Η Σύνοδος του ΝΑΤΟ που έλαβε χώρα στο Βίλνιους της Λιθουανίας μας επιτρέπει να αντιληφθούμε τόσο την στάση της Δύσης στα καίρια γεωπολιτικά ζητήματα όσο και την τακτικής της Άγκυρας. Η προσπάθεια αυτή ως απόρροια του εκσυγχρονισμού των μαχητικών F-16 φαίνεται να απέδωσε καρπούς. Τα δεδομένα λοιπόν διακρίνονται σε δύο διαστάσεις.
Βλέποντας την μεγάλη εικόνα, η Τουρκία κατάφερε παρόλη την πολιτική της στροφή να διασφαλίσει σε ένα βαθμό την αναβάθμιση αυτή. Αυτή έχει διττή σημασία. Αφενός, στις σχέσεις με τις ΗΠΑ πλέον οφείλει να διατηρήσει μια σταθερή πολιτική και όχι περιστασιακή. Ο πρόεδρος Ερντογάν στην αναδίπλωση αυτή μετά και το πράσινο φως για την ένταξη της Σουηδίας επιστρέφει μετά από αρκετό καιρό στη συμμαχική ρότα. Επομένως, η εξάρτηση από τις ΗΠΑ πλέον περνά από ένα άλλο επίπεδο το οποίο τυγχάνει να επηρεάζεται και από τις σχέσεις με την Ελλάδα. Αφετέρου, από αυτήν την σύνοδο δεν θα πρέπει να αμελούμε και τον ρόλο της Ρωσίας. Πώς δηλαδή η Τουρκία, κατέληξε σε αυτήν την απόφαση;
Στο κομμάτι των Ελληνοτουρκικών δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να υποτιμηθεί η προσπάθεια αυτή. Τόσο ο πρόεδρος Ερντογάν όσο και ο Κυριάκος Μητσοτάκης εξέφρασαν την κοινή πεποίθηση για έτι περαιτέρω βήματα. Ελλάδα και Τουρκία βρίσκονται μετά από καίριο σε περίοδο νηνεμίας. Το κρίσιμο ζήτημα είναι το εξής. Η απόκτηση των οπλικών συστημάτων αυτών που ρεαλιστικά ήταν ζήτημα χρόνου, ως μέλος σύμμαχος του ΝΑΤΟ, θα αποτελέσει ένα ακόμα όχημα στα πλάνα της Τουρκίας ή θα είναι το έναυσμα για μια νέα αρχή; Ζητήματα διαχρονικά όπως η Γαλάζια Πατρίδα ή τα νησιά το μόνο σίγουρο είναι ότι προς το παρόν μπαίνουν κάτω από χαλί.
Στο διμερές λοιπόν επίπεδο θα πρέπει να σημειωθεί πως η σύμπλευση αυτή της Τουρκίας με την Δύση θα πρέπει να έχει μακροχρόνιο σχεδιασμό. Λόγω της γεωστρατηγικής της θέσης και σημασίας η γείτονα επιχειρεί να έχει τον ρόλο και λόγο μιας περιφερειακής δύναμης. Έτσι λοιπόν, με διλλήματα όπως η ένταξη στην ΕΕ ή το μεταναστευτικό να προσπαθεί επηρεάζει καταστάσεις. Σίγουρα, λόγω της σημασίας της σήμερα η Άγκυρα επιχειρεί να διαδραματίσει ένα διευρυμένο ρόλο τόσο σε Ευρώπη όσο και Ασία.
Κλείνοντας από την συνάντηση των δύο ηγετών στο Βιλνιους θα πρέπει να κρατηθούν τα παρακάτω σημεία. Ελλάδα και Τουρκία, μπορούν να έχουν κοινό βηματισμό στο διεθνές περιβάλλον σε μια κοινότητα που συνεχώς μεταβάλλεται. Η ισορροπία δυνάμεων είναι ένα από αυτά τα ζητήματα που αφορούν όλες τις χώρες. Οι προσπάθειες αυτές θα πρέπει να έχουν αντίκτυπο και να μην είναι περιστασιακές. Μόνο με αυτόν τον τρόπο σχεδιάζεται κοινή στρατηγική ειδάλλως θα μιλάμε και πάλι για μια αναδίπλωση. Για αυτό, κοινός παρονομαστής οφείλει να είναι το διεθνές δίκαιο και η ειρηνική επίλυση όλων των διαφόρων.