Μπορεί οι φιλοδοξίες του Έλον Μασκ της SpaceX για πόλη ενός εκατομμυρίου κατοίκων στον Άρη ως το 2050 να φαντάζουν υπερβολικές, δεδομένου ότι επανδρωμένη αποστολή δεν έχει σταλεί καν στον Κόκκινο Πλανήτη, ωστόσο το κύριο ερώτημα είναι το εξής: Θα μπορούσαν όντως να αποικιστούν άλλοι πλανήτες;
Σε μεγάλο βαθμό αυτό εξαρτάται από τον πλανήτη για τον οποίο μιλάμε. Για τον Άρη, ίσως ένα βάθος δεκαετιών να μην ήταν εκτός πραγματικότητας. Ο Σερκάν Σαϊντάμ, αναπληρωτής διευθυντής του Australian Centre for Space Engineering Research και καθηγητής στο University of New South Wales στο Σίδνεϊ, λέει στο Live Science πως ο αποικισμός του Άρη είναι κάτι που θα μπορούσε να συμβεί εντός δεκαετιών. «Πιστεύω ότι ως το 2050 θα έχουμε μια ανθρώπινη αποικία στον Άρη» είπε σχετικά.
Το πρώτο σημαντικό βήμα θα είναι η εξασφάλιση νερού, και αυτό μπορεί να εξορυχθεί από πάγο και ένυδρα ορυκτά. Κατά τον Σαϊντάμ, το νερό θα ανοίξει τον δρόμο για την καλλιέργεια τροφής στον Άρη, ενώ υδρογόνο από τους πάγους και ορυκτά θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για την παραγωγή καυσίμου.
Εδώ πάντως πρέπει να σημειωθεί ότι δεν υπάρχει ομοφωνία για τον αποικισμό του Άρη ως το 2050- και άλλοι είναι λιγότερο αισιόδοξοι. Ο Λούις Φρίντμαν, μηχανικός αστροναυτικής και συνιδρυτής της The Planetary Society, είχε πει στο Gizmodo το 2019 πως ο αποικισμός του Άρη είναι μάλλον απίθανος για το προσεχές μέλλον, ενώ οη Ρέιτσελ Σάιντλερ, νευροεπιστήμονας στο Πανεπιστήμιο της Φλόριντα που έχει δουλέψει με αστροναύτες της NASA, είπε επίσης στο Gizmodo πως μπορεί κάποιοι να φαίνονται αισιόδοξοι, μα o αποικισμός του Άρη είναι μάλλον «χίμαιρα».
Η ανθρωπότητα ωστόσο αναμένεται να μπορέσει να φτάσει στον Άρη (εννοώντας μια επανδρωμένη αποστολή) όντως μέσα στις επόμενες δεκαετίες. Η NASA στοχεύει σε αποστολή αστροναυτών κατά τα τέλη της δεκαετίας του 2030 ή τις αρχές του 2040, ενώ η Κίνα σχεδιάζει να αρχίσει αποστολές πληρωμάτων το 2033. Αφού φτάσουν εκεί αστροναύτες, το επόμενο βήμα θα ήταν η δημιουργία αποικίας, η οποία θα πρέπει να έχει έναν βαθμό αυτάρκειας, μα δεν θα είναι απολύτως ανεξάρτητη από τη Γη. «Ο περισσότερος εξοπλισμός και τα εργαλεία θα αποστέλλονται από τη Γη» είπε ο Σαϊντάμ. «Δεν νομίζω ότι θα μπορείς να φτιάξεις ένα φορτηγό στην επιφάνεια του Άρη».
Επίσης, ο Άρης θα έπρεπε να παράγει κάτι για να είναι οικονομικά βιώσιμη μια αποικία μακροπρόθεσμα. Ο διαστημικός τουρισμός θα ήταν μια επιλογή, μα ο Σαϊντάμ υποδεικνύει και την εξόρυξη πολύτιμων ορυκτών, ανοίγοντας τον δρόμο για μια νέα διαστημική οικονομία που θα φέρει και άλλες επενδύσεις και εξερευνήσεις. Αξίζει πάντως να σημειωθεί πως ο Άρης, αν και η πιο ρεαλιστική επιλογή, δεν είναι ακριβώς φιλόξενος, λόγω ατμόσφαιρας με διοξείδιο του άνθρακα 95%, χαμηλές θερμοκρασίες και «βομβαρδισμό» από επιβλαβή ακτινοβολία- ενώ ένα σκάφος από τη Γη χρειάζεται 8,5 μήνες για να φτάσει εκεί. Θεωρείται πως πολλοί εξωπλανήτες (πλανήτες εκτός του Ηλιακού Συστήματος) είναι πιο φιλόξενοι, ωστόσο εκεί τίθεται το θέμα των αποστάσεων: Ποτέ δεν έχει φτάσει γήινο σκάφος σε εξωπλανήτη- για την ακρίβεια, τα Voyager 1 και 2 χρειάστηκαν 35 και 41 χρόνια για να βγουν από τα όρια του Ηλιακού Συστήματος, και οι εξωπλανήτες είναι ακόμα πιο μακριά. Όπως είπε στο Live Science ο Φρεντερίκ Μαρίν, αστροφυσικός μαύρων τρυπών στο Πανεπιστήμιο του Στρασβούργου στη Γαλλία, θα χρειάζονταν δεκάδες χιλιάδες χρόνια για να φτάσουμε ακόμα και στον πιο κοντινό εξωπλανήτη με την παρούσα τεχνολογία- και αυτά τα χρονικά πλαίσια θα έκαναν αδύνατο τον αποικισμό εξωπλανητών. Αυτό βέβαια αναμένεται να αλλάξει στο μέλλον, με τους χρόνους ταξιδιών να μειώνονται σε μερικές εκατοντάδες χρόνια- και ο Μαρίν παρουσιάζει ένα υποθετικό σενάριο όπου η ανθρωπότητα φτάνει σε ένα φιλόξενο εξωπλανήτη εντός 500 ετών. Ένα ταξίδι που θα διαρκούσε αιώνες θα απαιτούσε ένα διαστημόπλοιο επανδρωμένο με πλήρωμα σε «χειμερία νάρκη» ή με πολλαπλές γενιές ανθρώπων, οι πιο πολλοί εκ των οποίων δεν θα έφταναν ποτέ στον προορισμό.
Τα μοντέλα του Μαρίν δείχνουν πως χρειάζεται ένας αρχικός πληθυσμός περίπου 500 ανθρώπων για ένα σκάφος γενεών- ωστόσο το πώς θα μπορούσαν να επιβιώσουν σε ένα σκάφος οι γενιές των ταξιδιωτών είναι από μόνο του ένα μεγάλο ερώτημα.