Ήταν πρωτοχρονιά του 1959 όταν οι δυνάμεις των Κουβανών επαναστατών μπήκαν θριαμβευτικά στην Αβάνα με επικεφαλής τον Τσε Γκεβάρα. Την προηγούμενη, 31 Δεκέμβρη 1958, ο δικτάτορας Μπατίστα είχε εγκαταλείψει οριστικά τη χώρα αποδεχόμενος την ήττα του. Στις 8 Γενάρη 1959, ο ηγέτης της επανάστασης Φιντέλ Κάστρο φτάνει στην Αβάνα, αναλαμβάνει πρωθυπουργός της πρώτης επαναστατικής κυβέρνησης και δημιουργεί το πρώτο κομμουνιστικό κράτος στο δυτικό ημισφαίριο.
‘’Η ιστορία θα με δικαιώσει..’’
Στις 26 Ιουλίου του 1953 ο Φιντέλ οδήγησε την επίθεση 160 επαναστατών συντρόφων του εναντίον των κυβερνητικών στρατευμάτων. Η απόπειρα αυτή κατέληξε σε πλήρη αποτυχία. Οι δυνάμεις του δικτάτορα Μπατίστα αιχμαλώτισαν και σκότωσαν τους περισσότερους επαναστάτες, ενώ ο Φιντέλ και ο αδερφός του Ραούλ συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν. Στις 6 του Οκτώβρη του 1953 ο Φιντέλ Κάστρο στο δικαστήριο του Σαντιάγκο της Κούβας κλείνει την απολογία του με τα εξής λόγια «Γνωρίζω ότι ο εγλεισμός θα είναι για μένα πιο δύσκολος από ότι για οποιονδήποτε, γεμάτος άνανδρες απειλές και απανθρωπιά. Δεν φοβάμαι όμως τη φυλακή,όπως δεν φοβάμαι το μένος του τιποτένιου τυράννου που πήρε τη ζωές 70 συντρόφων μου. Καταδικάστε με. Δεν έχει σημασία .Η ιστορία θα με δικαιώσει».
Τον Νοέμβρη του 1956, ο Μπατίστα δίνει χάρη στο Φιντέλ ο οποίος διαφεύγει στο Μεξικό όπου δημιουργεί μια ομάδα 80 ανδρών μαζί με τον Τσε για να ξεκινήσουν την εποποιία της Κουβανικής Επανάστασης.Έτσι τον ίδιο μήνα αποβιβάζονται στη Κούβα και ξεκινούν τον ανταρτοπόλεμο στα βουνά της Σιέρα Μαέστρα έχοντας αυτή τη φορά τη συμπαράσταση του κουβανικού λαού.Ο δικτάτορας Φουλχένσιο Μπατίστα βλέποντας το τέλος της εξουσίας του να πλησιάζει αποφασίζει να εγκαταλείψει τη χώρα στις 31 Δεκεμβρίου του 1958.Την επομένη, Πρωτοχρονιά του 1959, οι «μπαρμπούδος» του Φιντέλ εισέρχονται θριαμβευτικά στην Αβάνα.
Mε τον καιρό να’ναι κόντρα..
Τα πρώτα βήματα της σοσιαλιστικής Κούβας αποτελούν φωτεινό παράδειγμα για το τι μπορεί να πετύχει ένας λαός όταν παλεύει για υψηλά ιδανικά. Πρωτοφανείς ήταν οι κατακτήσεις της Κούβας στο τομέα της παιδείας, της υγείας, της πρόνοιας, του πολιτισμού και του αθλητισμού, αφού όλα πήραν χαρακτήρα κοινωνικό.
Ωστόσο, η Κούβα παρά τη γρήγορη ανάπτυξη της, είχε να αντιμετωπίσει σημαντικά οικονομικά προβλήματα. Το 1960 η κυβέρνηση των ΗΠΑ ανακοίνωσε ολοκληρωτικό απάνθρωπο εμπάργκο κατά της Αβάνας το οποίο έληξε το 2013. Ο τότε υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Λέστερ Μάλορι είχε δηλώσει χαρακτηριστικά «να προκαλέσουμε πείνα,απελπισία και ανατροπή της κυβέρνησης». Αυτός ο εμπορικός αποκλεισμός οδήγησε τη Κούβα σε δεινή οικονομική κατάσταση όμως ο στόχος των ΗΠΑ δεν επιτεύχθηκε. H Koύβα αναγκάστηκε να στηριχθεί οικονομικά και εξοπλιστικά στην πανίσχυρη τότε ΕΣΣΔ για να επιλύσει κάποια από τα ζωτικά της ζητήματα. Με τη κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης το 1989 έχασε τον οικονομικό της προστάτη καθώς και το 50% της οικονομίας της. Η κυβέρνηση έπρεπε να βρεί γρήγορα νέους συμμάχους. Στα τέλη του 1990 συνεργάστηκε τόσο με τη Βενεζουέλα όσο και με τη Βολιβία. Παρ’όλα αυτά, τα μεγάλα οικονομικά προβλήματα που είχε δημιουργησεί το εμπάργκο των ΗΠΑ συνέχιζαν να ταλανίζουν για πολύ καιρό το νησί της Επανάστασης. Ο Φιντέλ Κάστρο πέθανε το Νοέμβρη του 2016 και μαζί του το όραμα της επανάστασης...Η Κούβα σήμερα μοιάζει να μπαίνει όλο και πιο πολύ στο δρόμο του μετασχηματισμού τον οποίο, πριν από αυτήν, έχει εγκαινιάσει η Κίνα και το Βιετνάμ.
Ο λαός της Κούβας δεν ξεχνάει.
Για τους Κουβανούς, ανεξάρτητα αν συμφωνούσαν ή όχι με τη διακυβέρνηση Κάστρο, εκείνη η Πρωτοχρονιά του 1959 σήμαινε πολύ περισσότερα από τον ερχομό ενός νέου έτους. Για έναν αιώνα οι Κουβανοί αγωνίστηκαν για την ελευθερία και την ανεξαρτησία τους, πρώτα ενάντια στους Ισπανούς αποικιοκράτες και στη συνέχεια στα διορισμένα καθεστώτα της Ουάσιγκτον,σαν αυτό του δικτάτορα Μπατίστα. Γι΄αυτό και ακόμη και σήμερα,οι Κουβανοί δεν μιλούν για Πρωτοχρονιά αλλαά για την «dia del triunfo de la Revolucion» δηλαδή την ημέρα θριάμβου της Επανάστασης.