Η πρόταση μομφής του Αλέξη Τσίπρα απευθύνονταν περισσότερο προς τον Νίκο Ανδρουλάκη (και βέβαια το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αυτή είναι άλλη συζήτηση), και αμφισβητεί την δυνατότητα του τελευταίου να αναδείξει το ΚΙΝΑΛ σε αυτόνομο πόλο της αντιπολίτευσης, παρά στον πρωθυπουργό, ο οποίος βέβαια θα μπορούσε να την είχε προλάβει αν είχε ζητήσει την παραίτηση του Χρήστου Στυλιανίδη.
Ο Ανδρουλάκης, επέλεξε να στηρίξει την πρόταση μομφής συρόμενος επί της ουσίας πίσω από τον Τσίπρα, μ’ έναν λόγο που βρίθει αντιφάσεων: Όχι μόνον «το δεν ζητούμε εκλογές – ψηφίζουμε την πρόταση μομφής», αλλά και το «Ο Τσίπρας ρίχνει σωσίβιο στο Μητσοτάκη» (αλλά εμείς… στηρίζουμε την πρωτοβουλία του).
Φυσικά, αυτή η τακτική όχι μόνον παρουσιάζει το ΚΙΝΑΛ σε ρόλο παραπληρωματικό ως προς τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και αφήνει εκτεθειμένο τον ίδιο τον Ανδρουλάκη στην κριτική Μητσοτάκη –ιδίως στα μάτια του σοβαρού κέντρου, που θέλει να δει από το ΚΙΝΑΛ αντιπολίτευση ουσίας, μακριά από τα τσιπρικά τερτίπια, και όχι τα πολιτικά παιδιαρίσματα των φοιτητικών αμφιθεάτρων.
Όμως ο Νίκος Ανδρουλάκης στην πρώτη δύσκολη στιγμή της θητείας του, εμφανίστηκε διστακτικός. Σκέφτηκε «τι θα πει η αριστερά;»* αν δεν ψηφίσει την πρόταση μομφής αντί να καταδείξει τον τακτικίστικο, εργαλειακό της χαρακτήρα, και άρα αφέθηκε να ετεροπροσδιοριστεί από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Κατά τα λοιπά, συνεχίζουμε να βλέπουμε ένα πολιτικό παιχνίδι που προτιμάει να επιστρέφει διαρκώς σε μια θεατρική αντιπαράθεση, αντί για μια αντιπαράθεση ουσίας.
Προφανώς και η κυβέρνηση έχει ευθύνες για την διαχείριση της κακοκαιρίας, και επειδή ακριβώς έχει θα στριμωχθεί στην Βουλή, ωστόσο, αυτοί που διαχειρίστηκαν το Μάτι (ή αυτό που δεν μπορούν να διαχειριστούν μια… πρόταση μομφής) δεν θα μπορέσουν να κερδίσουν τις εντυπώσεις.
Η μεγάλη παράπλευρη απώλεια αυτής της τρικυμίας μέσα σ’ ένα ποτήρι νερό: «H πρόταση Μομφής “αναχαίτισε” τα +6 Rafale, τις 3 FDI και τις τορπίλες», όπως γράφει σε δημοσίευμά της η “Πτήση”.
Τα αρμόδια επιτελεία είχαν επιδοθεί σε αγώνα δρόμου προκειμένου να ολοκληρωθούν τα σχέδια Νόμου, για να προχωρήσουμε στις διαδικασίες, ωστόσο, όπως αναφέρεται στο δημοσίευμα: «το πρόβλημα είναι πως την όλη εξέλιξη “πάγωσε” η πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης, οπότε κάποιες εβδομάδες καθυστέρηση θα μεσολαβήσουν».
Με λίγα λόγια «τα παιδιά παίζει», την ίδια στιγμή που τριγύρω και εντός χώρας εξελίσσονται πολύ κρίσιμα διακυβεύματα (Ουκρανικό, Τουρκία, ενεργειακή κρίση, ακρίβεια κ.ο.κ.)
(*Σημείωση: Αυτό το «τι θα πουν οι αριστεροί;» είναι ο βασικός ενοχικός μηχανισμός που χρησιμοποιούν οι αριστερές ηγεσίες των καιρών μας προκειμένου να αναδειχθούν σε αστυνομία σκέψης. Αρκετοί, αριστεροί και όχι μόνον, θα ήθελαν να απευθύνουν κριτική στις ηγεσίες τους για την στάση που κρατούν στο μεταναστευτικό ή τα εθνικά θέματα, ή ακόμα και για τις τοποθετήσεις ή τις επιλογές τους σε άλλα ζητήματα. Αυτολογοκρίνονται, όμως, γιατί φοβούνται τι θα ακούσουν από τον «μεγάλο αριστερό ιεροεξεταστή» που περιφέρει τις κατηγορίες για «ακροδεξιούς», «εθνικιστές», ή «δεκανίκια της Νέας Δημοκρατίας» πάνω από τα κεφάλαια όλων με στόχο να τους εκβιάσει για να το βουλώσουν...).