Τελικά, όπως προβλέφθηκε στην προηγούμενη ανάλυση, η Τουρκία επέλεξε την τακτική της περιχαράκωσης και στη σύνοδο του ΝΑΤΟ αναδιπλώθηκε, μην κλιμακώνοντας την ένταση με την Ελλάδα. Η αλήθεια είναι ότι η Ελληνική πλευρά ήταν έτοιμη για μια πιο δύσκολη αποστολή. Τα οφέλη της Τουρκίας από την άρση του βέτο δεν άπτονται των άμεσων ελληνικών ενδιαφερόντων και βέβαια είναι πέρα από το βεληνεκές της ελληνικής διπλωματίας, μέρος της ήπιας ισχύος της οποίας είναι η σοβαρότητα. Ως εκ τούτου, δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί κάτι περισσότερο από επιβεβαίωση της κοινής γραμμής με τη Δύση.
Η συζήτηση για την αναβάθμιση των τουρκικών F16 ή η αγορά νέων, όπως και η αγορά F35 από την ελληνική πλευρά, έχει δρόμο μπροστά της, δεν παράγει αποτελέσματα, και σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως απότοκο της άρσης του βέτο της Τουρκίας.
Η Τουρκία επιβεβαίωσε την δυστροπία της, η οποία χαρακτηρίζει την διακυβέρνηση Ερντογάν πια, και δύσκολα θα ανακτηθεί πλέον η αξιοπιστία της στο ΝΑΤΟ. Είναι αδιαμφισβήτητο ότι το ΝΑΤΟ δεν επιθυμεί ένα μέλλον χωρίς την Τουρκία, αλλά είναι μια συζήτηση πιο κοντά στη σφαίρα της πραγματικότητας από ποτέ. Αυτό δεν είναι αρνητική εξέλιξη για εμάς. Η Ελλάδα, βοηθούμενη από την αξιοπιστία που εκπέμπει η παρούσα κυβέρνηση, προβάλει ως η τελευταία γραμμή άμυνας πριν το χάος.
Σε αυτή τη χρονική στιγμή, οι κορώνες του Ερντογάν περί αποστρατιωτικοποίησης των νησιών του Αιγαίου μόνο σαν αστείο ηχούν στα αυτιά των Αμερικανών και αυτό του έγινε γνωστό. Το πιθανότερο είναι ότι σταδιακά θα αποκλιμακώσει την συζήτηση καθώς του γύρισε μπούμερανγκ στο εσωτερικό όπου η αντιπολίτευση που νομοτελειακά έχει περισσότερη ελευθερία στον λαϊκισμό, υπερθεματίζει κατηγορώντας τον ότι επιτρέπει την «παράνομη κατοχή των νησιών».
Εντός έδρας γκολ δηλαδή, σε μια απέλπιδα προσπάθεια αλλαγής της ατζέντας. Αυτό δεν σημαίνει ότι δόγμα της Γαλάζιας Πατρίδας θα μπει στο συρτάρι, αλλά θα παραμείνει στα ντοσιέ της Τουρκικής υψηλής στρατηγικής, ίσως για κάποια στιγμή που η αλλαγή του status quo δεν θα είναι τόσο απαγορευτική ή τα οικονομικά της θα αντέχουν μια κρίση.
Συνεχίζουμε λοιπόν. Ο ρεαλισμός επιτάσσει μια αέναη προετοιμασία τόσο στον τομέα των εξοπλισμών όσο και στον τομέα της ενεργής διπλωματίας και- το κυριότερο- του φρονήματος.