Τον Σεπτέμβριο του 2015, τα 193 κράτη μέλη των Ηνωμένων Εθνών υιοθέτησαν ένα σχέδιο για την επίτευξη ενός καλύτερου μέλλοντος για όλους, σχεδιάζοντας μια διαδρομή για τα επόμενα 15 χρόνια προς την εξάλειψη της ακραίας φτώχειας, την καταπολέμηση της ανισότητας και της αδικίας και την προστασία του Πλανήτη μας.
Αυτό το σχέδιο μετουσιώθηκε σε 17 Στόχους Βιώσιμης Ανάπτυξης (Sustainable Development Goals -SDGs). Ένα πολυαναμενόμενο γεγονός στην παγκόσμια αντζέντα ανάπτυξης που όμως έχει δεχτεί κριτική για τον ουτοπικό και γενικό ιδεαλιστικό χαρακτήρα του. Η ανοιχτή ομάδα εργασίας κατασκεύασε ένα ολοκληρωμένο πακέτο προτεραιοτήτων και στόχων που μπορούν να οδηγήσουν τις παγκόσμιες προσπάθειες προς έναν κόσμο βελτιωμένο για όλους και με λιγότερες παθογένειες μέχρι το 2030.
Ωστόσο, οι υψηλές προσδοκίες για τους SDGs είναι πιθανό να καταρρεύσουν εάν δεν δοθεί πολύ μεγαλη προσοχή στην αντιμετώπιση των προκλήσεων διακυβέρνησης και πρωτοβουλίας από φορείς (εθνικούς, δημόσιους, ιδιωτικούς κτλ) που είναι κρίσιμες για την εφαρμογή τους.
Με την ευρύτερη έννοια, η διακυβέρνηση αναφέρεται στον τρόπο με τον οποίο οι κοινωνίες λαμβάνουν αποφάσεις και αναλαμβάνουν δράση. Πρόκειται για τους μηχανισμούς που χρησιμοποιούμε για να συνεργαστούμε στην κοινωνία για την επίλυση κοινών προβλημάτων. Για τους 17 στόχους βιώσιμης ανάπτυξης, αυτό περιλαμβάνει την εξέταση του τρόπου με τον οποίο οι κυβερνήσεις, οι επιχειρήσεις, οι μη κυβερνητικές οργανώσεις, η κοινωνία των πολιτών και οι ερευνητές θα συνεργαστούν. Άλλωστε η βιώσιμη ανάπτυξη είναι συνυφασμένη με πολλούς διαφορετικούς παράγοντες αλληλοσχετιζόμενους και αλληλοεπηρεαζόμενους διαρκώς που δραστηριοποιούνται σε πολλές διαφορετικές κλίμακες, από τις εθνικές κυβερνήσεις, τις πολυεθνικές εταιρίες, τις τοπικές και διεθνείς ΜΚΟ, μέχρι τα μικρά χωριά, και πολλά άλλα.
Μπορεί να είναι δύσκολο να βρεθούν οι αρμόδιοι φορείς να συνεργαστούν στον σωστό χρόνο και στον τόπο για να λύσουν σύνθετα προβλήματα φτώχειας και αειφορίας. Οι θεσμικές αγκυλώσεις που διαφέρουν από χώρα σε χώρα και οι ιδιαίτερες συνθήκες του εθνικού περιβάλλοντος με ξεχωριστές αποχρώσεις σε κάθε τόπο ίσως κάνει το έργο αξιοποίησης της φιλοσοφίας των 17 στόχων δύσκολο. Τα έργα υποδομής, όπως η κατασκευή ενεργειακών περιλαμβάνουν πολλαπλές ομάδες ενδιαφερόμενων μέρών που πρέπει να συντονιστούν. Η πολύπλοκη ατζέντα βιώσιμης ανάπτυξης μπορεί να ωφελείθεί από την κατανομή της σε ακόμα μικρότερα διαχειρίσιμα μέρη τοπικά προσαρμοσμένα (έστω σε ομάδες κρατών). Η περαιτέρω βελτίωση του καθορισμού μεγάλου αριθμού κατάλληλων δεικτών για όλους τους 169 υπο-στόχους είναι κομβικής σημασίας ώστε να αντιμετωπιστεί η εγγεννής δυσκίνησια των SDGs.
Λαμβάνοντας σοβαρά υπόψη την υπόσχεση των SDGs, απαιτείται μια ισχυρότερη και συνεπέστερη πολιτική δέσμευση για την αντιμετώπιση των ανθρώπινων αναγκών και ανισοτήτων. Απαιτεί επίσης αναγνώριση της ανάγκης για πιο αποτελεσματική κατανάλωση φυσικών πόρων, ενισχυμένη περιβαλλοντική διαχείριση και παροχή των απαραίτητων οικονομικών πόρων για την καλύτερη διαχείριση του πλανήτη Γη.