Ο Remi Cavat είναι ένας 33χρονος Γάλλος μουσικός- πτυχιούχος μουσικής και μουσικολογίας του πανεπιστημίου Lyon 2, πρώτη φορά ήρθε στην Ελλάδα το 2008 στα πλαίσια του προγράμματος Erasmus. Έζησε τα γεγονότα του Δεκέμβρη εκείνης της χρονιάς από κοντά- δεν αποθαρρύνθηκε, «είχα κατέβει και σε διαδηλώσεις τότε» μας λέει. Η ελληνική οικονομική κρίση τον βρήκε στην Αθήνα- δεν έφυγε.
Σχεδόν δέκα χρόνια μετά εξακολουθεί να λέει «θέλω να μείνω στην Ελλάδα, στην Αθήνα. Η Γαλλία μου λείπει μόνο όταν είμαι εκεί...». Ζει στο Μεταξουργείο, όπου αισθάνεται περισσότερο ασφαλής απ΄ όσο στο Παρίσι και δηλώνει ερωτευμένος με την Αθήνα, μια πολυπολιτισμική πόλη που μυρίζει γιασεμί, «και ας βρωμάει καμιά φορά απ’ τα σκουπίδια».
Είναι ωραίος, ενδιαφέρων τύπος ο Remi- μποέμ αλλά συγκροτημένος, ειλικρινής στην κουβέντα του, αυθόρμητος. Στην παρέα δεν διαφέρει από τον μπριόζο ερμηνευτή και περφόρμερ που ταξιδεύει, τραγουδάει και χορεύει σε μπαράκια, μουσικές σκηνές και ανοιχτούς χώρους σε όλη την Ελλάδα. «Οι επιρροές μου είναι πιο ροκ, έπρεπε όμως να βρω μια θέση σαν μουσικός στην Αθήνα, σαν Γάλλος λοιπόν, τραγουδάω γαλλικά». H σελίδα του στο facebook το επιβεβαιώνει, καθώς ο Ρεμί «ανεβάζει» δικά του τραγούδια με ελληνικούς αλλά και γαλλικούς στίχους. Μαζί με 3 Έλληνες μουσικούς, σχημάτισαν το συγκρότημα “Les enfants de Pigalle”- το όνομα είναι εμπνευσμένο από τα «Τα παιδιά του Πειραιά» του Μάνου Χατζιδάκη- «τα παιδιά του Πιγκάλ» είναι η ελληνική μετάφραση, όπου Πιγκάλ (Pigalle) η γνωστή για τη νυχτερινή της ζωή παριζιάνικη συνοικία. Ο Remi τραγουδάει Boris Vian, Serge Gainsbourg, Georges Brassens- είναι τραγούδια που αγαπά και του δίνουν το έναυσμα να τα «πειράζει» λίγο κιόλας. «Θέλω να χορεύει ο κόσμος, να γκρουβάρει. Ο Έλληνας πίνει το κοκτέιλ του, γκομενίζει... Στην Αθηνα, παίζεις σε ένα μαγαζί τίγκα και οι άνθρωποι δεν κουνιούνται- στην Γαλλία χορεύουν αμέσως. Αλλά και οι Έλληνες, οι ίδιες παρέες, στα νησιά το καλοκαίρι χορεύουν».
Τραγουδάει και στα ελληνικά, με την χαρακτηριστική, συμπαθητική γαλλική προφορά του. «Λατρεύω το ρεμπέτικο, τα νησιώτικα, μου αρέσει ο Σωκράτης Μάλαμας, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου. Στους Έλληνες αρέσουν τα βαθιά ακούσματα- προσπαθώ να βγάλω αυτό το πάθος στα τραγούδια μου αλλά είμαι ακόμα πολύ Γάλλος», λέει γελώντας. Μας έχει καταλάβει καλά ο Remi, σαν ανθρώπους και σαν κοινωνία- «ο Έλληνας είναι γουρούνι με το αμάξι του» και «το φακελάκι, ειδικά στους γιατρούς, είναι το πιο άσχημο στην Ελλάδα». Με την «απέξω» ματιά του έχει φιλτράρει οξυδερκώς την ελληνική νοοτροπία, το αστικό μας τοπίο, την κρίση και την όποια αλλαγή νοοτροπίας αυτή έχει επιφέρει. «Νομίζω ότι σε αυτή τη δύσκολη περίοδο οι Έλληνες έμαθαν να προσπαθούν περισσότερο, να δοκιμάζουν πράγματα περισσότερο δημιουργικά, να μη διστάζουν όσο πριν».
Κρατάμε αυτή την τελευταία πρόταση ως ευχή του Remi Cavat για τον νέο χρόνο στην Ελλάδα.