερα θα έπαιζε σπουδαίο ρόλο στη ζωή μου.
Η εξοικείωση μου με το νερό και οι νεανικές εμπειρίες μου με την κωπηλασία με βοήθησαν να διακριθώ σε καλή θέση όταν αγωνίστηκα για πρώτη φορά σε έναν κομψό αγώνα της Οκτακόπου στην ηλικία των δεκαέξι. Ένιωσα άνετα, σαν να ανήκα εκεί. Μου πήρε κάπως περισσότερο χρόνο να υποβάλλω τον εαυτό μου στην ψυχική μετάβαση του να απολαμβάνω να κάνω κουπί υπό ανέμελες συνθήκες αναψυχής στην αμείλικτη και έντονη επιθυμία να νικώ και η οποία είναι απαραίτητη προϋπόθεση σε κάθε ανταγωνιστική αθλητική δραστηριότητα υψηλών απαιτήσεων.