Το κανάλι της Βουλής φιλοξενεί μια εκπομπή με τίτλο Camera Zizanio. Σε αυτή προβάλλονται ταινίες μικρού μήκους για παιδιά και νέους, που έχουν σαν δημιουργούς μαθητές και μαθήτριες δημοτικού και γυμνασίου. Μέχρι εδώ όλα καλά και μπράβο για την πρωτοβουλία. Ωστόσο με μεγάλη μου έκπληξη παρακολούθησα προ ημερών μια κακόγουστη και ανέμπνευστη ταινία η οποία παρά τους καλούς σκοπούς της προάγει τη βία και την τρομοκρατία. Μικροί τρομοκράτες με υψηλά ιδανικά και η απόσταση από τα ψεύτικα όπλα στο 45αρι είναι μικρή. Ποιοι είναι οι καθοδηγητές αυτών των παιδιών. Καθηγητές δεν έχουν; Από προκύπτει αυτή η έλλειψη προοπτικής της ελληνικής κοινωνίας και η στρέβλωση των αξιών; Δεν υπάρχει πρόταση ζωής;
Η ιστορία
Το πρώτο πλάνο δείχνει την πλάτη επτά Αη Βασίληδων που προχωρούν σ΄ένα δρομάκι.
Επόμενο πλάνο εικόνες πολέμου και καταστροφής για να ακολουθήσει ένα σπικάζ που κάνει λόγο για μια κοινωνία δυστυχίας και πόνου, μιας κοινωνίας του «φαίνεσθαι που δεν υπάρχει ίχνος ευτυχίας και χαράς» για να συμπληρώσει η φωνή του κοριτσιού: «Εμείς επιλέξαμε να ακολουθήσουμε ένα δικό μας δρόμο. Είμαστε οκτώ διαφορετικοί άνθρωποι που συνθέτουμε την τέλεια ομάδα».
Επόμενο πλάνο: Συνωμοτική συνάντηση σ΄ένα ανήλιαγο υπόγειο. Ο καθοδηγητής απευθύνεται στην ομάδα εξηγώντας τους κανόνες. “Δεν θα υπάρχουν προσωπικές σχέσεις...”. Εν τω μεταξύ το ένα από τα αγόρια στριφογυρίζει ένα πιστόλι στα χέρια του. «Είναι σημαντικό να έχουμε την κοινή γνώμη με το μέρος μας» προσθέτει. Και έρχεται η ερώτηση: «Τι θα κλέψουμε;»
Επόμενο πλάνο: Η φίρμα ενός καταστήματος παιχνιδιών.
Επόμενο πλάνο: Τα παιδιά Αή Βασίληδες σ΄ένα βανάκι. Χαϊδεύουν τα όπλα τους . Φτάνουν στο στόχο τους. Βάζουν μάσκες των Anonymous. Η μουσική υπόκρουση, ακούμε το Bella Ciao, κορυφώνεται. Εισβολή στο κατάστημα. «Όλοι κάτω» φωνάζουν και κολλάνε το όπλο παιχνίδι στο κεφάλι της πωλήτριας. Η ληστεία είναι επιτυχής. Ακόμη ένα πλάνο στη φίρμα του καταστήματος με τα παιχνίδια.
Επόμενο πλάνο: Γενικό Νοσοκομείο Πύργου. Οι νεαροί προσφέρουν τα κλεμμένα στα παιδιά τα οποία νοσηλεύονται στην παιδιατρική κλινική.
Και μένω να αναρωτιέμαι ποιο είναι το μήνυμα;
Δεν μπόρεσε κανείς να εμπνεύσει αυτά τα παιδιά; Για να προσφέρεις πρέπει να κλέψεις; Σημειολογικά και μόνο παρά τα αγαθά κίνητρά τους, πρόκειται για συμπεριφορές καθαρά ναρκισσιστικές.
«Τι θα κλέψουμε;» ρωτάει η κοπέλα. Εδώ έχουμε το πρόβλημα της άμεσης ικανοποίησης που χαρακτηρίζει ανήλικους και ενήλικους. Η αναζήτηση του άμεσου κέρδους, η άμεση ευχαρίστηση. Ενας απλοϊκός μηχανισμός σκέψης που δεν ανταποκρίνεται στην πολυπλοκότητα της ζωής και όμως υπάρχει, το είδαμε και βιώσαμε όλοι το σοκ όταν βρεθήκαμε αντιμέτωποι με την οικονομική κρίση πριν από μια δεκαετία και τώρα με την πανδημία. Μάθαμε κάτι;
Δεν είπε κανείς σε αυτά τα παιδιά ότι η προσφορά έχει νόημα όταν στερείσαι για χάρη του άλλου; Όταν μοχθείς΄, όχι μόνο για τον εαυτό σου;
Δεν είπε κανείς ότι τα νιάτα δεν κρύβονται σε υπόγεια και δεν καλύπτουν τα λαμπερά από το σφρίγος της ζωής πρόσωπά τους πίσω από ομοιόμορφες μάσκες;
Ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη επανάσταση από την προσωπική σχέση και το ξέσπασμα της αγάπης που μπορεί να προκύψει μέσα από αυτή.
Δεν τους είπε κανείς ότι τη βία και τη δυστυχία δεν την αντιπαρέρχεσαι με βία. Ότι από τη γνώση και την καλοσύνη προκύπτει ελευθερία και ομορφιά;
Ποιοι είναι αυτοί που επιμένουν ότι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο μόνο δια της βίας; Δεν είδαμε τα αποτελέσματα σε επίπεδο κρατών και κοινωνιών;
Δεν φταίνε τα παιδιά, φταίνε οι ενήλικες. Όλοι εμείς που δεν τους μιλήσαμε για το διαφορετικό, το υψηλό, ίσως γιατί δεν το ξέραμε και κυριάρχησε ο μηδενισμός με την επίφαση του υψηλού ιδανικού.