Ψηφιακό κανάλι Ιδρύματος Ωνάση: Οκτώ γυναίκες συζητούν για την πατριαρχία και τον σεξισμό

Τι σημαίνει να είσαι γυναίκα και τι σημαίνει θηλυκότητα στην Ελλάδα του σήμερα; Πως πληγώνει η πατριαρχία τις ζωές μας; Πώς βιώνουμε τον σεξισμό και τα έμφυλα στερεότυπα; Η καθημερινότητα, τα βιώματα και οι σκέψεις οκτώ γυναικών, σε μια συζήτηση που επιθυμεί να συμβάλει σε μια βαθιά και αναγκαία πολιτισμική αλλαγή.

Στις 25 Νοεμβρίου, Παγκόσμια Hμέρα για την Εξάλειψη της Βίας Κατά των Γυναικών, η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση απευθύνει πρόσκληση στο Onassis YouTube Channel σε μια διαδικτυακή συζήτηση για την πατριαρχία, τον σεξισμό και την έμφυλη βία στην ελληνική κοινωνία.

H συζήτηση διεξάγεται στο πλαίσιο της σειράς ψηφιακών συζητήσεων για την ελληνική κοινωνία, Society Uncensored.

Οκτώ γυναίκες, με ετερόκλητες καταβολές και εμπειρίες, συζητούν στη Στέγη για τα βιώματά τους.

Μία μαιευτήρας-γυναικολόγος, διδάκτωρ Πανεπιστημίου Αθηνών, μία δημοσιογράφος- σεναριογράφος, μία δικηγόρος, μία κοινωνιολόγος-ψυχοθεραπεύτρια, μία τρανς σεξεργάτρια, η υπεύθυνη επικοινωνίας του Κέντρου Διοτίμα και μία δημόσια υπάλληλος, αφηγούνται ιστορίες που πρέπει να ακουστούν.

Από το συγκλονιστικό κίνημα στην Πολωνία για το δικαίωμα στην άμβλωση μέχρι τις τεράστιες διαδηλώσεις για τις γυναικοκτονίες στη Λατινική Αμερική και το παγκόσμιο κίνημα #Metoo, γυναίκες και θηλυκότητες σε όλο τον πλανήτη διεκδικούν μια ζωή χωρίς βία, φόβο και καταπίεση. Το ίδιο και στην Ελλάδα, όπου τα περιστατικά της έμφυλης βίας κάθε άλλο παρά μειώνονται. Τα έμφυλα στερεότυπα, ο σεξισμός, οι τοξικές αρρενωπότητες, το victim blaming και η κουλτούρα του βιασμού γίνονται αισθητά καθημερινά μέσα από την ευρύτερη κανονικοποίησή τους, αλλά και την ανοχή της κοινωνίας, των media και των θεσμών. Αυτή τη φορά όμως, οι γυναίκες μιλούν ανοιχτά για όλα όσα η κοινωνία δυσκολεύται να ακούσει.

Με αφορμή τις υποθέσεις της Ελένης Τοπαλούδη, της Σούζαν Ίτον και του/της Ζακ/Zackie (Ζακ Κωστόπουλου), οι συμμετέχουσες μοιράζονται καθημερινές εμπειρίες σεξισμού, ενώ μιλούν για τα έμφυλα στερεότυπα με τα οποία μεγάλωσαν και συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν στην προσωπική και επαγγελματική τους ζωή. Ανακαλούν μνήμες περιστατικών έμφυλης βίας και παράλληλα προσεγγίζουν το αποτύπωμα της κακοποίησης στη συλλογική συνείδηση, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στη θεσμική αντιμετώπιση που συχνά επανατραυματίζει τα θύματα έμφυλης βίας.

Οι συμμετέχουσες συζητούν για το συλλογικό τραύμα της έμφυλης βίας, όπως γίνεται αισθητό και μέσα από μια εμπεδωμένη κουλτούρα κοινωνικής ανοχής.

Η συζήτηση αναδεικνύει το αβάσταχτο φορτίο του victim blaming και της κουλτούρας του βιασμού που χαρακτηρίζει την ελληνική κοινωνία. Μέσα από τα προσωπικά τους βιώματα και την έμφυλη βία που τις (α-)κινητοποιεί σε διαφορετικό βαθμό, επεξεργάζονται πώς μπορούν να αντιδράσουν, να ενδυναμωθούν και να στήσουν κοινότητες αλληλεγγύης και υποστήριξης, ώστε να σπάσουν τον κύκλο της βίας, να αποβάλουν την ντροπή και να μη νιώθουν μόνες.

Συμμετέχουν: