Μια ζεστή μέρα του Ιουλίου στη Ρωσία, νεαρά ζευγάρια κάνουν βόλτες χέρι-χέρι κατά μήκος του ποταμού Μόσχα, καθώς τα σκάφη αναψυχής κινούνται νωχελικά στο ρεύμα, με τους πύργους του Κρεμλίνου να ξεπροβάλλουν πίσω από τις κορυφές των δέντρων.
Κατά τη διάρκεια των ειδυλλιακών καλοκαιρινών μηνών της Μόσχας, δημοσιογράφοι του Reuters πήραν συνεντεύξεις από τέσσερις νεαρούς Ρώσους που ζουν εκεί για να ακούσουν πώς άλλαξαν οι ζωές τους από την έναρξη αυτού που το Κρεμλίνο αποκαλεί «ειδική στρατιωτική επιχείρηση» στην Ουκρανία.
Και οι τέσσερις γεννήθηκαν γύρω στο τέλος της χιλιετίας, όταν ο Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν ανέβηκε στην εξουσία, και δεν γνώρισαν άλλη Ρωσία εκτός από αυτήν υπό τον έλεγχό του.
Κάποιοι μίλησαν για σχέδια σπουδών και τις ανατροπές των θέσεων εργασίας, άλλοι για τον φόβο για ένα άγνωστο και απρόβλεπτο μέλλον. Αλλά κανένας από τους τέσσερις δεν είπε ότι μπορούσαν να κάνουν πολλά για να επηρεάσουν την κατεύθυνση της Ρωσίας.
Αντίθετα, όπως είπε ένας νεαρός άνδρας, «δεν υπήρχε τίποτα άλλο παρά να προσαρμοστούμε σε μια νέα πραγματικότητα και να συνεχίσουμε».
Σαμπίνα, 23 ετών, από την Αμπχαζία, μια αποσχισθείσα περιοχή στη βόρεια Γεωργία, όπου η Ρωσία πολέμησε ένα σύντομο πόλεμο το 2008, η οποία σπούδασε δημοσιογραφία δεδομένων στην Ανώτατη Οικονομική Σχολή της Μόσχας
Πριν από το 2022 είχα σκέψεις ότι θα μπορούσα να πάω κάπου να σπουδάσω, να γραφτώ σε ένα πανεπιστήμιο (στο εξωτερικό). Ήθελα να γραφτώ σε ένα πανεπιστήμιο στη Φινλανδία, αλλά συνέχισα να το αναβάλλω, αν και το ήθελα τόσο πολύ. Τώρα τα πράγματα δείνχουν ότι δεν πρέπει να πάω πουθενά. Όχι χωρίς την οικογένειά μου, τουλάχιστον. Γιατί, εντάξει, μπορει να φύγω, αλλά ποιος ξέρει τι θα γίνει μετά. Κάτι μπορεί να τους συμβεί αν δεν φύγουν από τη χώρα μαζί μου.
Φαίνεται πως τώρα κάνουμε μια επιλογή: σε ποια πλευρά των συνόρων παραμένουμε. Είσαι είτε από τη μια πλευρά είτε από την άλλη. Και είναι μια τελική επιλογή.
Ο Μαξίμ Λουκγιανένκο, 20 ετών, φοιτητής από το Κρασνοντάρ στη νότια Ρωσία που σπουδάζει ξένες γλώσσες και διαπολιτισμική επικοινωνία στην Ανώτατη Οικονομική Σχολή, και ιδρυτής της «White Raven», μιας πατριωτικής, φιλοστρατιωτικής οργάνωσης, έχει μια αισιόδοξη άποψη. «Για μένα είναι μια ευκαιρία να μάθω κάτι νέο. Η Ευρώπη έκλεισε (για εμάς), ας στρέψουμε την προσοχή μας στην Ασία. Υπάρχουν πολλά σπουδαία πράγματα εκεί».
«Σκοπεύω να κάνω ένα μεταπτυχιακό στην Κίνα. Νομίζω ότι εκεί οι άνθρωποι είναι πολύ ενδιαφέροντες, ένα ενδιαφέρον έθνος. Γενικά, η Ρωσία χρειάζεται να ενισχύσει τους δεσμούς με την Κίνα. Είναι κορυφαίοι, πρέπει να μάθουμε κάτι από αυτούς. Και να τους διδάξουμε κάτι φυσικά».
Ο Κωνσταντίν Κονκόβ, 23 ετών, σπούδασε βιολογία στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας και εκλέχτηκε πέρυσι ως ανεξάρτητος υποψήφιος στο δημοτικό συμβούλιο της Μόσχας
«Ασχολούμαι κυρίως με τον δημόσιο ακτιβισμό, ως επί το πλείστον δηλαδή με την πολιτική και την οικολογία. Οργανώνουμε καθαρισμούς στη γειτονιά. Βοηθάμε τα καταφύγια ζώων. Συγκεντρώνουμε βοήθεια για τους πρόσφυγες.
Φυσικά, το να σπουδάσεις στο εξωτερικό για να αποκτήσεις κάποιες γνώσεις και μετά να τις κάνεις πράξη εδώ, είναι μια δελεαστική ιδέα. Αλλά αυτή τη στιγμή νιώθω ότι με χρειάζονται εδώ. Και από τότε που εκλέχτηκα δημοτικός σύμβουλος, για τα επόμενα πέντε χρόνια σκοπεύω να μείνω εδώ, στην περιφέρειά μου, βοηθώντας όσο γίνεται περισσότερο τον κόσμο.
Από τον περασμένο Φεβρουάριο, πολλοί άνθρωποι που γνωρίζω, ακτιβιστές και άλλοι, έχουν εγκαταλείψει τη Ρωσία. Έχει αντίκτυπο στις καμπάνιες μας και στην ποιότητα της οριζόντιας επικοινωνίας. Απλώς σκεφτείτε το: οι πιο δραστήριοι άνθρωποι, οι άνθρωποι που ενδιαφέρονται για το τι συμβαίνει στη χώρα, εκδιώχθηκαν από τη χώρα. Ελάχιστοι έχουν μείνει. Σε αυτήν την κατάσταση, καθίσταται πολύ δύσκολη η διεξαγωγή οποιωνδήποτε εκστρατειών, δημοσίων ή πολιτικών. Αλλά συνεχίζουμε».
Ο Ιβάν Σοκόλοφ, 25 ετών, σπούδασε οικονομικά στη Μόσχα και τώρα εργάζεται ως αναλυτής δεδομένων, έφυγε για λίγο από τη Ρωσία για το Καζακστάν, αλλά από τότε που ξεκίνησε ο πόλεμος επέστρεψε στη Μόσχα.
«Ήμουν σε απόλυτο σοκ για τουλάχιστον μια μέρα, απολύτως μουδιασμένος. Δεν καταλάβαινα τι ήταν και γιατί και πώς να ζήσω με αυτό» λέει, μιλώντας για την πρώτη του αντίδραση στην κινητοποίηση στη Ρωσία.
«Η κινητοποίηση ανακοινώθηκε, νομίζω, ημέρα Τρίτη και με τους φίλους μου πετάξαμε την Κυριακή. Η διαδρομή ήταν μεγάλη. Στην αρχή πετάξαμε στο Αστραχάν (στη νότια Ρωσία), μετά κάναμε ωτοστόπ στο Atyrau στο Καζακστάν. Μας πήρε δύο μέρες για να περάσουμε τα σύνορα.
«Το σχέδιό μου να βρω δουλειά στο εξωτερικό απέτυχε. Έτσι έπρεπε να ζήσω με τις οικονομίες μου, τρώγοντας από αυτές σταδιακά».
Τώρα βλέπω ότι οι αρνητικές εξελίξεις στη γεωπολιτική, για παράδειγμα, δεν έχουν κανένα αντίκτυπο πάνω μου. Στέκομαι πολύ ψύχραιμος απέναντί τους.
Οι φίλοι μου είναι εδώ, η οικογένειά μου είναι εδώ. Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε αυτή τη χώρα. Δεν μπορώ να αλλάξω και να διορθώσω τα πάντα εδώ, οπότε αναγκάζομαι να συμφιλιωθώ, να το συνηθίσω και να προχωρήσω», είπε.