Αν η Κωνσταντινούπολη ήταν πίνακας ζωγραφικής θα είχε ολόκληρη την χρωματική παλέτα από το πιο σκούρο έως το πιο φωτεινό. Άλλες περιοχές θα φωτίζονταν λεπτομερώς σαν μια χρωματική ένδειξη αδιαμφισβήτητης ευμάρειας κι σε άλλες θα είχαν χρησιμοποιηθεί μουντά χρώματα, όπου με ταλαιπωρημένα πινέλα ο ζωγράφος θα είχε αποδώσει άτσαλα μια κατάσταση εξαθλίωσης και φτώχειας… Θα υπήρχε και μια περιοχή που στον χάρτη της ζωγραφικής θα εμφάνιζε ανάμεικτα δείγματα και των δύων αυτών κόσμων. Τα χρώματα θα δημιουργούσαν έναν λαβύρινθο από έντονα και χαρούμενα σε πεσιμιστικά γκρι και ξεθωριασμένα καφέ. Η περιοχή αυτή υπάρχει, ονομάζεται Φατίχ και έχει δύο συνοικίες ξακουστές για την ομορφιά και την ιστορία τους, το Μπαλάτ και το Φενέρ, γνωστότερο σε όλους τους Έλληνες ως Φανάρι.
Στις πιο ήσυχες όχθες του Χρυσού Κέρατος βρίσκονται οι δύο αχώριστες γειτονιές της περιοχής Φατίχ. Στο Μπαλάτ κατοικούσαν Εβραίοι και στο Φενέρ, στο Φανάρι έμεναν οι πιο επιφανείς Έλληνες, οι οποίοι έπαιζαν σημαντικό ρόλο στις εξελίξεις του έθνους. Διάφορα πολιτικά γεγονότα, καθώς και η βιομηχανοποίηση του Κεράτιου Κόλπου υποβάθμισαν τις γειτονιές αυτές. Εβραίοι και Έλληνες εγκατέλειψαν τα αρχοντικά τους και η περιοχή γέμισε Κούρδους και Μουσουλμάνους, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στα παλιά σπίτια. Κανείς δεν πήγαινε προς τα εκεί παρά μόνο όσοι επιθυμούσαν να επισκεφτούν το Οικουμενικό Πατριαρχείο, την έδρα της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης, που από το 1601 στέκει στην κορυφή του πέμπτου λόφου της Πόλης κοντά στο κτίριο της Μεγάλης του Γένους Σχολής.
Κανείς δεν πήγαινε προς τα εκεί μέχρι που τα τελευταία χρόνια η εικόνα άρχισε να αλλάζει, καθώς η περιοχή έχει ενταχθεί στη λίστα των μνημείων πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco. Με τη χρηματοδότηση της Unesco και παράλληλα με την ολοκλήρωση της γραμμής του τραμ, το Φανάρι ξαναβρίσκει σιγά-σιγά τη χαμένη του αίγλη. Καλλιτέχνες και διορατικοί έμποροι άρχισαν να στήνουν δουλειές εκεί, δίπλα στα μισογκρεμισμένα σπίτια με τις εντυπωσιακές προσόψεις, δίπλα στα παλιά αρχοντικά με τις ξεθωριασμένες πόρτες και τα σφραγισμένα με κόντρα πλακέ παράθυρα. Η περιοχή που ήταν σε παρακμή μεταμορφώνεται σε μια εναλλακτική συνοικία με μοντέρνα καφέ, εστιατόρια, εμπορικά καταστήματα και γκαλερί.
Ο Έλληνας επισκέπτης αναπόφευκτα θα κάνει τη σύγκριση με την Πλάκα. Πλακοστρωμένα δρομάκια, χρωματιστά σπίτια και τα φημισμένα πολύχρωμα και άκρως ινσταγκραμικά σκαλοπάτια ολοκληρώνουν την εικόνα του μέρους που μαγεύει κάθε ταξιδιώτη.
Οι πολυσύχναστοι δρόμοι Yildirim και Vodina σφύζουν από ζωή, μιας και θεωρούνται μέρη συνάντησης νέων, αλλά και ψαγμένων ταξιδιωτών. Μια ομαδική συνάντηση μουσικής, χρωμάτων και αρωμάτων… σε κάθε σοκάκι μια άλλη εμπειρία και στις άκρες των πεζοδρομιών ξεκουράζονται οι πραμάτειες των παλαιοπωλών. Τεράστια κλειδιά, αυτά που είχαν τα παλιά σπίτια, τα βαριά και ασήκωτα, πορσελάνινες κούκλες, διατηρημένες σε άριστη κατάσταση, πικάπ και βινύλια που κάποτε συνόδευσαν ευτυχισμένες βραδιές. Λένε ότι στα παλαιοπωλεία είναι γραμμένη η ιστορία των Φαναριωτών. Λένε ότι στα παλαιοπωλεία βρίσκονται κομμάτια από την ψυχή τους, από τις αναμνήσεις τους, από μια ιστορία που τους πλήγωσε...