Η Συμφωνία των Πρεσπών αποδεικνύει την απουσία πρόθεσης εθνικής συνεννόησης και σεβασμού των δημοκρατικών διαδικασιών εκ μέρους της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ.
Είναι ενδεικτική η πορεία που έχει ακολουθηθεί ως σήμερα, προκειμένου να φθάσουμε στο τελικό κείμενο της Συμφωνίας Πρεσπών, ως εξής:
1) Σε επίπεδο κοινοβουλευτικής διαδικασίας και σεβασμού των οργάνων, πριν την υπογραφή της Συμφωνίας, δεν συγκλήθηκε ούτε μια φορά το Εθνικό Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής, ή η αρμόδια Επιτροπή της Βουλής για την εξωτερική πολιτική, γεγονός που δείχνει την έλλειψη Εθνικής Συνεννόησης σε ένα τόσο μείζων θέμα.
Η μη λειτουργία των αρμοδίων οργάνων και το γεγονός της εκ των πραγμάτων διαπιστούμενης μυστικής (για να μην πω σκοτεινής) διπλωματίας δεν περιποιεί τιμή σε κανέναν και ιδίως στον τ. Υπουργό Εξωτερικών κ. Ν. Κοτζιά που αποδεικνύεται ως ο βασικός μοχλός και καταλύτης τόσο του περιεχομένου της Συμφωνίας όσο και της διεκπεραίωσης των σχετικών διαδικασιών.
2) Σκόπιμη μεθόδευση της διαδικασίας κύρωσης της Συμφωνίας των Πρεσπών από την Ελληνική Βουλή, καθώς έχει «σπάσει» σε 2 επιμέρους κείμενα προς κύρωση :
α) Το πρώτο είναι το κείμενο της Συμφωνίας αυτής καθεαυτής που αφορά τα θέματα της ονομασίας, της γλώσσας, της εθνότητας κλπ, η οποία έρχεται ως απλό νομοσχέδιο και απαιτεί την πλειοψηφία των παρόντων βουλευτών (σχετική πλειοψηφία) αν και υπάρχουν βάσιμες απόψεις συνταγματολόγων ότι με την συμφωνία εκχωρείται μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας (καθώς εκ προοιμίου δεσμευόμαστε να εγκρίνουμε την ένταξη της ΠΓΔΜ με το νέο της όνομα στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, κάτι που εμπίπτει στο άρθρο 28 παρ. 3 του Συντάγματος και απαιτεί ψήφο 151 βουλευτών. Ενδεχόμενα που όπως φαίνεται από τις διάφορες δολιχοδρομίες και τους πολιτικούς ελιγμούς (για να μην πω κυβιστήσεις) κάποιων φαίνεται ότι καλύπτονται από την παρούσα Βουλή.
β) Το δεύτερο είναι (κατ’ εφαρμογή της Συμφωνίας) το Πρωτόκολλο εισδοχής της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ με το νέο της όνομα, το οποίο συνεπάγεται την τροποποίηση της Συνθήκης του ΝΑΤΟ ως προς τα μέλη του και η οποία εμπίπτει στο άρθρο 28 παρ. 2 του Συντάγματος άρα απαιτεί ψήφο 180 βουλευτών (3/5 του συνόλου) καθώς αφορά τη συμμετοχή της Ελλάδας στη Βορειοατλαντική Συμμαχία...
Αυτός ο διαχωρισμός υποδηλώνει μια τακτικιστική λογική καθώς είναι γνωστό ότι εάν υπήρχε ενιαίο κείμενο, δεν θα εγκρινόταν με την απαιτούμενη αυξημένη πλειοψηφία. Σε αυτό το σημείο η ευθύνη πολιτειακών παραγόντων που αφορούν τη λειτουργία τόσο της Βουλής όσο και του ίδιου του πολιτεύματος είναι ιδιαίτερα κρίσιμη.
3) Οι «λεονταρισμοί» του κ. Πάνου Καμμένου που δηλώνει συνεχώς πως δεν θα στηρίξει τη Συμφωνία και θα αποχωρήσει από την κυβέρνηση αλλά δεν θα άρει την εμπιστοσύνη του κόμματος του ως προς την κυβέρνηση! Πρόκειται για πρωτοφανείς διαδικασίες για τα δεδομένα της ελληνικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας που οδηγούν σε παράδοξα που πλήττουν την αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος και δημιουργούν προϋποθέσεις de facto παραβίασης της αρχής της δεδηλωμένης καθώς η κυβέρνηση θα πρέπει να καταφεύγει σε περιστασιακές συμφωνίες στήριξης των νομοθετικών της πρωτοβουλιών χωρίς να υπάρχει σταθερή κυβερνητική πλειοψηφία άνω των 151 βουλευτών.
4) Τέλος, ο πρωθυπουργός κ. Αλέξης Τσίπρας αποδεικνύει περίτρανα πως βασικός στόχος του είναι η εκπλήρωση δεσμεύσεων προς τον ξένο παράγοντα (ΝΑΤΟ, ΕΕ, ΗΠΑ) και ουδόλως ενδιαφέρεται αν το κείμενο της Συμφωνίας πλήττει την εθνική κυριαρχία και «πληγώνει» ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού! Προξενεί δε μεγάλη εντύπωση το γεγονός πως ο πρωθυπουργός δεν προέβη στην προκήρυξη δημοψηφίσματος για ένα τόσο σοβαρό ζήτημα, αν και έχει ταχθεί επισήμως υπέρ τέτοιων διαδικασιών. Εκτός κι αν βέβαια χρησιμοποιούσε και σε αυτή την περίπτωση τη διεθνώς πλέον αναγνωρισμένη (και «πατενταρισμένη») τακτική του, την ‘kolotoumba’, για να ανατρέψει το αποτέλεσμα εάν δεν του αρέσει (όπως το 2015…)
Η παντελής αναφορά στο θέμα της ονομασίας των Σκοπίων στην προεκλογική εκστρατεία του ΣΥΡΙΖΑ το 2015 καθιστά την όλη εξέλιξη προβληματική ως προς τη δημοκρατική νομιμοποίηση της. Και αυτό είναι κάτι που στο πολίτευμα μας μόνο με συγκεκριμένες διαδικασίες μπορεί να θεραπευθεί. Αλλά προφανώς η κυβέρνηση προτιμά την εξάντληση της θητείας της, με όποιο κόστος αυτό συνεπάγεται για την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό που δικαίως αισθάνεται εξαπατημένος.