Κάποτε στις αρχές προς μέσα της δεκαετίας του ’90 – τον περασμένο αιώνα εννοώ- επέστρεφα από τις Βρυξέλλες στην Αθήνα με πτήση της Ολυμπιακής.
Ήταν η εποχή που είχα κάνει το Αθήνα-Βρυξέλλες-Αθήνα, κάτι σαν το «Παγκράτι-Κυψέλη», που λέμε.
Εργαζόμουνα τότε στην Μονάδα Στρατηγικού Σχεδιασμού του Υπουργείου Εργασίας και τα τριήμερα, το πολύ τετραήμερα εκείνα ταξίδια κάθε τρεις και μία, οφείλονταν στο γεγονός ότι εκπροσωπούσα το Υπουργείο Εργασίας με την ιδιότητα του κυβερνητικού εμπειρογνώμονα σε θέματα καταπολέμησης κοινωνικού αποκλεισμού -όπως με είχαν «βαπτίσει» - στις συνεδριάσεις της Επιτροπής Κοινωνικών Υποθέσεων της τότε ΕΟΚ που μετεξελίχθηκε σε Ευρωπαϊκή Ένωση επί Ντελόρ.
Οι συνεδριάσεις αυτές διεξάγονταν στο χαμηλόβαθμο επίπεδο των εκπροσώπων Υπουργείων και όταν τα πράγματα έπαιρναν μια «σοβαρότερη» μορφή, όταν τα κείμενα και οι προτάσεις που διαμορφώνονταν αποκτούσαν «στιβαρή» μορφή, αποτελούσαν αντικείμενο διαβούλευσης των Μονίμων Αντιπροσώπων, μέχρι να φθάσουν στην κορυφή των Βρυξελλών και να αποτελέσουν μέρος των δράσεων του ευρωπαϊκού οικοδομήματος:
Απόρροια των παραπάνω ήταν η Λευκή Βίβλος και η εμβληματική παρέμβαση του Ντελόρ στην «Διάσκεψη» της Κοπεγχάγης τον Ιούνιο του 1993, που πραγματοποιήθηκε υπό την αιγίδα της Δανικής Προεδρίας.
Η συμμετοχή μου στις χαμηλόβαθμες συνεδριάσεις με την ιδιότητα του κυβερνητικού εμπειρογνώμονα οφειλόταν στην λίγα χρόνια πριν συμμετοχή μου στην συγγραφή της πρώτης εθνικής έκθεσης για την καταπολέμηση του κοινωνικού αποκλεισμού, που εν τέλει μαζί με άλλες 2-3 μεταγενέστερες εκθέσεις οδήγησε στην δημιουργία Παρατηρητηρίου για την καταπολέμηση του κοινωνικού αποκλεισμού σε κάθε κράτος μέλος.
Τόσο η συγγραφή της πρώτης εθνικής έκθεσης, όσο και οι 2-3 μεταγενέστερες είχαν ανατεθεί στο ΕΚΚΕ ( το πολύπαθο Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών ) και επικεφαλής των ερευνών ήταν ο αείμνηστος κοινωνικός ερευνητής Δημήτρης Καραντινός με καίρια συμβολή στην βιβλιογραφία περί καταπολέμησης του κοινωνικού αποκλεισμού.
Επειδή στα αεροπορικά «πήγαινε- έλα» στις Βρυξέλλες, τα χρόνια εκείνα δεν υπήρχαν διαδικτυακές κρατήσεις θέσεων ( όπως άλλωστε σε οποιαδήποτε αεροπορική μετάβαση ), φρόντιζα εκ των προτέρων να κρατάω μια θέση στον διάδρομο στην πρώτη σειρά της οικονομικής θέσης: απλώνεις τα πόδια σου καλύτερα εκεί και σε ταΐζουν πρώτο-πρώτο.
Σε τάιζαν για να είμαι πιο ακριβής. Τώρα πια, είναι κάπως ή πλήρως διαφορετικά.
Ήμουν κατά το 1/3 ( συν το κάτι τις ) του αιώνα, νεότερος τότε, και ενίοτε «ιδεολογικοποιούσα» πολλά μικροκαθημερινά, που έπεφταν στην αντίληψή μου ή τουλάχιστον όσα επιθυμούσα – κακώς, κάκιστα- να «ιδεολογικοποιήσω».
Καθήμενος στην πρώτη σειρά της οικονομικής θέσης είχα το «προνόμιο», να έχω οπτική επαφή με τμήμα των πρωτοκλασάτων συνεπιβατών της πρώτης θέσης: τις θέσεις αυτές είχε καταλάβει ένα τσούρμο συμπατριωτών ευρωβουλευτών που επέστρεφαν στην Αθήνα μετά την βαριά δουλειά που είχαν επιτελέσει στο άντρο του ευρωπαϊκο-νατοϊκού καπιταλισμού.
Ήταν τα πρώτα χρόνια μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και η υπόκλιση της αεροσυνοδού μπροστά στην θέα γηραλέου σκληροπυρηνικού ευρωβουλευτή που συνοδεύτηκε με την φράση « Το ποτό σας κ. …..», με το προσφερόμενο αφρώδες ποτό ήταν το πρώτο μικρο-σοκ: η ιδεολογική εγκράτεια είχε πάει στα αζήτητα.
Μέχρι να απογειωθεί το αεροπλάνο τα καλαμπούρια και τα μικρο-πειράγματα μεταξύ εκείνων που θα έκαναν το παν να μην πέσει το βερολινέζικο τείχος και σε αυτούς που θριαμβολογούσαν για την πτώση του, έδιναν και έπαιρναν.
Τα χρόνια κύλησαν από τότε, η εικόνα έμεινε.
Με την προσθήκη του 1/3 ( συν το κάτι τις ) του αιώνα, στην πλάτη μου, η ιδεολογική αντίθεσή μου με το αφρώδες ποτό αμβλύνθηκε. Θα έλεγα πως συμφιλιώθηκα, ήδη από παλιότερα: το ομολογώ, αν είναι τα πούμε όλα, ας το πούμε και αυτό: στα παρισινά φοιτητικά μου χρόνια εξοικειώθηκα και με το κιρ-ρουαγιάλ…..
Στα χρόνια που κύλησαν οι Έλληνες εκλογείς έκαναν φουρνιές ευρωβουλευτών ευτυχισμένους.
Ομιλητικούς, τους έκαναν;
ΥΓ : «Σκάνδαλα, άρσεις ασυλιών, δικαστικές έρευνες. Αυτά είναι μερικά από τα στοιχεία που χαρακτήρισαν κάποιους ευρωβουλευτές της Ελλάδας την τελευταία πενταετία, σύμφωνα με όσους παρακολουθούν από κοντά τις εργασίες του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Η πλειονότητα των υπολοίπων πέρασαν και δεν ακούμπησαν. Ελάχιστες είναι οι εξαιρέσεις.»
Μιχάλης Κονιόρδος, εκπαιδευτικός