Υπάρχουν κάποιες φράσεις που στον προφορικό ή στο γραπτό λόγο των τελευταίων δεκαπέντε τουλάχιστον ετών χαρακτηρίζονται ως “καραμέλα”. Η πρώτη είναι η “ψυχραιμία”, η δεύτερη τα “αχαρτογράφητα νερά”.
Δέκα χρόνια μνημόνια, δύο χρόνια πανδημία (την οποία ετσιθελικά θέλουμε να ξεπεράσουμε) και τώρα πόλεμος στην Ευρώπη. Από την μεγαλύτερη κρίση που έζησε αναπτυγμένη χώρα στο δυτικό κόσμο σε παγκόσμιες κρίσεις. Η διαχείριση του αδιανόητου.
Κι έρχεται μια διαφάνεια να απεικονίσει όλα τα δεινά των τελευταίων ετών των Ελλήνων και των Ελληνίδων. Μια διαφάνεια που αναφέρεται στο κατά κεφαλήν εισόδημα μας. Και που δείχνει την Ελλάδα προτελευταία στην Ευρώπη το 2021.
Ο καθηγητής κ. Αχιλλέας Γραβάνης γράφει σε προσωπικό του μέσο κοινωνικής δικτύωσης για τη συγκεκριμένη διαφάνεια: “Μια χώρα με το ιστορικό βάθος, το σημαντικό ανθρώπινο επιστημονικό κεφάλαιο μέσα κι έξω, με την ιδιαίτερα όμορφη και πλούσια φύση, με το παραγωγικό υπέδαφος, με το θαυμάσιο κλίμα, με την μοναδική γεωπολιτική θέση να είναι προτελευταία στην Ευρώπη σε κατά κεφαλήν εισόδημα και πίσω από χώρες που μόλις πριν λίγα χρόνια ήταν πένητες είναι η απόλυτη αποτυχία. Αποτυχία του πολιτικού συστήματος, των ελίτ της, των πολιτών της και οι επιλογές τους”.
Έχει δίκιο. Μόνο ας με συγχωρέσει: οι πολίτες στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουν τη λιγότερη ευθύνη. Ό,τι κι αν έχουν ψηφίσει. Όχι μηδενιστικά. Ουσιαστικά. Αναζητούν την ελπίδα. Δεν φταίνε εκείνοι αν η ελπίδα τους διαψεύδεται. Για το γεγονός ότι η πολιτική σήμερα ασκείται εκτός κοινωνικής αντίληψης και πραγματικότητας σίγουρα δεν φταίνε.
Για την πολιτική ο καθηγητής κ. Γιώργος Στείρης αναφέρει μεταξύ άλλων “η πολιτική στον 21ο αιώνα εδράζεται στην επιστημονική/τεχνολογική γνώση, την οποία χειρίζεται μία μικρή ομάδα ειδικών, συνήθως μη εκλεγμένων από το λαό προσώπων. ….Στηρίζονται στην πεποίθηση ότι η ανθρωπότητα έχει εγγεγραμμένες δυνατότητες εξέλιξης και ευημερίας, οι οποίες θα θεραπεύσουν όλα τα δεινά. Την ευημερία, συνεπώς, θα δημιουργήσει η επιστήμη, όχι η παραδοσιακή πολιτική. Η ευμάρεια είναι απόλυτα εξαρτημένη από υλικά αγαθά. Η ευημερία, παρότι ευρύτερος όρος, πέρα από πνευματικούς δείκτες, στηρίζεται και αυτή σε μια καλή υλική βάση. Δεν μπορεί να ευημερήσει αυτός που δεν έχει λύσει τα βιοτικά του προβλήματα. Δεν αρκούν το πνεύμα και το ήθος για την ευημερία.”
Αν υπάρχει ένα γεγονός που πολλοί από εμάς ξέραμε κι άλλοι μάθαμε μέσα στο πέρασμα των χρόνων, όταν ήρθε στη ζωή μας το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, είναι ότι η πλειοψηφία των Ελλήνων θα φτωχοποιηθεί. Αν υπάρχει μια εξέλιξη που στα δικά μου μάτια ήταν αδιανόητη στην εποχή της τεχνολογίας είναι η καθυστέρηση δέκα ετών στην αντιμετώπιση της κρίσης χρέους κι η είσοδος στον κύκλο των μνημονίων. Κι αν υπάρχει μια εξέλιξη που φοβάμαι είναι η αργεντινοποίηση της Ελλάδας. Οι κύκλοι που δεν θα κάνουν τη διαφορά. Κι αυτούς τους κύκλους φαίνεται να βιώνουμε ή είμαστε έτοιμοι να βιώσουμε πάλι.
Δεν αποτελεί μελλοντική προσέγγιση η παραπάνω πιθανότητα. Όπως δεν είχε μελλοντικά-μαντικά χαρακτηριστικά ούτε για το τέλος της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ από το 2016 κιόλας, ούτε η πιθανότητα τέλους της Κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας από πέρσι (που σήμερα κάνει δειλά την εμφάνιση της στις δημοσκοπήσεις κι αν δεν αλλάξει ρότα η Κυβέρνηση θα επέλθει). Αποτελεί απλή, απτή ανάγνωση της πραγματικότητας. Μιας πραγματικότητας που στα όρια αυτομαστίγωσης αρνείται να δει το πολιτικό σύστημα. Το ελληνικό πολιτικό σύστημα οφείλει να δει τα νούμερα, να συνειδητοποιήσει την πραγματικότητα, και να πάρει -επιτέλους- ρηξικέλευθες, μοναδικές αποφάσεις.
Ο ρωσο-oυκρανικός πόλεμος αποτελεί όνειδος. Δίνει ωστόσο μια ευκαιρία. Τραγική, διότι η ανθρώπινη υπόσταση είναι αναντικατάστατη, αλλά κυνικά ευκαιρία. Πολλοί, ανάμεσα τους, κι εγώ πιστεύαμε ότι η πανδημία ήταν μια τελευταία ευκαιρία. Υπάρχει, λοιπόν, μια ακόμα. Μια ευκαιρία για αλλαγή νοοτροπίας. Μια ευκαιρία για αλλαγή κατεύθυνσης. Μια ευκαιρία για να δείξουμε τι πραγματικά είμαστε ικανοί να κάνουμε ως χώρα κι ως έθνος. Δεν μας αξίζει να είμαστε προτελευταίοι στην Ευρώπη. Δεν μας αξίζει να παραμείνουμε σε αυτή τη θέση. Ας ακούσουμε τα κελεύσματα της εποχής επιτέλους. Διότι όποιος δεν ακούει, δυστυχώς βιώνει.