Ένα αγόρι γεμάτο περιέργεια για τη ζωή, την πατρίδα του αλλά και για εκείνους που ρίχνουν τις βόμβες που σκάνε στη γειτονιά του...Μια νέα γυναίκα που η καθημερινότητα στον τόπο που ζει την έχει «τσακίσει» και δηλώνει πως το μόνο που θέλει πια είναι να πεθάνει...Ένα άνδρας που θα μπορούσε να είναι πατέρας των άλλων δύο και πουλάει παγωτά στα παιδιά και το μόνο που θέλησε να κάνει είναι να δείξει πως υπάρχει.
Είναι οι τρεις μικρές ιστορίες, τριών ανθρώπων, διαφορετικών ηλικιών και φύλων. Τρεις από τις 2.000.000 ιστορίες που έχουν να διηγηθούν όσοι ζουν σήμερα στη Γάζα με τον καθένα από αυτούς να βιώνει και αφηγείται με τον δικό του τρόπο τη ζωή εκεί. Μια ζωή καθημερινής ανέχειας και ελλείψεων όπου ο πόνος, ο θυμός, ο θρήνος, ο θάνατος, η οργή, η αντίσταση ή η παραίτηση, φωλιάζει σε κάθε σπιτικό και σε κάθε γειτονιά. Και οι τρεις, κουβαλώντας ο καθένας το δικό του φορτίο αυτής της ζωής και αναζητώντας απαντήσεις σε διαφορετικά ερωτήματα, πήραν αυτές τις μέρες το δρόμο για τα ανατολικά σύνορα της Γάζας με το Ισραήλ. Ενώθηκαν με χιλιάδες άλλους συμπατριώτες τους ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα να συμμετάσχουν στη «Μεγάλη Πορεία της Επιστροφής» με κύριο στόχο οι Παλαιστίνιοι να βροντοφωνάξουν το δικαίωμά τους να επιστρέψουν στη γη τους βάσει και ψηφίσματος του ΟΗΕ του 1948.
Η πορεία όμως, όπως και εκείνες που ακολούθησαν- αλλά και έχουν προηγηθεί- βάφτηκαν με αίμα αφού οι ισραηλινές δυνάμεις άνοιξαν πυρ με πραγματικές σφαίρες κατά άοπλων αλλά και όσων αντέδρασαν πετώντας...πέτρες με σφεντόνες.
Τις εβδομάδες που διαρκεί η συγκεκριμένη κινητοποίηση, δεκάδες Παλαιστίνιοι έχουν χάσει ζωή τους ενώ στη δημοσιότητα έχουν έρθει πολλές καταγγελίες και βίντεο που μαρτυρούν την ασύμμετρη καταστολή των ισαηλινών, ένοπλων στρατιωτών κατά άοπλων.
Μόνο στις κλινικές των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, τις τελευταίες εβδομάδες έχουν καταφύγει εκατοντάδες τραυματίες.
Ο Γιάχα, η Σανά και ο Τζαμίλ νοσηλεύτηκαν στις κλινικές του Χαν Γιούνις και του Μπέιτ Λάχια στις 16 και 17 Απριλίου και μοιράστηκαν τις ιστορίες τους, τις οποίες δημοσιεύει κατ′ αποκλειστικότητα η HuffPost Greece.
Γιάχα, 11 ετών, μαθητής: Ήθελα να δω τη γη των γονιών μου και ποιοι είναι αυτοί που μας βομβαρδίζουν
«Με λένε Γιάχα, είμαι 11 ετών και πηγαίνω στην πέμπτη τάξη. Πριν τραυματιστώ, μου άρεσε πολύ το σχολείο και οι βαθμοί μου ποτέ δεν ήταν κάτω από 95/100!
Πήγα στη “Μεγάλη Πορεία της Επιστροφής” με δύο από τα αδέρφια μου, για να ανακαλύψω τη γη των γονιών μου και να δω με τα μάτια μου τους ανθρώπους που βομβαρδίζουν τη Γάζα και πυροβολούν τους κατοίκους.. Ήθελα να καταλάβω γιατί. Το μόνο πράγμα που κάνει τους Ισραηλινούς ισχυρότερους από εμάς είναι τα όπλα τους.
Ήμουν πολύ κοντά στον φράχτη όταν με πυροβόλησαν. Ήμουν το μόνο παιδί της ηλικίας μου τόσο κοντά στον φράχτη.
“Ήθελα να πάω πιο κοντά για να δω το τοπίο στην άλλη πλευρά. Ήταν πανέμορφο, πολύ πιο όμορφο από τη Γάζα! Τότε όμως χτυπήθηκα. Θυμάμαι το πρόσωπο του στρατιώτη που με πυροβόλησε, ήταν μια νεαρή ξανθιά γυναίκα.”
Η σφαίρα με πέτυχε στο σημείο όπου ενώνεται το πέλμα με το πόδι. Τα πάντα έπαθαν ζημιά: οι μύες, οι τένοντες και το κόκαλο. Μπορώ μόνο να κουνήσω λιγάκι τα δάχτυλα τώρα. Όταν χτυπήθηκα, πονούσα πολύ, ήταν σαν ηλεκτροσόκ. Τώρα όμως νιώθω λίγο καλύτερα. Χειρουργήθηκα στο νοσοκομείο και θα πρέπει να μου κάνουν κι άλλη επέμβαση. Στο μεταξύ, έρχομαι τρεις φορές την εβδομάδα στην κλινική των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στο Μπείτ Λάχια. Μου είπαν ότι θα μπορέσω να περπατήσω ξανά σε έξι μήνες.
Δεν νομίζω ότι είμαι πολύ μικρός για να τραυματιστώ. Μπορώ να αντέξω τον πόνο και τη στενοχώρια, όπως όλοι οι άλλοι άνθρωποι στη Γάζα που έχουν τραυματιστεί από σφαίρες».
Σανά, 30 ετών, νοικοκυρά: Πριν φύγω για την πορεία, έδωσα χρήματα στον πατέρα μου για να αγοράσει γλυκά για την κηδεία μου
«Με λένε Σανά και είμαι 30 ετών. Ζω με την οικογένειά μου, που αποτελείται από 16 άτομα. Είμαι ανύπαντρη, έτσι βοηθάω τη μητέρα μου στις δουλειές του σπιτιού. Είμαι πολύ αφοσιωμένη στον αγώνα για την πατρίδα μου και η μητέρα μου, πριν από μένα, πήρε μέρος σε πολλές διαδηλώσεις.
Δεν υπάρχει ελπίδα στη Γάζα, δεν υπάρχει μέλλον. Οι άνθρωποι εδώ είναι φτωχοί και αργοπεθαίνουν. Κι εγώ η ίδια είμαι απελπισμένη με τη ζωή μου εδώ.
“Όταν έφυγα για την πορεία, ήθελα να πεθάνω. Είναι πολύ προτιμότερο να πεθάνεις σαν ήρωας από τη ζωή που ζούμε στη Γάζα. Πριν φύγω, έδωσα χρήματα στον πατέρα μου για να αγοράσει γλυκά για την κηδεία μου. Τους αποχαιρέτησα όλους. Δεν ήθελα να γυρίσω πίσω. Ήμουν αποφασισμένη.”
Οι γονείς και οι αδελφοί μου μού απαγόρευσαν να πάω στη διαδήλωση και να πλησιάσω στον φράχτη, αλλά εγώ πήγα κρυφά με δύο φίλες μου. Η μητέρα μου με ακολούθησε, αλλά δεν μπόρεσε να με βρει μέσα στο πλήθος.
Οι δύο φίλες μου κι εγώ χτυπηθήκαμε και τραυματιστήκαμε. Εγώ τραυματίστηκα και στα δύο πόδια, από δύο διαφορετικές σφαίρες. Ένας άνθρωπος που ήρθε να με βοηθήσει να σταθώ και να μπω σε ένα ασθενοφόρο έγινε κι εκείνος στόχος και τραυματίστηκε.
Μετά τη διαδήλωση, οι δικοί μου δεν ήξεραν αν ήμουν σώα, αν είχα τραυματιστεί ή αν ήμουν νεκρή. Τέσσερις ώρες με αναζητούσαν στα νοσοκομεία της νότιας Γάζας μέχρι να με βρουν.
Τώρα που τραυματίστηκα, έχω γίνει βάρος για την οικογένειά μου. Η επιτροπή των τραυματιών δεν έδωσε χρήματα στον πατέρα μου ως αποζημίωση, επειδή δεν ακρωτηριάστηκα και δεν έπαθε ζημιά το οστό.
“Νιώθω ότι οι ηγέτες της χώρας που θέλησα να υπερασπιστώ με έχουν εγκαταλείψει. Ανυπομονώ να γίνω καλά και να ξαναπάω. Η μητέρα μου προσπαθεί να με μεταπείσει. Είναι φυσιολογικό, μητέρα μου είναι. Όμως αυτή τη φορά θέλω να πεθάνω. Το σήμα της νίκης είναι η μόνη ελπίδα που μου έχει απομείνει»”
Τζαμίλ, 50 ετών, πωλητής παγωτών: Τι συνέβη; Τι λάθος έκανα και με πυροβόλησαν;
«Με λένε Τζαμίλ και είμαι 50 ετών. Πουλάω παγωτά. Είμαι παντρεμένος και έχω τέσσερις κόρες. Δεν μπορώ να δουλέψω από τότε που τραυματίστηκα. Ούτε ξέρω πότε θα μπορέσω να δουλέψω ξανά.
Πήγα στη διαδήλωση στις 30 Μαρτίου για να χαλαρώσω από το στρες της ζωής στη Γάζα, να αλλάξω παραστάσεις.
“Πήγα και για να δείξω ότι υπάρχω. Δεν είχα κάποια συγκεκριμένη προσδοκία για εκείνη τη μέρα. Δεν πετούσα πέτρες και δεν φώναζα.”
Επιπλέον, δεν μπορούμε να πούμε ότι διαδήλωσα ενεργά. Για την ακρίβεια παρατηρούσα. Στεκόμουν στη μέση μιας ομάδας ανθρώπων που δεν γνώριζα, 600 μέτρα από τον φράχτη, και έτρωγα κάτι.
Τότε ένιωσα ξαφνικά έναν δυνατό πόνο στο πόδι. Με είχαν πυροβολήσει. Έπεσα κάτω και οι άνθρωποι γύρω μου με κουβάλησαν αμέσως σε ένα ασθενοφόρο, που με πήγε στο νοσοκομείο. Έχασα πολύ αίμα. Όταν έφτασα στο νοσοκομείο, η αιμοσφαιρίνη μου ήταν 3 g/dcl [σ.σ.η φυσιολογική τιμή είναι 12-14 g/dcl].
Στο νοσοκομείο με χειρούργησαν για να σταματήσουν την αιμορραγία. Ήταν 11 το πρωί. Ήμουν τυχερός γιατί ήμουν από τους πρώτους που τραυματίστηκαν στην πορεία, έτσι χειρουργήθηκα γρήγορα. Είχε κοπεί μια αρτηρία και είναι θαύμα που πρόλαβαν να μου σώσουν τη ζωή. Θα χρειαστώ ωστόσο δεύτερη επέμβαση και δεν μπορώ να περπατήσω ή να κατεβάσω το πόδι μου.
Δεν έχω ξαναπάει στα σύνορα από τότε. Δεν έχω τη σωματική δυνατότητα να το κάνω, όμως δεν θα πήγαινα ακόμη κι αν μπορούσα να περπατήσω. Δεν κρίνω τους ανθρώπους που πηγαίνουν εκεί –έχουν τους λόγους τους– αλλά για μένα είναι πολύ δύσκολο. Το σκέφτομαι διαρκώς. Τι συνέβη; Τι λάθος έκανα και με πυροβόλησαν;».