Βασικά μαθηματικά: το μηδέν δεν το χρειαζόμαστε στην καθημερινή ζωή. Κανένας δεν πάει να αγοράσει μηδέν ψάρια. Και όμως ο ΣΥΡΙΖΑ αγόρασε τη ΔΗΜΑΡ του 0%!
Σε συζήτηση με δημοσκόπο τις προάλλες, έμαθα ότι δεν έχει σημασία το εύρος της ήττας του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα στις επερχόμενες Ευρωεκλογές, αλλά η ελπίδα του στις εξελίξεις που θα προκαλέσουν στην Ευρώπη.
Εξαιτίας του φόβου της αύξησης της ακροδεξιάς απήχησης στην Ευρώπη και της επικράτησης ακραίων απόψεων (μια εξαιρετικά πιθανή εξέλιξη κατά την ταπεινή μου γνώμη, αποτέλεσμα πρωτίστως της γραφειοκρατίας και του απομονωτισμού των Βρυξελλών), στην Ελλάδα κυοφορούνται σενάρια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, υπό από ένα προοδευτικό πέπλο, θα μπορέσει να διαχειριστεί με ένα εκκωφαντικό πολιτικά τρόπο το διάστημα μέχρι τις επόμενες εθνικές εκλογές και θα αλλάξει τόσο το κλίμα, ώστε να επικρατήσει.
Συγχωρείστε με τα ελληνικά μου… ανοησίες. Ατελείωτες, ανέξοδες ανοησίες.
Όταν ένα κόμμα είναι τέσσερα και πλέον χρόνια στην εξουσία είναι απόλυτα λογικό να έχει σχηματίσει μια σκληρή ομάδα υποστηρικτών. Είναι, όμως, κι απολύτως λογικό να έχει και μια φθορά στο χρόνο. Φθορά που στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ εκτοξεύεται πολλαπλασιαστικά, αφού υπάρχει τεράστια αναντιστοιχία λόγων κι έργων.
Όταν έγραφα για μια κάποια ελπίδα του ΣΥΡΙΖΑ δεν πίστευα ποτέ ότι δεν θα δει την εικόνα με βάση τα πραγματικά δεδομένα αλλά θα κάνει την ανάλυση του με βάση ευσεβείς πόθους. Είναι οφθαλμοφανές, πλέον, ότι στο ΣΥΡΙΖΑ και το Μαξίμου δεν διαβάζουν τις μετρήσεις. Τις αναλύουν με βάση τις επιθυμίες τους. Ή εάν προτιμάτε, με βάση την ελπίδα τους και μια ροπή προς το θαύμα.
Στενόμυαλα, με δουλική αντίληψη προς τους συμμάχους και απόλυτη παράδοση προς τον ισχυρό, πλέον δεν δημιουργούν αισθήματα θυμού στους πολίτες αλλά απαξίας.
Έχω εδώ και τρία χρόνια αναδείξει τον κυριότερο λόγο, όταν ήταν οφθαλμοφανές ότι η ανυπαρξία εναλλακτικής πολιτικής από τον ΣΥΡΙΖΑ οδηγούσε μαθηματικά σε μια στενόμυαλη, αποκλειστικά βραχυπρόθεσμη πορεία προς μια φαινομενική ομαλοποίηση. Κι αυτή η απόλυτη αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ και του κ. Αλέξη Τσίπρα προσωπικά δεν είναι κρίμα μόνο για τον ίδιο, είναι για την πατρίδα.
Σήμερα δεν υπάρχει τίποτα που να μας κάνει να αισθανόμαστε ότι η Ελλάδα θα μπορέσει να αλλάξει πορεία στα επόμενα χρόνια. Έχει μόνο ένα παράθυρο ευκαιρίας δύο ετών κι ο χρόνος εξαντλείται επικίνδυνα. Οι παράπλευρες απώλειες -η συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας- έχουν αφεθεί κι όπως όλα δείχνουν θα αφεθούν στην προσωπική τους τύχη κι ικανότητα. Η Πολιτεία απέτυχε οικτρά. Προσπαθεί με ενέσεις, χωρίς την ελληνική ιδιαιτερότητα, και παραδομένη χωρίς δικό της όραμα να αλλάξει μια κατάσταση. Γι’ αυτό το λόγο κινούμαστε τόσο αργά και τόσο ρηχά.
Οι επόμενες ευρωεκλογές θα είναι πάλι ένα εσωτερικό παιχνίδι. Να είμαι ειλικρινής, δεν θυμάμαι και ποτέ Ευρωεκλογές στην Ελλάδα να είχαν να κάνουν με τις ανησυχίες της Ευρώπης. Είναι στα χρόνια της κρίσης που πολλοί κατάλαβαν ότι οι Βρυξέλλες έχουν γίνει μια σύγχρονη Ουάσιγκτον. Σε επίπεδο διαμόρφωσης πολιτικών και κυρίως αποφάσεων για το εσωτερικό πολιτικό σύστημα, που κόμματα και πολιτικά στελέχη επιθυμούν μια ισχυρότερη παρουσία εκεί. Είναι στα χρόνια της κρίσης που το brain drain και τα social media έφεραν την Ευρώπη πιο κοντά.
Ιδιαίτερα, ωστόσο, σήμερα που το εσωτερικό μέτωπο βράζει και οι πολίτες δεν έχουν εκφράσει την οργή τους, οι Ευρωεκλογές είναι μια θαυμάσια ευκαιρία. Να μιλήσουν οι Έλληνες πολίτες με το βλέμμα στην εγχώρια πολιτική αλήθεια.
Απέναντι σε αυτή την κατάσταση και με ασκήσεις οικονομικού χάρτου στην πολιτική ζωή του τόπου (να θυμίσουμε, απλά, ότι οι 120 δόσεις έρχονται εδώ και εφτά μήνες, ενώ τα δάνεια του ΔΝΤ προγραμματίζονται να αποπληρωθούν από τον περασμένο Σεπτέμβριο) ο ΣΥΡΙΖΑ στρατηγικά έχει να δείξει την κυρία Κουντουρά, τον κ. Τζουμάκα και την εναπομείνασα ΔΗΜΑΡ (η οποία την τελευταία φορά που κατήλθε σε εκλογές και μάλιστα με πολιτική συμμαχία έλαβε 0,48% - υπολογίστε το ειδικό βάρος αυτής της πολιτικής συνάθροισης!). Κι ορισμένα διαφημιστικά με κεντρικό τίτλο «ήταν δίκαιο κι έγινε πράξη».
Τολμώ να το προβλέψω: ο κρότος της πτώσης θα είναι παταγώδης. Και παρά το σεβασμό μου στην επιστήμη, εγώ δεν συμφωνώ πάντα με τα μαθηματικά. Το άθροισμα πολλών μηδενικών, στην πολιτική, είναι ένας πολύ επικίνδυνος αριθμός.