Μια φορά -πολλά χρόνια πριν- περπατούσα στη σκοτεινή οδό Πυγολαµπίδων ολοµόναχη. Ήταν η χειρότερη νύχτα της ζωής µου και βρήκα µια αδελφή ψυχή. Αυτή ήταν η αρχή της φιλίας µας. Έχουν περάσει πάνω από τριάντα χρόνια. Τάλι και Κέιτ. Εσύ κι εγώ απέναντι στον κόσµο όλο. Κολλητές για πάντα. Αλλά οι ιστορίες τελειώνουν, έτσι δεν είναι; Χάνεις τους ανθρώπους που αγαπάς και πρέπει να βρεις έναν τρόπο για να συνεχίσεις τη ζωή σου.
Η Τάλι Χαρτ είναι µια γυναίκα µε πληθωρική προσωπικότητα, που ζει τη ζωή της κάνοντας µεγάλα όνειρα και βασανίζεται από τις αναµνήσεις ενός οδυνηρού παρελθόντος. Νοµίζει ότι µπορεί να ξεπεράσει τα πάντα, µέχρι τη στιγµή που πεθαίνει η καλύτερή της φίλη, η Κέιτ Ράιαν. Η Τάλι προσπαθεί να τηρήσει την υπόσχεση που έδωσε στην Κέιτ να σταθεί στο πλευρό των παιδιών της, αλλά η Τάλι έχει πλήρη άγνοια για το τι θα πει οικογένεια, µητρότητα και φροντίδα των άλλων.
Η Ντόροθι Χαρτ βρίσκεται στον πυρήνα του τραγικού παρελθόντος της Τάλι. Είχε εγκαταλείψει πολλές φορές την κόρη της την Τάλι όταν ήταν µικρή, αλλά τώρα επιστρέφει, θέλοντας να βρεθεί στο πλευρό της σε µια εποχή που η Τάλι είναι ολοµόναχη. Μία µόνο, τραγική επιλογή και ένα µεταµεσονύχτιο τηλεφώνηµα θα φέρουν κοντά αυτές τις γυναίκες για να ξεκινήσουν ένα οδυνηρό, δυνατό ταξίδι εξιλέωσης.
Ένα συναισθηµατικά πολύπλοκο, σπαρακτικό µυθιστόρηµα για την αγάπη, τη µητρότητα, την απώλεια και τα νέα ξεκινήµατα που µας θυµίζει πως όπου υπάρχει ζωή, ελπίδα και αγάπη, υπάρχει και συγχώρεση.
Το μυθιστόρημα της Κριστίν Χάνα «Ένα αστέρι τη νύχτα» (μετάφραση Χριστίνα Σωτηροπούλου, εκδόσεις Κλειδάριθμος), συνέχεια του βιβλίου της «Πυγολαµπίδες» που έγινε σειρά για το Netflix, κυκλοφορεί στις 8 Ιουνίου.
Η HuffPost προδημοσιεύει απόσπασμα:
«Χρειάζομαι μια τελευταία πράξη στο δράμα. Έτσι θα αφήσω κατά μέρος τη ζοφερή θλίψη μου και θα συνεχίσω, θα γιατρευτώ. Πρέπει να κοιτάξω κατάματα το πένθος και να πω ένα αντίο. Πρέπει να βοηθήσω και τον Τζόνι και τα παιδιά. Ξαφνικά, ξέρω με ποιον τρόπο θα τα καταφέρω όλα αυτά.
Έχει πέσει η νύχτα όταν σταματάω μπροστά στο σπίτι των Ράιαν και παρκάρω. Τα αστέρια στολίζουν τον ανθρακί και μοβ ουρανό, ένα ελαφρύ αεράκι με τα αρώματα του φθινοπώρου αναδεύει το πράσινο φύλλωμα των κέδρων στην περίμετρο του σπιτιού. Σηκώνω με προσπάθεια τα αποσυναρμολογημένα χαρτόκουτα από τη μικρή, γυαλιστερή Mercedes μου και διασχίζω την παραμελημένη μπροστινή αυλή, που είναι γεμάτη διάσπαρτα παιδικά παιχνίδια και αγριόχορτα. Την περασμένη χρονιά, η φροντίδα και η συντήρηση της αυλής δεν ήταν προτεραιότητα κανενός μας.
Μέσα, το σπίτι είναι σκοτεινό και πιο ήσυχο από κάθε άλλη φορά που θυμάμαι.
Κοντοστέκομαι και σκέφτομαι: Δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Τι με έπιασε;
Η τελευταία πράξη.
Και υπάρχει και κάτι άλλο. Θυμάμαι την τελευταία βραδιά που ήμασταν με την Κέιτι. Είχε πάρει την απόφασή της· το ξέραμε όλοι. Η απόφαση μας είχε βαρύνει, κινούμασταν όλοι πιο αργά, μιλούσαμε ψιθυριστά. Περάσαμε μία τελευταία ώρα μόνες μας, μόνο οι δυο μας. Ήθελα να ξαπλώσω δίπλα της, να αγκαλιάσω σφιχτά το σώμα της, αδύνατο σαν σπίρτο, αλλά ακόμα και με το κοκτέιλ από παυσίπονα, δεν είχα πια αυτή τη δυνατότητα. Πονούσε σε κάθε ανάσα της και, κατά συνέπεια, πονούσα κι εγώ.
Να τους φροντίσεις, μου ψιθύρισε, σφίγγοντας το χέρι μου. Είχα αναλάβει τα πάντα για λογαριασμό τους, είπε και έβαλε τα γέλια. Ήταν ένα βραχνό, ξέπνοο γέλιο. Δεν θα ξέρουν από πού να αρχίσουν χωρίς εμένα. Βοήθησέ τους.
Και μετά είπα: Κι εμένα ποιος θα με βοηθήσει;
Με πιάνει ντροπή για τα λόγια μου, το στομάχι μου σφίγγεται.
Θα είμαι πάντα μαζί σου, μου είπε ψέματα και έτσι τελείωσε η συζήτησή μας.
Μου ζήτησε να φωνάξω τον Τζόνι και τα παιδιά.
Και τότε κατάλαβα.
Σφίγγω στην αγκαλιά μου τα κουτιά καθώς ανεβαίνω τη σκάλα και δεν δίνω σημασία όταν οι άκρες των χαρτόκουτων κοπανούν στα φθαρμένα, φαγωμένα σκαλοπάτια. Στο δωμάτιο της Κέιτ και του Τζόνι κοντοστέκομαι, με πιάνει μια ξαφνική απροθυμία να εισβάλω στον χώρο τους.
Βοήθησέ τους.
Τι μου είχε πει ο Τζόνι την τελευταία φορά που μιλήσαμε; Κάθε φορά που βλέπω τα ρούχα της στην ντουλάπα…
Ξεροκαταπίνω και μπαίνω στο δωμάτιο-γκαρνταρόμπα, ανάβω το φως. Τα ρούχα του Τζόνι βρίσκονται στη δεξιά πλευρά, τακτικά βαλμένα. Της Κέιτ βρίσκονται στα αριστερά.
Με το που βλέπω τα πράγματά της, σχεδόν καταρρέω· τα γόνατά μου λυγίζουν. Με πόδια που τρέμουν, ξεδιπλώνω ένα χαρτόκουτο, κλείνω με κολλητική ταινία την κάτω πλευρά και το αφήνω δίπλα μου. Παίρνω μια αγκαλιά ρούχα με τις κρεμάστρες τους και κάθομαι στο παγωμένο παρκέ.
Πουλόβερ. Ζακέτες και ζιβάγκο και μπλούζες με v. Διπλώνω το κάθε ρούχο προσεκτικά, με ευλάβεια, και εισπνέω ό,τι έχει απομείνει από το άρωμά της – λεβάντα και λεμόνι.
Τα πηγαίνω καλά μέχρι που βρίσκω ένα τριμμένο, ξεχειλωμένο γκρίζο φούτερ με τον λογότυπο του Πανεπιστημίου της Ουάσινγκτον, που έχει μαλακώσει ύστερα από τόσα χρόνια πλυσίματος.
Μια ανάμνηση με κατακλύζει. Είμαστε στο δωμάτιο της Κέιτ και ετοιμάζουμε τα πράγματά μας για να φύγουμε μαζί για το πανεπιστήμιο. Δύο δεκαοκτάχρονα κορίτσια που χρόνια ονειρεύονταν εκείνη τη στιγμή, μιλούσαμε γι’ αυτήν όλο το καλοκαίρι, γυαλίζαμε το όνειρό μας μέχρι να λάμψει. Θα γίνουμε μέλη της ίδιας αδελφότητας και μια μέρα θα είμαστε διάσημες δημοσιογράφοι.
Εσένα θα θέλουν, είχε πει η Κέιτ σιγανά. Ήξερα ότι ένιωθε φοβισμένη, πολλά χρόνια πριν ήταν ένα κορίτσι που δεν είχε φίλους και οι συμμαθητές της της έβγαζαν παρατσούκλια.
Ξέρεις ότι δεν θα μπω σε αδελφότητα, αν δεν είμαστε μαζί, έτσι;
Να κάτι που δεν είχε καταλάβει ποτέ η Κέιτ, ή τουλάχιστον δεν το είχε πιστέψει: εγώ την είχα περισσότερο ανάγκη απ’ ό,τι είχε εκείνη ανάγκη εμένα.
Διπλώνω το φούτερ και το αφήνω στην άκρη. Θα το πάρω στο σπίτι μου.
Την υπόλοιπη νύχτα, κάθομαι στην ντουλάπα της καλύτερής μου φίλης, θυμάμαι τη φιλία μας και βάζω τη ζωή της σε κουτιά. Στην αρχή προσπαθώ να φανώ δυνατή και η προσπάθεια μου προκαλεί τρομερό πονοκέφαλο.
Τα ρούχα της είναι σαν λεύκωμα της ζωής μας.
Τελικά, φτάνω σε ένα σακάκι που ήταν στη μόδα στα τέλη της δεκαετίας του ογδόντα. Της το είχα κάνει δώρο για τα γενέθλιά της, με τον πρώτο μου μεγάλο μισθό. Οι βάτες είναι στολισμένες με παγέτες.
Είναι πολύ ακριβό για το βαλάντιό σου, είχε πει όταν έβγαλε το μοβ σταυρωτό σακάκι και τη φούστα από το κουτί. Τα πάω καλά. Έβαλε τα γέλια. Ναι. Εσύ. Εγώ είμαι έγκυος και παίρνω κιλά.
Θα έρθεις στη Νέα Υόρκη να με δεις μετά τη γέννα και θα χρειαστείς ένα τέλειο συνολάκι…
Σηκώνομαι. Κρατώντας το σακάκι στην αγκαλιά μου, πηγαίνω στον κάτω όροφο και βάζω να πιω άλλο ένα ποτήρι κρασί. Από τα ηχεία του σαλονιού ακούγεται η φωνή της Μαντόνα. Σταματάω για να ακούσω και συνειδητοποιώ ότι έχω αφήσει τα πιάτα από το μεσημεριανό μου στον πάγκο και τα κουτιά από το βραδινό πρέπει να πάνε στα σκουπίδια, αλλά πώς να ασχοληθώ με όλα αυτά τώρα που η μουσική μπαίνει πάλι μέσα μου και με μεταφέρει στο παρελθόν;
Vogue. Χορεύαμε φορώντας ταγέρ σαν αυτό εδώ. Πηγαίνω στο CD player και ανοίγω τέρμα τη μουσική για να την ακούω πάνω. Για μια στιγμή, κλείνω τα μάτια και χορεύω έχοντας το σακάκι της αγκαλιά και τη φαντάζομαι εδώ, να σκουντάει παιχνιδιάρικα τον γοφό μου με τον δικό της και να γελά. Και μετά ξαναπιάνω δουλειά.
Ξυπνάω στο πάτωμα της ντουλάπας της, φορώντας μια δική της μαύρη φόρμα και το παλιό φούτερ του πανεπιστημίου. Το ποτήρι του κρασιού δίπλα μου έπεσε κι έγινε χίλια κομμάτια. Το μπουκάλι είναι άδειο. Γι’ αυτό νιώθω έτσι χάλια.
Κάνω προσπάθεια να ανακαθίσω και διώχνω τα μαλλιά από το πρόσωπό μου. Είναι η δεύτερη νύχτα που περνάω εδώ και σχεδόν έχω τελειώσει το πακετάρισμα των πραγμάτων της Κέιτ. Η δική της πλευρά της ντουλάπας είναι εντελώς άδεια και υπάρχουν έξι κούτες στοιβαγμένες κάτω από την ασημένια ράβδο για τις κρεμάστρες.
Στο πάτωμα, δίπλα στο σπασμένο ποτήρι του κρασιού μου, βρίσκεται το ημερολόγιο της Κέιτ, αυτό που κρατούσε τους τελευταίους μήνες της ζωής της».
Λίγα λόγια για τη συγγραφέα
H Κριστίν Χάνα έχει γράψει περισσότερα από 20 µυθιστορήµατα, πολλά από τα οποία µπήκαν στη λίστα μπεστ σέλερ των New York Times. Πρώην δικηγόρος που εγκατέλειψε την καριέρα της για να γίνει συγγραφέας, ζει µε τον σύζυγο και τον γιο της στις ΗΠΑ. Το µυθιστόρηµά της Το Αηδόνι µεταφράστηκε σε 43 γλώσσες και έγινε διεθνές best seller, µε πωλήσεις άνω των 3.000.000 παγκοσµίως, το Αχανής µοναξιά κέρδισε το βραβείο αναγνωστών Goodreads Choice Awards και το Πυγολαµπίδες µεταφέρθηκε σε τηλεοπτική σειρά για το Netflix σηµειώνοντας πολύ µεγάλη επιτυχία.