Αν είναι οι αμαρτίες των γονέων που παιδεύουν τα τέκνα τους,
τότε δεν εξαιρείται απ’αυτές μήτε ο Θεός ο ίδιος
Κωστής Παπακόγκος, Πικροκέρασα
*
Πρέπει να σταματήσουμε, ως κοινωνία κι ως πολιτισμός, αυτή την ανούσια κλάψα για το “ποιόν” της νέας γενιάς, λες και πρόκειται για πλάσματα που ήρθαν από άλλον πλανήτη ή για άγριους που το έσκασαν από κάποια ζούγκλα του Αμαζονίου.
Και τί δεν έχει γραφτεί και δεν έχει ειπωθεί, κυρίως από κοινωνιολόγους, ψυχολόγους, διανοούμενους ή ευαίσθητους πολιτικούς [sic]: ότι για όλα φταίνε τα ΜΜΕ ή τα κοινωνικά δίκτυα, ότι υπεύθυνοι είναι η Πολιτεία, η Αστυνομία, το πολιτικό σύστημα, η εκπαίδευση, η Εκκλησία, ο καπιταλισμός κι ό,τι άλλο μπορεί κάποιος να φανταστεί [αρνούμενοι να αποδεχτούν ότι κάθε περίπτωση είναι διαφορετική].
Εσχάτως και λόγω του περιβόητου «adolescence», μίας μονομερούς κι απλοϊκής στην προσέγγιση της εγκληματογένεσης σειράς στο Netflix, ανακαλύφθηκε ο κύριος και διαχρονικός ένοχος: ο πατριαρχικός πατέρας.
Πιστεύω ότι όλα τα παραπάνω, ακόμα κι αν προέρχονται από πραγματική έγνοια, όχι μόνο γενικεύουν αυθαίρετα κι αντεπιστημονικά κάποια μεμονωμένα γεγονότα, αλλά και μολύνουν την ψυχή των παιδιών μ’επικίνδυνα [αντι]στερεότυπα.
Ως γνωστόν υπάρχουν καλοί γονείς, των οποίων τα παιδιά γίνονται εγκληματίες, όπως και κακοί γονείς, των οποίων τα παιδιά ακολουθούν μία κανονική ζωή.
Ας πάψουν λοιπόν μερικοί «μάγοι» και «προφήτες» να βγάζουν βιαστικά συμπεράσματα τόσο εύκολα ή να ερμηνεύουν μονοπαραγοντικά ή ιδεοληπτικά το όποιο έγκλημα.
Η πραγματικότητα τιμωρεί τις έωλες θεωρίες και τα ώριμα παιδιά θα μας «δικάσουν» όχι μόνο αν τα αφήσαμε απροστάτευτα στους κινδύνους, αλλά κι αν τους λέγαμε ψέματα για τον κόσμο στον οποίο πρόκειται να ζήσουν, γεμίζοντας το κεφάλι τους με τις δικές μας προκαταλήψεις κι έμμονες ιδέες.
Εύκολη πρόταση δεν υπάρχει. Ο κόσμος της Ανομίας παράγει άνομα αποτελέσματα. Οι κοινωνίες της διακινδύνευσης έχουν απαλλοτριώσει κάθε σταθερά [ηθική, ιδεολογική, αξιακή]. Ο φαύλος κύκλος των ευθυνών και η μαύρη τρύπα των θεσμών δεν θα κλείσουν μ’ευχολόγια,με αύξηση ποινών ή με εξοστρακισμό των νέων [δηλαδή των παιδιών μας] σε άλλον Γαλαξία.
Η συμπερίληψη, η κατανόηση, η επιείκεια, η αίσθηση του συν-ανήκειν και η αλληλεγγύη ίσως τελικά αποδειχθούν πλέον πρόσφορα μέτρα για να τους ξανα-φέρουμε κοντά μας.
ΥΓ. Στη χώρα μας ο λόγος ο εχθρικός προς τον όποιον Άλλον είναι συνήθως παραπλανητικός [πίσω από τις λέξεις μίσους κρύβονται συμφέροντα και φιλοδοξίες]. Φοβάμαι ότι το ίδιο συμβαίνει συχνά και με το λόγο της οδύνης.