Το τελευταίο διάστημα ακούω πολύ συχνά για σχέσεις και γάμους που έληξαν οριστικά στην πανδημία. Σχέσεις μακροχρόνιες και ζευγάρια, που δεν φαίνονταν ότι θα έπαιρναν διαφορετικούς δρόμους. Τι είναι λοιπόν αυτό που έφταιξε; Γιατί μοιάζει κι αυτό, σαν ένας κολλητικός ιός που μεταδίδεται ταχέως (!) και ξαφνικά , όλοι αποφάσισαν ταυτόχρονα ότι δεν ταιριάζουν με τον σύντροφό τους;
Η πανδημία, τα συνεχόμενα lockdowns, η κλεισούρα, η ανεργία που χτύπησε την πόρτα πολλών έκανε τα θεμέλια των σχέσεων να κλονιστούν.
Η υποχρεωτική αλλαγή της καθημερινότητας και της προστατευμένης ρουτίνας, εκείνη που κρατά τις σχέσεις σε μια περίεργη ισορροπία, άρχισε να αλλάζει.
Και ξαφνικά, ο χάρτινος πύργος κατέρρευσε από την ψυχολογική πίεση και τα προβλήματα, τα κενά και οι αντιθέσεις βγήκαν στην επιφάνεια.
Για να μην μιλήσουμε για την ενδοοικογειακή βία, την ψυχολογική κακοποίηση και τα φαινόμενα βιασμού…
Και παρότι η απόφαση για έναν χωρισμό ή ένα διαζύγιο να ερχόταν έτσι κι αλλιώς κάποια στιγμή, το γεγονός οτι όλο αυτό γίνεται μαζικά κι όλοι αναζητούν την «ελευθερία» τους, ή καταπατούν την «ελευθερία» του άλλου, προκαλεί ερωτηματικά.
Γιατί οι άνθρωποι που ερωτεύτηκαν, αγαπήθηκαν και επέλεξαν να ζήσουν μαζί δεν αντέχουν στο ίδιο σπίτι για πάνω από μερικές ώρες;
Γιατί πρέπει να διατηρείς ευλαβικά αυτή τη ρουτίνα – όπως συνιστούν όλο αυτό το διάστημα οι ψυχολόγοι – για να αντέχεις τον άνθρωπό σου;
Γιατί βγήκαν όλα αυτά τα βίαια και εγωιστικά σύνδρομα στην επιφάνεια μπλοκάροντας την τρυφερότητα και την κατανόηση;
Γιατί δεν ήρθαμε πιο κοντά για να αντιμετωπίσουμε μαζί τις δυσκολίες;
Τόσα ερωτήματα και άλλες τόσες απαντήσεις μ’ έναν κοινό παρονομαστή.
Επειδή ΔΕΝ έχουμε μάθει να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες χωρίς εγωισμό.
Επειδή η δική μας ψυχολογική πίεση είναι πιο σημαντική από του άλλου.
Επειδή τα παιδιά κάνουν περισσότερο θόρυβο απ’ όσο αντέχουμε.
Και επειδή «χάνουμε πολύτιμο χρόνο από τη ζωή μας».
Το θέμα των «ψυχολογικών επιπτώσεων της πανδημίας», απασχόλησε ακόμη και το Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών πριν από λίγες ημέρες. Ο ψυχίατρος, ψυχοθεραπευτής ζευγαριών, ομάδας και οικογένειας και διδάκτωρ στο Πανεπιστήμιο Θράκης, Δημήτρης Καραγιάννης παρουσίασε μια άλλη εξήγηση.
«Μέσα από την υγειονομική κρίση βγήκε κάτι καλό: έσπασε η παντοδυναμία της αγοράς, η αίσθηση ότι μπορεί κανείς να αγοράσει την ευτυχία και τη χαρά, και βγήκε στην επιφάνεια η τρωτότητα. Οι άνθρωποι κατάλαβαν ότι είναι ευάλωτοι, ότι κινδυνεύουν να αρρωστήσουν, ότι μπορεί να πεθάνουν και άρχισαν να αναρωτιούνται, ποιο είναι το νόημα της ζωής τους. Έθεσαν υπαρξιακά ερωτήματα, σε μια εποχή που είχαν μάθει να «αγοράζουν» σχέσεις, πρόσωπα, καταστάσεις, ευχαρίστηση και μπήκαν σε μια θέση που έπρεπε να παλέψουν για να υπερασπιστούν τη χαρά.
Υπάρχουν βέβαια και ζευγάρια που επαναπροσδιόρισαν τη σχέση τους το διάστημα αυτό και βγήκαν πιο δυνατοί από την όλη κατάσταση.
Η περίοδος της κοινωνικής απομόνωσης λειτούργησε ως μία ευκαιρία να γνωρίσει ο καθένας λίγο καλύτερα τον εαυτό του, να ανακαλύψει τις πραγματικές του επιθυμίες και τα όνειρά του, που ίσως είχαν χαθεί ή ξεχαστεί μέσα στη ροή της καθημερινότητας. Και μέσα από αυτήν την ενδοσκόπηση, να αναγνωρίσει και να σεβαστεί τις επιθυμίες και τα όνειρα του άλλου.
Αν δεν είσαι από αυτούς τους τυχερούς, που κατάφερε να γνωρίσει καλύτερα τον εαυτό του και τον άνθρωπο που κοιμάται δίπλα του, θυμήσου πως δεν είσαι μόνη!
Πριν βυθιστείς στις σκέψεις σου και φλερτάρεις με την κατάθλιψη, συνειδητοποίησε ότι υπάρχουν κι άλλοι που νιώθουν όπως εσύ και ίσως να αντιμετωπίζουν παρόμοιες καταστάσεις.
Αποδέξου (όσο δύσκολο και αν σου φαίνεται) τις νέες συνθήκες και χάραξε νέο μονοπάτι. Βγες έξω, συνάντησε φίλους, δημιούργησε νέες γνωριμίες και ζήσε όπως εσύ θέλεις!
Είναι απελευθερωτικό να μιλάς για ότι αισθάνεσαι και να μην κρύβεσαι. Κανείς δεν είναι τέλειος, μην ψάχνεις λοιπόν την ιδανική εικόνα για τον εαυτό σου, άσε να φανεί αυτό που είσαι! Πιο κερδισμένη θα βγεις!
Κράτα δίπλα σου τους ανθρώπους που σε κάνουν να αισθάνεσαι, αυθεντική και να περνάς όμορφα…