Οπως συμβαίνει τα τελευταία χρόνια το πρόγραμμα του Ηρωδείου, ειδικά στο τέλος της σεζόν, δηλαδή τον Σεπτέμβριο και περίπου το πρώτο δεκαήμερο του Οκτωβρίου, περιλαμβάνει αρκετές συναυλίες ελληνικής μουσικής ή, πιο σωστά, με ελληνικά τραγούδια. Το θέμα είναι ποιων δημιουργών τα τραγούδια παίζονται και ποιοι/ες τα ερμηνεύουν σε συνδυασμό με το ποιοι και ποιες δεν θα βρεθούν ποτέ στην σκηνή του Ηρωδείου, όχι τουλάχιστον με το δικό τους ρεπερτόριο.
Αν και, παρά το ό,τι ίσως θα υπέθετε κανείς από το όνομα του, το Ωδείο Ηρώδου Αττικού δεν κατασκευάστηκε ως χώρος συναυλιών και πολύ περισσότερο των συγχρόνων με τις ιδιαίτερα αυξημένες ηχητικές και άλλες τεχνικές απαιτήσεις τους – και αυτό φαίνεται από την ομολογουμένως μέτρια, ακόμα και για θέατρο της ύστερης αρχαιότητας, η ακουστική του – δεν παύει να είναι ο πλέον προνομιακός ανοιχτός χώρος στην Αθήνα για καλοκαιρινές πολιτισμικές εκδηλώσεις όλων των ειδών και φυσικά και για μουσικές. Δεν είναι μόνον η συμβολική, αν όχι εμβληματική, θέση του ακριβώς κάτω από την Ακρόπολη, η Ιστορία του και η φορτισμένη πολιτισμικά αλλά ακόμα και συναισθηματικά «αύρα» του που συναποτελούν την ιδιαίτερη και μερικές φορές άκρως υποβλητική ατμόσφαιρα του αλλά και το σημείο στο οποίο βρίσκεται, στο ευρύτερο κέντρο της πόλης και, από όταν τουλάχιστον άρχισε να λειτουργεί ο σταθμός Ακρόπολη του μετρό, με όχι ιδιαίτερα δύσκολη πρόσβαση παρότι η Διονυσίου Αρεοπαγίτου είναι πεζόδρομος που θα λέγαμε ότι εντέλει αντισταθμίζουν την όχι άψογη ακουστική και τα όντως άβολα, ειδικά για αρκετό χρόνο, πέτρινα καθίσματα του.
Κοιτάζοντας το πρόγραμμα του Ηρωδείου για τον Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο διαπιστώνεις ότι, όπως και τις προηγούμενες χρονιές, δεν λείπουν οι συναυλίες μεγάλης ακτινοβολίας και με απεύθυνση σε αναλόγου εύρους αλλά και αριθμού κοινό. Οι συναυλίες αυτές θα λέγαμε ότι χωρίζονται σε δύο μεγάλες κατηγορίες, στις αφιερωματικές στο έργο μεγάλων συνθετών μας (Θεοδωράκης, Χατζιδάκις, Μικρούτσικος κ. ά.) και σε αυτές που επικεντρώνονται σε έναν/μία καταξιωμένο/η ερμηνευτή/ια της παλαιότερης γενεάς και οι οποίες μερικές φορές μπορεί να συνδυάζονται με την πρώτη κατηγορία, να αποτελούν δηλαδή ταυτόχρονα και αφιέρωμα σε έναν σπουδαίο δημιουργό.
Από στατιστικής πλευράς θα λέγαμε ότι από αυτές τις μεγάλες φωνές προηγείται μακράν σε αριθμό εμφανίσεων στο Ηρώδειο ο Γιώργος Νταλάρας (με επόμενο τον, πολύ περισσότερο τραγουδοποιό παρά ερμηνευτή βέβαια, Διονύση Σαββόπουλο) ενώ από γυναικείες η μόνη που κάπως τους πλησιάζει είναι η Δήμητρα Γαλάνη. Αξιόλογοι/ες νέοι ερμηνευτές/ιες εμφανίζονται πολύ συχνά στο Ηρώδειο αλλά συμμετέχοντας ισότιμα με άλλους/ες ομοτέχνους/ες τους κυρίως στην πρώτη κατηγορία συναυλιών και ενίοτε στην δεύτερη και ποτέ ως βασικό όνομα. Από την άλλη ας μη ξεχνάμε ότι ακόμα και ο Αντώνης Ρέμος, διατηρώντας πάντα την μόνιμη καλοκαιρινή «έδρα» του στο «Nammos» της Μυκόνου, έχει πατήσει και αυτός την σκηνή του Ηρωδείου και μάλιστα ερμηνεύοντας τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη, γεγονός το οποίο επιδέχεται πολλών ερμηνειών ανάλογα από την οπτική γωνία που θα το κοιτάξει κανείς.
Η πρώτη από τις επερχόμενες συναυλίες στο Ηρώδειο είναι και η τελευταία χρονολογικά που προγραμματίστηκε και μάλιστα εκτάκτως. Πρόκειται για ένα αφιέρωμα στον σημαντικότατο στιχουργό Μάνο Ελευθερίου που θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 29 Αυγούστου και όλα τα έσοδα του θα διατεθούν στους πυρόπληκτους της ανατολικής Αττικής. Αξιέπαινος φυσικά ο σκοπός και δεν μπορείς βέβαια να διαφωνήσεις με τον φόρο τιμής στο έργο του Μ. Ελευθερίου, ούτε όμως και να μην αναρωτηθείς γιατί τα τόσο γρήγορα αντανακλαστικά του να αποδοθεί αυτός έναν μόλις μήνα μετά τον θάνατο του δεν επιδείχθηκαν και σε άλλες ανάλογες περιπτώσεις. Μένει να δούμε αν αυτό θα αλλάξει στο μέλλον ή η συγκεκριμένη συναυλία θα παραμείνει η μοναδική εξαίρεση η οποία θα επιβεβαιώνει τον κανόνα.
Εναν άλλο κανόνα πάντως σίγουρα επιβεβαιώνει η εν λόγω συναυλία και δεν είναι παρά αυτός της «πρωτοκαθεδρίας» ως προς το Ηρώδειο που έχουν πολύ συγκεκριμένα «βαριά» ονόματα από τον ερμηνευτικό χώρο. Αν και δηλαδή στη συναυλία συμπράττουν ο θαυμάσιος συνθέτης και τακτικότατος συνεργάτης του Μ. Ελευθερίου Γιώργος Ανδρέου, οι τραγουδοποιοί – ερμηνευτές/ια Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Μίλτος Πασχαλίδης και Μαρία Παπαγεωργίου και οι ερμηνεύτριες Μαρία Φαραντούρη και Φωτεινή Βελεσιώτου είναι ολοφάνερο ότι κεντρικό, αν όχι τον πρώτο, ρόλο θα έχει ο Γιώργος Νταλάρας. Οπως ακριβώς δηλαδή και στη φιλανθρωπική συναυλία – αφιέρωμα στον Βασίλη Τσιτσάνη που πραγματοποιήθηκε τον Ιούλιο στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο και της οποίας ο αναμφίβολα κορυφαίος ερμηνευτής είχε την καλλιτεχνική επιμέλεια.
Κάτι που πρέπει να ξεκαθαριστεί για όσους και όσες δεν το γνωρίζουν είναι ότι όλες οι εκδηλώσεις που πραγματοποιούνται στο Ηρώδειο τον Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο μπορεί τυπικά να εντάσσονται στο Ελληνικό Φεστιβάλ αλλά δεν ανήκουν στον προγραμματισμό του. Επί της ουσίας δηλαδή το Ελληνικό Φεστιβάλ ως διαχειριστής του Ηρωδείου το παραχωρεί – έναντι ενοικίου προφανώς – σε όσες από τις εκδηλώσεις για τις οποίες θα γίνει αίτηση θεωρεί ότι πληρούν τα κριτήρια και τις προϋποθέσεις (θα ήταν ενδιαφέρον να μάθουμε κάποτε ποια και ποιες αντίστοιχα είναι) για να τους δοθεί.
Η πρώτη τέτοια εφετινή συναυλία στις 8 Σεπτεμβρίου ανήκει στην κατηγορία «αφιέρωμα σε έναν μεγάλο συνθέτη», στην περίπτωση αυτή στον Μάνο Λοϊζο με αφορμή την συμπλήρωση ογδόντα χρόνων από την γέννηση του. Το αφιέρωμα στον εξαίρετο δημιουργό που έφυγε τόσο πρόωρα θα έλεγα ότι είναι ακόμα και καθυστερημένο, γιατί όμως τώρα και όχι για παράδειγμα το ’12 για την συμπλήρωση τριάντα ετών από τον θάνατο του; Μήπως γιατί η εν λόγω συναυλία είναι μια ήδη έτοιμη παραγωγή του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης η οποία παρουσιάστηκε με πολύ μεγάλη επιτυχία εκεί πέρυσι τον Οκτώβριο;
Το υψηλότατο αισθητικό αποτέλεσμα είναι πάντως δεδομένο καθώς την Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης θα διευθύνει και πάλι ένας από τους κορυφαίους μαέστρους μας, ο Μίλτος Λογιάδης και, στο πλαίσιο της συναυλίας, θα παρουσιαστεί επίσης η βασισμένη σε θέματα του Μ. Λοϊζου συμφωνική σουίτα του σολίστ του βιολιού και εξάρχοντος της Κ. Ο. Θ. Αντώνη Σουσάμογλου «Loizos Recomposed». Δεν μπορώ όμως να μην κάνω κάποιες επισημάνσεις ως προς τον τομέα της ερμηνείας. Αφενός δηλαδή έχουμε και πάλι ένα καταξιωμένο όνομα της παλαιότερης γενεάς, αυτή την φορά την Δήμητρα Γαλάνη, γεγονός όμως απολύτως δικαιολογημένο καθώς ήταν όντως βασικότατη συνεργάτιδα του Λοϊζου; Εξίσου όμως ήταν και η Χάρις Αλεξίου η οποία λάμπει διά της απουσίας της. Στη θέση της είναι η Γιώτα Νέγκα και ο Φοίβος Δεληβοριάς, αμφότεροι βέβαια άριστοι στο αντίστοιχο πεδίο τους αλλά δύσκολα θα τους συνδύαζες με το έργο του συνθέτη. Αν δε για την πρώτη ισχύει ότι είναι μια εξαιρετικά ευέλικτη λαϊκή μεν ερμηνεύτρια η οποία όμως έχει αποδείξει ότι μπορεί να προσαρμόζεται πολύ εύκολα σε πολύ διαφορετικά μεταξύ τους τραγούδια ή και ιδιώματα για τον δεύτερο δεν μπορώ να αντιληφθώ ποια σχέση έχει το προσωπικότατο ύφος των τραγουδιών του - αλλά και της ερμηνείας του – με το τόσο χαρακτηριστικό εκείνων του Λοϊζου πλην ίσως της ευαισθησίας που διακρίνει την γραφή και των δύο.
Στις 23 Σεπτεμβρίου είναι η σειρά του Διονύση Σαββόπουλου να επιστρέψει στο Ηρώδειο, αυτή τη φορά για μια συναυλία της οποίας τα έσοδα θα διατεθούν για την στήριξη των γυναικών με καρκίνο. Αξιέπαινος και πάλι ο σκοπός όμως γιατί ο γενάρχης σχεδόν όλων των Ελλήνων τραγουδοποιών - ερμηνευτών επέλεξε για να τον συντροφεύσουν στη σκηνή το συγκρότημα Αλκμάν που συνδυάζει την παραδοσιακή μουσική μας με το rock και την Μαρίνα Σάττι με αμφότερα τα γυναικεία φωνητικά σχήματα τα οποία έχει ιδρύσει και διευθύνει, τις Fonés και τις πλέον πολυμελείς Chόres; Και αν ίσως οι πρώτοι έχουν μια σχέση με τον πυρήνα της μουσικής του «Νιόνιου» πιστεύει ο ίδιος ότι τα τραγούδια του χρειάζονται μια γυναικεία πολυφωνική διάσταση; Ακόμα όμως και αν είναι έτσι – και δίχως να μειώνω στο ελάχιστο τόσο τις πάρα πολλές δυνατότητες της ίδιας της Μ. Σάττι όσο και των δύο αληθινά εντυπωσιακών χορωδιών της – δεν ήταν αρκετή η πρώτη φορά που το έκανε πριν αρκετά χρόνια και μάλιστα με τις ίσως πρώτες διδάξασες επί του θέματος, τις κορυφαίες Le Mystère Des Voix Bulgares;
Στις 27 Σεπτεμβρίου θα φιλοξενηθεί στο Ηρώδειο ένα αφιέρωμα που επίσης ίθα έπρεπε να έχει ήδη γίνει, στην όχι απλά μοναδική αλλά sui generis Αρλέτα η οποία πέθανε πριν περίπου ένα χρόνο. Αν όμως ένας από τους καλύτερους και πλέον έμπειρους Έλληνες ενορχηστρωτές, ο βιρτουόζος των πνευστών Θύμιος Παπαδόπουλος, αναμφίβολα εγγυάται το αρτιότατο μουσικό αποτέλεσμα είναι και πάλι η πλειάδα σε αυτή την περίπτωση των ερμηνευτών και ερμηνευτριών που σε κάνει να μένεις σκεφτικός ή και να απορείς. Οχι φυσικά για τον Βαγγέλη Γερμανό, τον νεότερο Γιώργη Χριστοδούλου ο οποίος ουσιαστικά εισήλθε στον χώρο του τραγουδιού λόγω της Αρλέτας αφού είχε λειτουργήσει κυριολεκτικά ως μέντωρ του στην εφηβεία του, την κατά βάση στιχουργό που υπέγραψε ολόκληρο τον τελευταίο δίσκο της Αρλέτας Sunny Μπαλτζή, ακόμα και την Τάνια Τσανακλίδου και την – όχι βέβαια ερμηνεύτρια αλλά κορυφαία σολίστ του πιάνου – Ντόρα Μπακοπούλου με την οποία η ερμηνεύτρια αλλά και τραγουδοποιός συνδεόταν με μακρόχρονη στενή φιλία. Αλλά, αν ίσως υπάρχει έστω μια εκλεκτική συγγένεια της Αρλέτας με την νεότερη Παυλίνα Βουλγαράκη, οι Χρήστος Θηβαίος, Μίλτος Πασχαλίδης, Μπάμπης Στόκας (!), Βίκη Καρατζόγλου και η άριστη μεν αλλά απολύτως και στο έπακρο λαϊκή φωνή της Φωτεινής Βελεσιώτου ποια σχέση έχουν με το ύφος και την προσέγγιση της ερμηνείας της και το περιεχόμενο των τόσο ιδιοσυγκρασιακών τραγουδιών που έγραφε; Ποιος/α τους και τις επέλεξε και, ακόμα περισσότερο, την Angelika Dusk με το – μετά αγγλικού στίχου – rock της και, το πλέον απίστευτο, το δίδυμο Them There το οποίο αποτελείται από τον πρώην τραγουδιστή των Βρετανών Archive Craig Walker και την, επίσης πρώην τραγουδίστρια των Γάλλων Nouvelle Vague, Phoebe Killdeer; Όταν μάλιστα λείπουν ο συνθέτης με τον οποίο άρχισε την διαδρομή της, ο σπουδαίος Γιάννης Σπανός και ο Λάκης Παπαδόπουλος που έγραψε την μουσική όλων των τραγουδιών του τελευταίου δίσκου της ο οποίος κυκλοφόρησε μετά τον θάνατο της, αμφότεροι πολύ καλοί φίλοι της και ο δεύτερος επίσης ο τακτικότερος συνεργάτης της τα τελευταία χρόνια της ζωής της!
Αντίθετα στις 28 Σεπτεμβρίου στο Ηρώδειο θα βρεθεί ένας νεότερος ερμηνευτής, ο ανερχόμενος Γιώργος Περρής και μάλιστα με την συνοδεία της Ορχήστρας Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ. Βασικός πόλος έλξης της συναυλίας είναι βέβαια ο σημαίνων συνθέτης κινηματογραφικής μουσικής Michel Legrand με τον οποίο ο Γ. Περρής είχε συμπράξει σε δύο συναυλίες στη Ρωσία προ διετίας και θα διευθύνει τη ορχήστρα έκτός από τρία κομμάτια στα οποία θα παίξει πιάνο και θα τον αντικαταστήσει στο πόντιουμ ο – αντίστοιχα πιανίστας στο υπόλοιπο της βραδιάς - Στάθης Σούλης, Ακμαιότατος παρά τα ογδόντα έξι (!) χρόνια του ο Michel Legrand θα παρουσιάσει ένα απάνθισμα τόσο από τα soundtracks του όσο και από τα πολλά τραγούδια που έχει γράψει, άπαντα με την χαρακτηριστικά γαλλική μελωδική φινέτσα τη οποία τον διακρίνει και ερμηνευμένα από έναν τραγουδιστή που ήδη από το ξεκίνημα του έδειξε την όντως διεθνή στόφα αλλά και φωνητική προσέγγιση του.
Το ρεπερτόριο όλων των προαναφερθέντων συναυλιών, όπως και των περισσοτέρων αναλόγων που πραγματοποιούνται κάθε χρόνο στο τέλος της καλοκαιρινής σεζόν στο Ηρώδειο, είναι εξαιρετικό, έργα και μεμονωμένα τραγούδια όχι απλά πολύ γνωστά και αγαπημένα αλλά και δοκιμασμένα στον χρόνο, συχνά ακόμα και κλασικά και οι παρουσιάσεις, εκτελέσεις και ερμηνείες, τους στην συντριπτική πλειοψηφία τους θα είναι αναλόγου υψηλού επιπέδου. Το θέμα είναι ακριβώς ότι πρόκειται για υλικό που έχει ακουστεί πολλές φορές, σε πολλές και διαφορετικές εκδοχές και σε διάφορους χώρους της Αθήνας και της υπόλοιπης Ελλάδας, σε ορισμένες περιπτώσεις και στο ίδιο το Ηρώδειο παλαιότερα. Δεν υποστηρίζω σε καμία περίπτωση ότι αυτές οι συναυλίες πρέπει να καταργηθούν αλλά, ακριβώς επειδή το ακρόαμα που προσφέρουν είναι τόσο πολυακουσμένο, δεν μπορώ και να μην κάνω μια παρατήρηση την οποία θεωρώ χρήσιμο να καταγράψω.
Παρά την δεινή ακόμα κρίση η Ελλάδα δεν έχει πάψει ευτυχώς να παράγει ταλέντα, στην μουσική όπως και στους άλλους τομείς του πολιτισμού. Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει μάλιστα, από το 2000 έχει μάλλον αυξηθεί ο αριθμός των νέων αξιολογότατων δημιουργικών παρουσιών στον χώρο της μουσικής ενώ ακόμα περισσότεροι/ες είναι οι εξαίρετοι/ες ερμηνευτές και ερμηνεύτριες που εμφανίστηκαν σε αυτό το χρονικό διάστημα του. Ανάμεσα τους είναι και αρκετοί/ές που προανέφερα ως συμμετέχοντες/ουσες στις εφετινές συναυλίες αλλά υπάρχουν και πολλοί/ές ακόμα. Οι περισσότεροι/ες πραγματοποιούν προσωπικές – ή το πολύ με μία συμμετοχή – εμφανίσεις σε κλειστούς χώρους κατά την χειμερινή σεζόν και στους δεδομένους, γνωστούς και μη εξαιρετέους, κατά την θερινή. Ορισμένοι/ες μάλιστα έχουν ήδη τέτοιο όγκο έργου ώστε να πραγματοποιούν «αναδρομικές» σε αυτό και εφ’ όλης της ύλης του συναυλίες προσκαλώντας ουκ ολίγους φίλους/ες και ομοτέχνους/ες τους.
Όλα αυτά όμως μπορεί να συμβαίνουν στο Θέατρο Βράχων στον Βύρωνα ή στο Θέατρο Πέτρας στην Πετρούπολη αλλά ποτέ στο Ηρώδειο. Δεν γνωρίζω αν έχει περάσει από το μυαλό κάποιων και το απέρριψαν εκ των προτέρων καταλαβαίνοντας ότι το Ελληνικό Φεστιβάλ δεν θα δεχόταν ποτέ την πρόταση τους αλλά φαίνεται ότι οι αξιόλογοι εκπρόσωπο της σημερινής ελληνικής μουσικής έχουν αποδεχθεί πλήρως ότι στην σκηνή του Ωδείου Ηρώδου Αττικού θα βρίσκονται μόνον ως φιλοξενούμενοι/ες σε συναυλίες άλλων – όσο σπουδαίοι και αν είναι αυτοί – και όχι ως πρωταγωνιστές δικών τους. Το εμπόδιο αυτό μπορεί σε πρώτο επίπεδο να φαίνεται ανυπέρβλητο αλλά κατά την γνώμη μου μπορεί να παρακαμφθεί πολύ εύκολα αν οι νεότεροι/ες μουσικοί μας κάνουν μία και μόνη αλλαγή στην προσέγγιση τους στο ζήτημα.
Αν δηλαδή καθένας και καθεμία μόνος/η του/της δεν μπορεί να αξιώσει να του/της παραχωρηθεί το Ηρώδειο δεν ισχύει καθόλου το ίδιο για μία ομάδα τους. Τέσσερις ως έξι εξ αυτών σε μία συναυλία όπου όλοι/ες ανεξαιρέτως θα ήταν βασικά ονόματα και κανείς/καμία προσκεκλημένος/η, με αλφαβητική σειρά εμφάνισης και μοιράζοντας τον σκηνικό χρόνο απολύτως ισότιμα, με ακρίβεια δευτερολέπτου ώστε να αποφευχθεί και η ελάχιστη ακόμα ένταση και αντιπαλότητα μεταξύ τους, θα δημιουργούσαν ένα συλλογικό ακρόαμα τέτοιας ποιότητας αλλά και, προσελκύοντας μεγάλο τμήμα του κοινού καθενός/μίας τους, θα συγκέντρωναν έναν τέτοιο αριθμό κοινού – αν δεν εξασφάλιζαν το sold out πολλές ημέρες πριν την συναυλία – ώστε οι αρμόδιοι του Ελληνικού Φεστιβάλ όχι μόνο δεν θα είχαν κανένα λόγο να αρνηθούν αλλά αντίθετα μάλλον θα ενθουσιάζονταν και θα υποστήριζαν ένθερμα την πρόταση τους.
Δύο είναι όλες και όλες οι αναγκαίες και ικανές συνθήκες για να συμβεί αυτό. Η πρώτη είναι φυσικά η καλλιτεχνική διεύθυνση και η διοίκηση του Ελληνικού Φεστιβάλ να πάψουν να εμπιστεύονται, δηλαδή να θεωρούν κατάλληλα, για το Ηρώδειο μόνο τα λεγόμενα «βαριά» ονόματα της μουσική ς μας. Η δεύτερη και πολύ σημαντικότερη είναι οι τόσοι/ες άξιοι/ες νέοι/ες μουσικοί μας να παραμερίσουν όχι απλά τον εγωισμό τους αλλά μία νοοτροπία η οποία δυστυχώς μας διέπει συνολικά ως λαό και μπορεί να συνοψιστεί στο «είμαι καλύτερος από εσένα», λες και η μοναδική άλλη πιθανότητα είναι το «είμαι χειρότερος από εσένα» και δεν υφίσταται καν το «είμαστε εξίσου καλοί και οι δύο, τρεις ή και περισσότεροι». Στον χώρο του πολιτισμού και της τέχνης αυτό έχει μιαν άλλη διατύπωση έστω και αν δεν λέγεται ποτέ ρητά, «είμαι πιο σταρ από εσένα» ή, ακόμα απλούστερα, «είμαι σταρ ενώ εσύ δεν είσαι και ούτε θα γίνεις ποτέ».
Αξίζει να το κάνουν αυτό; Προφανέστατα ναι και δεν χρειάζεται καν να εξηγηθεί το γιατί. Θέλουν και μπορούν να το κάνουν; Αυτό είναι εντελώς διαφορετικό θέμα και μία ερώτηση στην οποία μόνον οι ίδιοι και οι ίδιες καλούνται να απαντήσουν. Εγώ θα πω μόνον ότι αυτός είναι ο ένας και μοναδικός τρόπος για να πατήσουν στηριγμένοι/ες μόνο στα δικά τους πόδια, με τις δικές τους δυνάμεις και το προσωπικό ρεπερτόριο τους, την σκηνή του κατά τεκμήριο κυριότερου και επιφανέστερου θερινού συναυλιακού χώρου της Αθήνας, άρα και ολόκληρης της Ελλάδας. Το «επιφανέστερου» έχει ιδιαίτερη σημασία σε αυτή την περίπτωση, ότι έτσι οι ίδιοι/ες αλλά κυρίως το έργο τους θα έρθουν ακόμα περισσότερο στο προσκήνιο και θα προσεχθούν από ένα μεγαλύτερο τμήμα κοινού, πιθανότατα σε ένα βαθμό και από αυτό που δεν είχε ασχοληθεί μαζί τους μέχρι τώρα.
Τα οφέλη από αυτό θα είναι πολλαπλά, πριν και πάνω από όλα όμως ότι θα αναγνωριστεί πλήρως η αξία τους στην εποχή τους, κάτι που δεν μπορεί παρά να τους ενδιαφέρει πάρα πολύ. Εκτός και αν συμμερίζονται μιαν άποψη που δυστυχώς επικρατεί σε πάρα πολλές εκφάνσεις της συλλογικής και κοινωνικής ζωής στην Ελλάδα, ότι αληθινά καταξιωμένο μπορεί να είναι μόνον ό,τι ανήκει πια στην Ιστορία και όχι ό,τι είναι ζωντανό, λειτουργικό και ενεργό σήμερα και άρα αναπόφευκτα μας αφορά άμεσα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Αν δεν θέλουν λοιπόν το παρόν της Ελλάδας να συνεχίσει να είναι ένας προθάλαμος ανάμεσα στο ένδοξο παρελθόν και το μονίμως αβέβαιο μέλλον της ας αναλάβουν το μερίδιο της ευθύνης που τους αναλογεί πράττοντας ανάλογα!