Η είδηση της 19ης Νοεμβρίου ήρθε από ενημερωτική ιστοσελίδα lamianow της Φθιώτιδας, υπό τον τίτλο «Αντιδράσεις στο Αυλάκι για την στέγαση προσφύγων στο Βόμβυξ – Λαϊκή συνέλευση το απόγευμα της Τρίτης!»
Προς στιγμήν, ανησύχησα μήπως έχουμε δεύτερο κρούσμα «θρησκευτικής ασέβειας», μετά την απόπειρα να εγκατασταθούν πρόσφυγες/μετανάστες στη Μονή Πορετσού, πριν από μία εβδομάδα. Ως αποτέλεσμα, παρακολούθησα ένα «ξέσπασμα» καλών χριστιανών στο Facebook, οι οποίοι έσπευσαν να εκφράσουν τότε την οργή τους, επειδή αλλόθρησκοι μεταφέρθηκαν στη Μονή. Δεν ήμουν άριστος στα Θρησκευτικά, οπότε προφανώς θα είναι λάθος αυτό που θυμάμαι ότι μου δίδαξαν κάποτε, περί αγάπης και χείρας βοηθείας προς τον αδύναμο - ανήμπορο, το οποίο θεωρούσα ανέκαθεν βασικό στοιχείο της πίστης.
Ωστόσο, το εργοστάσιο Βόμβυξ αποτελεί εξίσου ιερό χώρο, κρίνοντας από τις αντιδράσεις (και) της δημοτικής αρχής, η οποία σε συνεννόηση με τους κατοίκους που αντιδρούν στην Φθιώτιδα θα αντιπροτείνουν χώρο σε διπλανή περιοχή.
Και τώρα θα μου επιτρέψετε να γίνω λίγο περισσότερο καχύποπτος.
«Συνεννοήσεις» αυτού του τύπου έχουμε παρακολουθήσει πολλές, εδώ και πολλά χρόνια για πολλά και διαφορετικά προβλήματα στη χώρα μας.
Το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα των τελευταίων ετών, είναι τα σκουπίδια μας και η δημιουργία μονάδων για την επεξεργασία τους.
Στόχος της «συνεννόησης» - κατά σύμπτωση - είναι να καταλήξουν δήμαρχοι και κάτοικοι σε μία «εναλλακτική πρόταση», η οποία ...όλως συμπτωματικά, αναφέρεται πάντοτε σε τοποθεσία εκτός των ορίων του συγκεκριμένου δήμου.
Με άλλα λόγια, καθισχύει το δόγμα «να πάρουν άλλοι τα σκουπίδια (μας και τους), αλλά όχι εμείς».
Το δόγμα των σκουπιδιών, εν προκειμένω οραματίζονται ορισμένοι να εφαρμόσουν και για τους πρόσφυγες/μετανάστες.
Με άλλα λόγια, «να τους πάρετε και να τους πάτε αλλού».
Στις 18 Νοεμβρίου ο Μητσοτάκης κάλεσε στο Μαξίμου 13 Περιφερειάρχες και απευθυνόμενος σε αυτούς (αλλά στην πραγματικότητα σε όλους μας) ζήτησε να δείξουν οι Ελληνες αλληλεγγύη, αντιλαμβανόμενοι ότι το προσφυγικό/μεταναστευτικό παίρνει διαστάσεις εθνικού προβλήματος, το οποίο ως τέτοιο πρέπει και να αντιμετωπίσουμε.
Οι 13 Περιφερειάρχες με μία φωνή, απάντησαν πως οι ίδιοι θέλουν και προσπαθούν να βοηθήσουν, αλλά «έδειξαν» τους δημάρχους. Δηλαδή, τις τοπικές κοινωνίες ανά τη χώρα και τους τοπικούς άρχοντές τους, οι οποίοι συμπεριφέρονται (μόνον) ως δήμαρχοι στο «χωριό τους». Σα να μην είμαστε όλοι μας «συν-πολίτες» και σα να αποτελείται η Ελλάδα από χιλιάδες κρατίδια ή μινι-ελβετικά καντόνια.
Δεν είναι ζήτημα σεβασμού σε μία κυβέρνηση ή στον εκλεγμένο πρωθυπουργό της χώρας. Αυτά, άλλωστε, τα έχουμε ξεπεράσει προ πολλού στην Ελλάδα...
Είναι πολύ περισσότερο, ζήτημα δημοκρατίας και σεβασμού προς το Σύνταγμα.
Γιατί αυτός που έγραψε το Σύνταγμα, εκεί που έγραψε - άρθρο 4, παράγραφος 2 - πως όλοι οι Έλληνες έχουν ίσα δικαιώματα, δεν έβαλε τελεία. Εβαλε κόμμα (,) και την λέξη «υποχρεώσεις».
Καθώς τo προσφυγικό/μεταναστευτικό εξελίσσεται σε πρόβλημα εθνικού επιπέδου, απαιτεί πόρους και κινητοποίηση ανάλογου μεγέθους.
Μπορούμε να αποδεχθούμε την πραγματικότητα ή να ζούμε σε μία δική μας, εικονική.
Μόνο που οι πρόσφυγες/μετανάστες δεν είναι σκουπίδια - είναι άνθρωποι.
Στην καλύτερη περίπτωση θα μας κοιτάζουν στα μάτια, περιμένοντας μία απάντηση.
Στην χειρότερη, όπως τα σκουπίδια που με τόση άνεση πετάμε δεξιά κι αριστερά, θα στοιβάζονται στους δρόμους, στα πάρκα και στις πλατείες μας.
Και δεν υπάρχει τρόπος να εξαιρεθεί για πάντα - καμία πόλη και κανένα χωριό.
ΕΜΦΑΣΗ ΣΤΗ ΦΥΛΑΞΗ ΤΩΝ ΣΥΝΟΡΩΝ
Το επιχειρησιακό σχέδιο της κυβέρνησης για το Μεταναστευτικό/Προσφυγικό