Οι στιγμές τριβής και τα σημεία τήξης στη ζωή μας, έρχονται για να μας ενημερώσουν πως έχουμε -με τον ένα ή τον άλλο τρόπο- ξεπεράσει κάποιο όριο και πρέπει να αλλάξουμε.
Αν είμαστε έντιμοι θα πρέπει να παραδεχθούμε πως η κατάσταση στην οποία βρίσκουμε τους εαυτούς μας ήταν εντελώς προβλέψιμη. Προς το τέλος του 2009, όταν ξεκίνησε μια διαδικασία αυτογνωσίας, έγινε πολύ γρήγορα ξεκάθαρο πως αυτή η κρίση δεν αφορούσε «Εμάς». Αφορούσε τους «Άλλους».
Το πέρασμα από την υπάρχουσα κατάσταση ύπαρξης σε μια καινούρια, ολότελα άγνωστη, μας αναγκάζει να αντιμετωπίσουμε τις μεγαλύτερες ανασφάλειές μας: το σφάλμα και την αποτυχία.
Ακόμα κοιταζόμαστε σαν χαμένοι, διερωτώμενοι τι κακό είναι αυτό που μας βρήκε και τι μένει να κάνουμε, ενώ πίσω μας η πόλη φλέγεται. Ούτε την παραμικρή ιδέα δεν έχουμε από πού να ξεκινήσουμε. Και όσο περιμένουμε, τόσο μεγαλώνει το ρήγμα μεταξύ ημών και της πραγματικότητας που δεν θέλουμε να δεχθούμε.
Μάθαμε να μην περιμένουμε τίποτα, και -σαν αποτέλεσμα- τίποτα δεν λάβαμε.
Όσο πέφτουμε βαθύτερα στη νάρκη αυτού του «χειμώνα» που έχει διαρκέσει ήδη 6 χρόνια, τόσο απομακρύνονται οι μνήμες του τελευταίου «καλοκαιριού» που μπορούσαμε να κοιτάζουμε τη θάλασσα και τα ηλιοβασιλέματά της αναζητώντας έμπνευση για την επόμενη ιδέα που θα έκανε τον κόσμο λιγο καλύτερο.
Πολλοί από εμάς έχουμε βολευτεί άνετα σε αυτή τη θέση. Να φορτώνουμε στους Άλλους τις ευθύνες για τη δική μας έλλειψη δημιουργικότητας, για τη δική μας αποτυχία να κάνουμε σπουδαίο έργο και εξαιρετική δουλειά που πηγάζει από βαθιά μέσα μας και μας πηγαίνει όλους πιο μπροστά.
Καιρός να ξυπνήσουμε, δε νομίζετε; Έχει έρθει η δική μας σειρά να επαναστατήσουμε. Πρόκειται για μια επείγουσα έκκληση σε όσους καταλαβαίνουν τις έννοιες ανάμεσα σ΄αυτές τις γραμμές, να κάνουμε τη δουλειά από την οποία τόσο καιρό κρυβόμαστε. Πρόκειται για ένα μανιφέστο για τη συμβίωση με πράγματα που ίσως να μη λειτουργήσουν, αλλά που αν λειτουργήσουν θα αλλάξουν το μικρόκοσμό μας. Πρόκειται για τον εναγκαλισμό με την ένταση που βράζει μέσα μας όταν έχει έρθει η ώρα να κάνουμε την τέχνη μας πραγματικότητα, να τη δείξουμε σ΄αυτούς που ούτε καν περιμένουν να τη δουν, και να αλλάξει η ζωή τους. Έχει έρθει η αυτή η ώρα.
Χωριστήκαμε σε δύο στρατόπεδα -ΝΑΙ ή ΌΧΙ-, και ο καθένας από μας έχει να αναλάβει τις δικές του ευθύνες. Ελπίζω, όμως, πως όλοι έχουμε μια γνήσια ανησυχία για τη βασική επιδίωξη του ανθρώπου, που είναι να προσδώσει αξιοπρέπεια στη ζωή του κατακτώντας κάποιο βαθμό αυτονομίας. Η κατάκτηση της αυτονομίας είναι μια διαδικασία δοκιμής και σφάλματος κρατώντας σταθερές τις ηθικές μας αξίες: δικαιοσύνη, ισότητα, αλληλεγγύη. Και χρειάζεται Πίστη. Μια θέληση να κάνουμε ένα άλμα από το άρμα της συνήθειας, στο άρμα της διαφορετικότητας, αναλαμβάνοντας την ευθύνη να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας.
Το να είναι κανείς ελεύθερος επιτυγχάνεται με το ξεκλείδωμα των φυλακών που μας εμποδίζουν να αναγνωρίσουμε ποιοι είμαστε μέσα μας και να εξασφαλίσουμε την πλήρη συμβολή μας στο κοινωνικό σύνολο. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, φτάσαμε εδώ. Ο στρατός μας έχασε μια μεγάλη μάχη και είναι η στιγμή να είμαστε γενναιόδωροι, ο κάθε ένας από εμάς με ό,τι μέσο έχει στη διάθεσή του.
Το να κατευθύνουμε την εξέλιξή μας, απαιτεί συντονισμό. Αν είναι να προσανατολίσουμε την πορεία του πλοίου μας προς μια πιο ευνοϊκή κατεύθυνση, θα χρειαστεί να ενωθούμε και να κάνουμε δική μας την πεποίθηση πως δεν υπάρχει «Εμείς» και δεν υπάρχουν «Άλλοι».
Εμείς είμαστε οι «Άλλοι».