Ο ήχος από τη φτερωτή του ανεμιστήρα και η δροσιά των κλιματιστικών, κάνουν λίγο πιο υποφερτό το μεσημέρι της πρωτεύουσας. Να που επιτέλους πιάσαμε το καλοκαίρι. Μα ακόμη και δεμένοι μέσα στα τσιμέντα, το μυαλό δε λέει να ιδρώσει, έχει τρόπο να ξεφύγει.
Οργανώνει μικρά σενάρια απόδρασης, έπειτα μετρά τα ρέστα στο πορτοφόλι κι όπως μπορεί βάζει πλώρη για ένα βράχο μέσα στο Αιγαίο, όσο πιο μακριά τόσο καλύτερα.
Χάρτες, πλοία και δρομολόγια μπλέκονται στο πιο δημιουργικό όνειρο και τότε η δύσκολη άγονη γραμμή έχει τη τιμητική της.
Για τους περισσότερους από εμάς η διαδρομή μέχρι το νησί, το ταξίδι, παρομοιάζει με χαμένο χρόνο. Υπάρχουν κάποιοι, λιγοστοί καραβολάτρες, αυτοί λοιπόν πολύ πριν από την είσοδο τους στο λιμάνι κι έχουν ήδη ξεκινήσει την απόδραση. Θα τους ξεχωρίσεις από το σχεδόν ερωτικό τρόπο που χαζεύουν το βαπόρι, εκείνοι λοιπόν γνωρίζουν ότι κάθε θαλασσινή διαδρομή γράφει τη δική της ξεχωριστή ιστορία.
- Άραγε να είναι η πλεύση στην επιφάνεια της θάλασσας; η μαεστρία της ναυπηγικής;
- Να είναι ο τρόπος που τα σίδερα των πλοίων ακουμπούν πάνω στους δύστροπους δρόμους της άγονης γραμμής και γίνονται ένα με το νερό; ή, μήπως, κρυφή ψυχή της ακτοπλοΐας, να είναι ο χαρακτήρας του καπετάνιου και των πληρωμάτων;
Απαντήσεις με το ζύγι δεν υπάρχουν, ωστόσο έχει ενδιαφέρον να γνωρίσουμε ένα πλοίο, που παρά τα εμφανή σημάδια από τα περίπου σαράντα του χρόνια, παραμένει αξιόπλοο και μοιάζει να κουβαλά το αιώνιο δίπολο, το μίσος και ταυτόχρονα τη λατρεία νέων ερωτευμένων!
Το ΠΡΕΒΕΛΗΣ, που εκτελεί για πολλά χρόνια με συνέπεια την γραμμή στο Νοτιοανατολικό Αιγαίο, κατασκευάστηκε το 1980 στα Ναυπηγεία IMABARI SHIPBUILDING GROUP της Ιαπωνίας. Με πρώτο όνομα το FERRY ORANGE 2, αρχικά έκανε δρομολόγια συνδέοντας το Τόκιο με τα γύρω λιμάνια. Έχει μήκος μήκος 142,5 μέτρα, ενώ το πλάτος του τα 23,50 μέτρα και το βύθισμα του είναι 5,52 μέτρα.
Το 2000 έγινε μέλος στην οικογένεια της ANEK LINES και τότε ονομάστηκε ΠΡΕΒΕΛΗΣ. Λεπτομέρειες που αφορούν τις δυο μηχανές, τα κατασκευαστικά και τα ιστορικά του στοιχεία, αφορούν κυρίως εκείνους που αναγνωρίζουν στα πλοία την καθαρόαιμη πάλλουσα ψυχή τους. Για τους περισσότερους το κορμί του πλοίου χτίζει το δρόμο, είναι το αναγκαστικό πέρασμα της θάλασσας.
Από τη μια λαχταράς να κλείσει η μπουκαπόρτα, να ακουστούν οι συριγμοί κι αμέσως να αρχίσουν οι συνειρμοί. Από την άλλη είναι ο άδοξα χαμένος χρόνος, κάτι που αφορά κυρίως τους απαίδευτους στα ταξίδια της άγονης γραμμής!
Δεν είναι κρουαζιερόπλοιο, δεν έχει νυχτερινά προγράμματα με μπαλέτα ή φαντεζί χορευτικά σόου, ούτε λαμπερά γυαλισμένα παρκέ πατώματα, όσο για την πισίνα του, αυτή παραμένει πάντοτε άδεια και κλειστή.
Όμως το πλήρωμα, αυτό αγωνίζεται σκληρά, πρώτα για την ασφάλεια, έπειτα την όσο δυνατόν άνεση των επιβατών κι ύστερα παλεύει για την ακρίβεια και τη συνέπεια του δρομολογίου, κάτι που ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες, γεμάτο αυτοκίνητα και φορτηγά, λόγω των αυξημένων αναγκών των νησιών, το μπες-βγες από τα λιμάνια γίνεται με χρονόμετρο και καρδιοχτύπι.
Αφήνω στην άκρη τους όποιους συναισθηματισμούς, μπαίνω στο ζουμί της θαλασσινής υπόθεσης, με μια σύνθετη απορία που χαρακτηρίζει τους θαλασσινούς της εποχή μας:
- Ενεργητική ή παθητική ναυτιλία;
- Τι από τα δυο επιλέγει ο σημερινός καπετάνιος, αλλά και τι ταιριάζει στην ακτοπλοΐα;
Αρκετοί πλοίαρχοι, από την ποντοπόρο ναυτιλία, πιστεύουν ότι η απίστευτη εξέλιξη, η ταχύτητα της τεχνολογίας που τρέχει τις ζωές μας, έχει λύσει τα χέρια και το μυαλό του καπετάνιου, τα σύγχρονα μέσα έχουν μειώσει το άγχος, την ανασφάλεια και την αγωνία.
Πράγματι, αυτό ισχύει για τα μακρινά ποντοπόρα ταξίδια, αντίθετα στις σύντομες διαδρομές του Αιγαίου, με δεδομένα τα δύσκολα και τις περισσότερες φορές ανάποδα λιμάνια, τα άγρυπνα μάτια του καπετάνιου και του πληρώματος, πρέπει να είναι κάτι παραπάνω από δεδομένα. Ειδικά στις αφίξεις και αναχωρήσεις από κάθε ένα νησί, τότε στο πλοίο μοιάζει να χτυπά ένας κρυφός συναγερμός. Μα δεν υπάρχει περιθώριο για το παραμικρό λάθος!
Όμως ο επιβάτης, με την είσοδο του στο ΠΡΕΒΕΛΗΣ, αυτόματα, χωρίς να το καταλάβει, ενσωματώνεται, γίνεται ένα μ’αυτό.
Θεωρεί σχεδόν αυτονόητα, όλα εκείνα που γίνονται με κόπο, κάποιες φορές με υπεράνθρωπη προσπάθεια. Μα είναι κανόνας να κατεβαίνεις στον προορισμό σου και λίγο αργότερα να αφήσεις πίσω, να ξεχάσεις τη διαδρομή! Αυτό είναι η σπουδαιότερη επιτυχία των πλοίων της ακτοπλοΐας και ειδικότερα εκείνων που κρατούν και μάχονται στις δύστροπες άγονες γραμμές.
Από την είσοδο στο γκαράζ τους καταλαβαίνεις, ξεχωρίζεις τους νησιώτες από τους εφήμερους ταξιδιώτες του καλοκαιριού, οι πρώτοι είναι φορτωμένοι με όλη τους την προίκα! Κάπως έτσι τραβάμε στα χωριά μας κι αυτό γιατί έτσι νιώθουμε ότι πάμε στο δικό μας κλειστό σπίτι και σα να θέλουμε να του κάνουμε τη χάρη, να νιώσει πως δεν είμαστε ψευτο-φιλοξενούμενοι, αλλά πάμε να το αρματώσουμε, να ζήσουμε πολλές στιγμές και να ανασύρουμε θύμησες μέσα στην αγκαλιά του.
Ειδικά οι ξενόφερτοι τουρίστες γουρλώνουν τα μάτια και απορούν με τις στριμωγμένες βαλίτσες στα αυτοκίνητα, τη «μάχη» που γίνεται στις αποθήκες, τα ψυγεία του πλοίου. Αν μάλιστα υπάρχουν και τρόφιμα για την κατάψυξη εκεί πρέπει να τρέξεις, να προλάβεις μια θεσούλα! Κράτησα το χαμόγελο και την ιώβεια υπομονή του ιδρωμένου πληρώματος στα γκαράζ του πλοίου.
Οι περισσότεροι από τους νησιώτες, σέρνουμε αμέτρητες βαλίτσες, τσάντες και τσαντάκια για τα ψυγεία, δηλώνουμε βιαστικοί, σα να χάνουν το σπουδαιότερο ραντεβού κι όμως μόλις παραδώσουμε τα μπαγκάζια μας περπατάμε αργά, τσεκάρουμε με χαμόγελο το εισιτήριο κι έπειτα ανεβαίνουμε με χάρη τις κυλιόμενες, ενώ με το ένα μάτι μετράμε τα λεπτά μέχρι την αναχώρηση και υπολογίζουμε την άφιξη μας.
Χαιρετάμε τον Πειραιά, τα καλά του και τον κάψωνα του, τραβάμε στο πρόγραμμα του πλοίου, Μήλος, Ανάφη, Κάσος, Πηγάδια κι αμέσως μετά Διαφάνι Καρπάθου, Ρόδος και επιστροφή, αυτό είναι το κοντό-γρήγορο δρομολόγιο της Δευτέρας! Συνολικά 17-18 ώρες μέσα στο πλοίο, που είναι αρκετές για νοιώσεις λίγο παραπάνω την αλμύρα.
Σε δυο εσωτερικά σαλόνια, στο εξωτερικό μπαρ, όπως και σε διάφορα σημεία του πλοίου, οι επιβάτες βρίσκουν μια γωνιά κι αράζουν. Κάποιοι χάνονται πάνω σε κουβέντες, έρχονται οι συναντήσεις και τα καλωσορίσματα που φέρνουν φρέσκα νέα ή πιο παλιές, ξεχασμένες ιστορίες.
Η θάλασσα ανοίγει την όρεξη στις μνήμες που μυρίζουν ιώδιο και γεννήθηκαν στην αλμύρα ενός παλαιότερου ταξιδιού! Λίγο πιο πέρα, άλλοι ταξιδιώτες, διαλέγουν τράπουλες, επιτραπέζια παιγνίδια ή ένα βιβλίο, που θα γίνει ο σύντροφος τους τις επόμενες ώρες που μοιάζει να μην υπολογίζονται.
Οι ανοιχτές τηλεοράσεις κερδίζουν τους πιο μοναχικούς, σχεδόν αυτόματα γεννιέται μια απορία:
- μα που πήγε; που να κρύφτηκε όλο αυτό το λεφούσι των ανθρώπων που συναντήσαμε στην είσοδο του γκαράζ;
Το μυστικό του ΠΡΕΒΕΛΗΣ είναι η ανοιχτωσιά του!
Αρκεί μια βόλτα στους διαδρόμους, λίγα βήματα γύρω από τις σκάλες και μια στάση στις κρυφές γωνίες του πλοίου, για να βεβαιωθεί και ο πιο άπιστος για την άνεση και την ευρυχωρία του ΠΡΕΒΕΛΗΣ.
Κάποτε έφτασε και η ώρα για το δείπνο, ακούσαμε την ανακοίνωση από τα μεγάφωνα και κάπως σαν υπνωτισμένοι τραβήξαμε στην τραπεζαρία σελφ-σέρβις. Δεν θα βρεις σούσι, ούτε ξενόφερτες επιρροές, εδώ κυριαρχούν οι ελληνικές γεύσεις με πρωταγωνιστή το ελαιόλαδο, την ελληνική κουζίνα στα καλύτερα της. Οι συνταγές και η τεχνική του μάγειρα θυμίζουν οικογενειακό τραπέζι, μια φιλοξενία που δεν την πολυσυζητάς, για κάποιο άγνωστο λόγο την θεωρείς αυτονόητη.
Εκείνοι που έχουν κρεβάτι τρυπώνουν στις καμπίνες τους, σα τους σαλίγκαρους, παίρνουν θέση μέσα στις κουκέτες, έτσι αποδεσμεύουν τους χώρους και τότε γίνεται η σιωπηλή μάχη του υπνόσακου. Οι πιο γρήγοροι από τους επιβάτες πιάνουν τις πιο βολικές θέσεις, οι υπόλοιποι περιμένουν να νυχτώσει, έπειτα βρίσκουν τη δική τους γωνιά κι απλώνουν μια κουβέρτα. Τις μικρές ώρες τις νύχτας, όσο κόσμο κι αν μεταφέρει, το πλοίο έχει μια απίστευτη ηρεμία.
Πιο ρομαντικοί αλλά και περισσότερο προετοιμασμένοι, εκείνοι που διάλεξαν τον ύπνο στο ανοιχτό κατάστρωμα, αγκαλιά με τους τετράποδους φίλους τους έχουν πρώτη θέση στη θάλασσα.
Το ΠΡΕΒΕΛΗΣ, όπως και κάθε πλοίο της ακτοπλοίας, είναι μια μικρή κοινωνία, μόνο που στην “άγονη” γραμμή αρκετοί από τους περαστικούς φιλοξενούμενους του έχουν πείρα και είναι υποψιασμένοι. Έχουν τα δικά τους πατήματα, γνωρίζουν τα μυστικά του και κείνο στέκεται βολικό και φιλόξενο, μοιράζεται τον κοινό χρόνο της μεταφοράς.
Για όλους εμάς, τους απέξω, μπορεί το ΠΡΕΒΕΛΗΣ να μην αλλάζει, όμως χρόνο με το χρόνο, δρομολόγιο με δρομολόγιο, μοιάζει να γίνεται σοφότερο, γιατί κερδίζει κάτι από την αύρα των ναυτικών του, όπως και χιλιάδων ταξιδιωτών, κουβαλά το άρωμα από τις πιο κρυφές γωνιές του Αιγαίου.