Η Sands United είναι ένας ποδοσφαιρικός σύλλογος, που μοιάζει με πολλούς άλλους. Παίκτες και φίλαθλοι μαζεύονται και παίζουν κάθε Σαββατοκύριακο, ενώ μετά τον αγώνα απολαμβάνουν μια-δυο μπύρες παρέα.
Κι όμως, υπάρχει κάτι που διαφοροποιεί αυτή την ξεχωριστή ομάδα από τους υπόλοιπους συλλόγους ποδοσφαιρόφιλων. Πρόκειται για μια ομάδα από πενθόντες πατεράδες, με τις φανέλες των παικτών, αντί για τα ονόματα των σούπερ σταρ του ποδοσφαίρου να φέρουν τα ονόματα των παιδιών που έχασαν λίγο πριν ή μετά τη γέννησή τους.
Σε ολόκληρη τη Μεγάλη Βρετανία, υπάρχουν συνολικά 39 τοπικές ομάδες της Sands United: 39 ομάδες πατεράδων που έχουν βιώσει την ανείπωτη απώλεια του θανάτου ενός βρέφους.
Κάθε Σαββατοκύριακο, άνδρες, που προέρχονται από όλα τα κοινωνικά στρώματα, συγκεντρώνονται προκειμένου να παίξουν έναν συμβολικό αγώνα και να τιμήσουν τη σύντομη ζωή των παιδιών που έχασαν.
Ο Ντέιβιντ Χάμοντ, ο οποίος ίδρυσε τον έναν εκ των 39 συλλόγων, στα Δυτικά Μίντλαντς της Μεγάλης Βρετανίας, ευγνωμονεί την ομάδα για όλη την πολύτιμη βοήθειά της στον απόηχο της προσωπικής του τραγωδίας.
Πριν από πέντε χρόνια, ο Χάμοντ και η σύντροφός του Στέισι έχασαν τον γιο τους, Λούκας. Το ζευγάρι πέρασε με το μωρό μόλις μια ώρα, προτού αυτό τους αποχαιρετήσει σχεδόν αμέσως μετά τη γέννησή του.
Μετά την πρώτη επέτειο του θανάτου του Λούκας, ο Χάμοντ ένιωθε τρομερά πεσμένος, ενώ ο ίδιος και η σύντροφός του είχαν αναζητήσει από κοινού συμπαράσταση σε διάφορες ομάδες υποστήριξης, χωρίς ωστόσο να καταφέρνουν να «ανοιχτούν» στα υπόλοιπα μέλη.
Τότε μπήκε στη ζωή τους το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο. Ο Χάμοντ που είχε ακούσει για τη Sands United, διαπίστωσε πως στην πόλη του δεν υπήρχε συλλογικότητα της ομάδας. Έτσι αποφάσισε να τη δημιουργήσει ο ίδιος.
Με μοναδικό όπλο του το Facebook, ο Χάμοντ ξεκίνησε να χτίζει τα θεμέλια της Sands United στα Δυτικά Μίντλαντς, η οποία σήμερα μετρά την τρίτη της σεζόν στο γήπεδο. Οι άντρες του κλαμπ θεωρούν το παιχνίδι έναν τρόπο να έρθουν κοντά και να συζητήσουν για θέματα που αδυνατούν να ανοίξουν υπό τις συνθήκες μιας απογευματινής συνάντησης για τσάι.
«Όταν φοράμε τα κανονικά μας ρούχα, πίνοντας ένα φλιτζάνι τσάι δυσκολευόμαστε να μιλήσουμε για τα πράγματα που μας καίνε. Μερικές φορές, οι άντρες χρειαζόμαστε αυτή τη μικρή ώθηση που μας δίνει το ποδόσφαιρο, προκειμένου να συνδεθούμε με άλλους άντρες. Το ποδόσφαιρο οδηγεί τους άντρες σε φιλίες χρόνων και μπορεί να πυροδοτήσει βαθιές συζητήσεις», θεωρεί ο Χάμοντ.
Ο Αλεξ Γουάλμσλεϊ είναι ο ιδρυτής της Σαντς Γιουνάιτεντ στο Δυτικό Γιορκσάιρ και αντιμετώπισε για πρώτη φορά την απώλεια από την τραγική έκβαση μιας εγκυμοσύνης όταν ήταν 6 ετών και η μητέρα του έχασε τον αδερφό του, 20 εβδομάδες αφού τους ανακοίνωσε την εγκυμοσύνη της.
Αργότερα, στην ενήλικη ζωή του, ο Γουάλμσλεϊ και η σύντροφός του Oλίβια ενημερώθηκαν ότι το μωρό που περίμεναν, είχε ανεγκεφαλία, μια σοβαρή γενετική ανωμαλία, όπου το έμβρυο αναπτύσσεται χωρίς πλήρως σχηματισμένο εγκέφαλο ή κρανίο. Ετσι, πήραν τη δύσκολη απόφαση να διακόψουν την κύηση.
Μετά την απώλειά τους, εντάχθηκαν στη φιλανθρωπική οργάνωση Sands, η οποία συνδέεται άμεσα με την ομάδα, ενώ από εκεί ανακάλυψαν και τους ποδοσφαιρικούς συλλόγους για πενθόντες γονείς.
Μια μέρα, ο Γουάλμσλεϊ άκουσε στο ραδιόφωνο για την ομάδα της Sands United, στην παράκτια πόλη του Μπράιτον και με αυτή την αφορμή αποφάσισε να ιδρύσει την τοπική ομάδα στο Δυτικό Γιορκσάιρ.
Εκτοτε, ο Γουάλμσλεϊ, που άλλοτε δυσκολευόταν να εκφράσει τα συναισθήματά του, δεν διστάζει να μοιραστεί τις προσωπικές του σκέψεις με τους γύρω του. Ο Χάμοντ και ο Γουάλμσλεϊ είναι μόνο μερικές από τις περιπτώσεις άτυχων πατεράδων που μέσα από το ποδόσφαιρο βρήκαν έναν τρόπο να μιλούν για την απώλεια του παιδιού τους χωρίς να λυγίζουν.
«Το ποδόσφαιρο έχει ένα μυστικό συστατικό που φέρνει κοντά άνδρες από όλα τα κοινωνικά στρώματα. Από δικηγόρους και μηχανικούς, μέχρι εμπόρους και χειρουργούς. Ανεξάρτητα από την ιστορία, το οικονομικό υπόβαθρο και τις επιδόσεις τους στο ποδόσφαιρο. Η απώλεια ενός μωρού, σίγουρα αποτελεί ένα τεράστιο συμβάν, που δεν ξεχνιέται. Κι όμως, κάθε μικρή ή μεγάλη συζήτηση γύρω από το ζήτημα μπορεί να λειτουργήσει υποστηρικτικά. Και το ποδόσφαιρο είναι μια καλή αφορμή για να λυθεί η γλώσσα», καταλήγει ο Γουάλμσλεϊ.
Πηγή: CNN