Ηταν να ανοίξει στις 4 Μαΐου 2020. Λόγω της πανδημίας το άνοιγμα μετατέθηκε περίπου μισό χρόνο μετά. Στις 28 Οκτωβρίου η έκθεση «About Time: Fashion and Duration» («Σχετικά με τον χρόνο: Μόδα και διάρκεια») άνοιξε πύλες αποτελώντας, παρουσίαση που είχε μια από τις μεγαλύτερες περιόδους πρετοιμασίας από οποιαδήποτε άλλη έκθεση στο Metropolitan Museum of Art Costume Institute.Μια έκθεση που εξερευνά την συμβιωτική σχέση μεταξύ μόδας και χρόνου που εκτείνεται σε 150 έτη.
Σύμφωνα με τον επιμελητή Αντριου Μπόλτον, υπάρχει, πράγματι, μια ειρωνία στο γεγονός ότι η έκθεση αναφέρεται στον χρόνο, μια περίοδο της ζωής όλων που ο χρόνος μοιάζει να έχει παγώσει...
«Τώρα, λόγω του ότι τι συμβαίνει, υπάρχει μια (τέτοια) διαφορά μεταξύ του αντικειμενικού χρόνου και του εσωτερικού σας χρόνου», λέει. «Δεν το σκέφτηκα ποτέ μέχρι να το βιώσω».
Το πρώτο έκθεμα της παρουσίασης είναι ένα φόρεμα πένθους από την δεκαετία του 1870, δίπλα σ′ ένα φόρεμα της Ελσας Σκιαπαρέλι από το 1939. Στην συνέχεια έρχεται ένα φόρεμα με μέση - δαχτυλίδι εμπνευσμένο από το στυλ της πριγκίπισσας της Αλεξάνδρας της Δανίας δίπλα στη διάσημη Alexander McQueen φούστα-προφυλακτήρα, δύο ενδύματα που τονίζουν έναν υπερβολικό μακρύ κορμό με ριζικά διαφορετικά μέσα.
Τα ζευγάρια κάπως έτσι δίνουν το παρών στην πρώτη αίθουσα της έκθεσης: Το γιλέκο jacquard του Νικολά Τεσκέν από επίδειξη για τον οίκο Louis Vuitton μαζί με ένα σακάκι ιππασίας του 1902. ΄Ενα στράπλες φόρεμα Hubert de Givenchy του 1957 δίπλα σε ένα σύνολο του 2013 με υπογραφή Ραφ Σίμονς για το Dior.
Η δεύτερη αίθουσα του Μουσείου είναι γεμάτη καθρέφτες και περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, ένα φόρεμα - φούσκα του 1958 με την υπογραφή Cristobal Balenciaga σε διάλογο ένα ανοιξιάτικο φόρεμα «πουφ» Louis Vuitton από την συλλογή του οίκου για την άνοιξη του 2018. Στην συνέχεια ακολουθούν, μεταξύ άλλων, ένα πλαστικό μίνι Paco Rabanne, ένα κορυφαίο κοστούμι Yves Saint Laurent του 1966, κι ένα σαγηνευτικό μάξι Halston του 1973.
Η φρενήρη και χαοτική ιστορία της μόδας από την δεκαετία του 1960 μέχρι σήμερα εκτυλίσσεται στην συνέχεια με μεταξύ άλλων, εμβληματικάσύνολα όπως το περίφημο και αποκαλυπτικό φόρεμα Gianni Versace (1994), ένα πλεκτό παντελόνι που αγκαλιάζει τις καμπύλες με την υπογραφή Azzedine Alaïa, ένα επίσης πλεκτό φόρεμα Issey Miyake, καθώς ακόμα και σύνολα με τις υπογραφές John Galliano και Vivienne Westwood.
Η τελευταία εικόνα του σόου, ωστόσο, είναι λευκή. Το ανακυκλώσιμο φόρεμα των Viktor & Rolf αναρτάται σαν άγγελος λίγο πριν την έξοδο, με φωτοστέφανο δαντέλας και φως γύρω από το κεφάλι της κούκλας - μανεκέν. Και σύμφωνα με τον Μπόλτον η υψηλή ραπτική χρησιμεύει ως ένδειξη ελπίδας για ιδέες που υπόσχονται αειφορία και συνένωση. Κάπως έτσι όπως θα μπορέσει να μεταμορφωθεί η μόδα του μέλλοντος; Ο χρόνος θα δείξει.
Με πληροφορίες από: Vogue