Ηθελε να τις κορνιζάρει και να τις κρεμάσει - αυτές τις τρεις εκτυπωμένες εικόνες που παρέμεναν σε ένα συρτάρι στο σπίτι της στην Ατλάντα από τις αρχές του προηγούμενου χρόνου. Αυτό ήταν όλο. Αλλά με μια δουλειά πλήρους απασχόλησης και δυο μικρά παιδιά, πώς να προλάβει;
Οταν ο COVID - 19 εμφανίστηκε στην ζωή της Λούσι Οντόνοχι κι άρχισε να δουλεύει από το σπίτι, (εκείνη) φάνηκε η καταλληλότερη περίοδος να κάνει αυτή την δουλειά - όπως επίσης κι άλλα μικρά πρότζεκτς.
Οκτώ μήνες μετά, περπάτησε δυο τετράγωνα μέχρι ένα κατάστημα δίπλα στο σπίτι της κι αγόρασε τρεις κορνίζες. «Εβαλα αυτά τα μικρά κομμάτια τέχνης στο σπίτι μου, κι αυτό με έκανε τόσο ευτυχισμένη...», λέει. «Πώς κάτι που χρειάστηκαν μόνο 45 λεπτά για να γίνει μου πήρε πάνω από ένα χρόνο για να πραγματοποιηθεί;»
Η απάντηση είναι: Εξαιτίας του 2020.
Πριν από δέκα μήνες, οι Αμερικανοί εισήλθαν σε αχαρτογράφητα νερά. Για πολλούς που δεν κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν άμεσα οικονομικό ή ιατρικό ζήτημα ήταν σαν να είχε αρχίσει κάποια περίεργη, παρατεταμένη, κατακερματισμένη περίοδος που όλα βρέθηκαν στον πάγο. Σχέδια και υποσχέσεις άνθισαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπως ανοιξιάτικα λουλούδια Το ψωμί ψήθηκε. Ξεκίνησαν έργα.
«Με τις καλύτερες προθέσεις, τις πρώτες εβδομάδες οι άνθρωποι είχαν αναδιατάξει τις ντουλάπες των παπουτσιών τους και είχαν φτιάξει τα ράφια μπαχαρικών τους αλφαβητικά», λέει η ψυχολόγος Ντέμπορα Σεράνι, αναπληρώτρια καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Adelphi στη Νέα Υόρκη.
Αλλά όταν η ζωή είναι δύσκολη, η διατήρηση ακόμη και μιας μικρής ορμής (για δημιουργία) μπορεί να είναι δύσκολη.
Η πανδημία απαιτεί νέα επίπεδα επαγρύπνησης και λήψης αποφάσεων και έχει διαταράξει εκατομμύρια οικογένειες. Φέτος σημειώθηκε κλιμάκωση των κοινωνικών, φυλετικών και περιβαλλοντικών κρίσεων.
Για να διαχειριστεί, λοιπόν, κανείς μια νέα πραγματικότητα (αυτό) απαιτεί τεράστια ψυχολογική εργασία. Αυτό το έργο είναι αόρατο, αλλά έχει τίμημα, λέει η Κάθρην Σάντερσον, πρόεδρος του τμήματος ψυχολογίας στο Amherst College.
Για ένα μεγάλο μέρος του αμερικανικού έθνους, η αίσθηση στις πρώτες μέρες της καραντίνας ότι η διαταραχή θα ήταν σύντομη έλιωσε σύντομα μέσα στην αβεβαιότητα.
«Η αβεβαιότητα», λέει η Σάντερσον, «είναι εξαιρετικά επιβαρυντική για την ψυχολογία».
Η κανονικότητα που διέπει την καθημερινότητα - ντυμένοι και έξω από την πόρτα εγκαίρως, οδηγώντας τα παιδιά σε αθλητικές προπονήσεις και μαθήματα χορού με ένα αυστηρό πρόγραμμα τα βράδια - εξαφανίστηκε για πολλούς. Έτσι, ενώ ο επιπλέον χρόνος που μπορεί να φαινόταν σαν ένα φωτεινό σημείο, αποδείχτηκε συνθήκη αποπροσανατολιστική.
Με άφθονο αδόμητο χρόνο «νιώθω αυτή την απουσία σκοπού», λέει ο Στεφ Αουτέρι, συγγραφέας που ζει στην Βερόνα στο Νιου Τζέρσεϊ. «΄Οσο πιο απασχολημένος είναι, τόσο καλύτερα λειτουργώ. Οσο περισσότερο χρόνο έχω, αρχίζω να βυθίζομαι...»
Αυτή είναι μια εμπειρία που έζησαν πολλοί, λέει η Σεράνι. Η ζωή στις ΗΠΑ «είναι μια ζωή με υψηλή περιεκτικότητα σε οκτάνια. Και χτυπήθηκε. Ολοι έπρεπε να σταματήσουν, και ήταν δύσκολο για πολλούς ανθρώπους». Φέτος μας ζητήθηκε να δημιουργήσουμε νέες δομές. Αυτό απαιτεί χρόνο κι ενέργεια.
«(Η νέα μας ζωή) απαιτεί ένα επίπεδο σχεδιασμού που δεν έχουμε συνηθίσει και δεν έχουμε εξασκηθεί ως προς αυτό», λέει η Σάντερσον.
Ωστόσο, εν μέσω αυτής της αβεβαιότητας και της ψυχολογικής πίεσης, οι άνθρωποι κοιτάζουν πίσω και συνειδητοποιούν ότι ανακάλυψαν μια ήσυχη παραγωγικότητα.
Στο σπίτι της στο Κουήνς της Νέας Υόρκης, μήνες καραντίνας οδήγησαν την Νίσα Σουνάρ να αρχίσει να ξαναπαίζει βιόλα μετά από πολλά χρόνια.
Η δασκάλα της γιόγκα Πάμελα Εγκλεστον μετατόπισε τη διδασκαλία της στο διαδίκτυο, οργανώνοντας ένα μάθημα αυτο-φροντίδας για να βοηθήσει τους ανθρώπους να πάνε καλύτερα κατά τη διάρκεια αυτής της δύσκολης χρονιάς. Η διδασκαλία αποκλειστικά στο διαδίκτυο «ήταν μια πρόκληση για μένα. Αλλά το έκανα», λέει. Παρόλο που εδρεύει στην περιοχή της Ουάσινγκτον, σύντομα είχε μαθητές συντονισμένους (έως κι) από τη Σκωτία.
Και κάτι άλλο: επέστρεψε στον ακτιβισμό κοινωνικής δικαιοσύνης φέτος.
«Έχω κάνει περισσότερα από όσα έκανα», λέει η Εγκλεστον. «Είναι καλό για μένα να επιστρέφω σε αυτά τα θέματα. Δεν με εγκαταλείπουν ως μαύρη γυναίκα».
Οι δύσκολες στιγμές μπορεί να μας βοηθήσουν για αποσαφηνίσεις. Δεν είναι πάντα έτσι, αλλά μπορεί να γίνει αυτό.
Οι άνθρωποι μπορεί να μην κατάφεραν να φτιάξουν τα σπίτια τους ή να γράψουν μυθιστορήματα (την περίοδο της πανδημίας). Όμως πολλοί επικεντρώθηκαν στη δική τους ευημερία και στην ευημερία των παιδιών τους κι αναρωτήθηκαν τι πραγματικά έχει σημασία.
Στο παρελθόν, η σύμβουλος επιχειρηματικότητας, Ρέιτσελ Μπρένκε, μπορεί να είχε δει την καραντίνα ως μια εποχή μεγάλης παραγωγικότητας - και θα είχε εκπλαγεί αν δεν ήταν. «Είμαι συνήθως κάποιος που εξελίσσεται με το να είμαι πάντα απασχολημένη, κάνοντας πολλά πράγματα», λέει.
Αντ ’αυτού, έδωσε προτεραιότητα στη διατήρηση μιας υγιούς ισορροπίας μεταξύ της διαχείρισης της καριέρας της και της σύνδεσης με την οικογένειά της.
Το μεγάλο μου στοίχημα φέτος, μέσα από την προσπάθεια να επικεντρωθώ στα παιδιά μου, στον εαυτό και στην ψυχική μου υγεία ήταν η απλότητα. Κι αυτό μεταφέρω στο 2021», λέει.
Λοιπόν, μ′ αυτά τα αποτελέσματα της καραντίνας στο μυαλό μας, πώς προσεγγίζουμε την στιγμή που θα αποχαιρετίσουμε το 2020 και θα ετοιμαστούμε να καλωσορίσουμε το 2021;
Η Σεράνι αναμένει ότι οι αποφάσεις πολλών ανθρώπων θα επικεντρωθούν λιγότερο στους υλικούς στόχους και περισσότερο σε αυτό που έχουν αποφασίσει (ότι) είναι πιο σημαντικό.
Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει ακόμη και ευγνωμοσύνη για την καθημερινότητα που χάσαμε.
«Νοσταλγώ αυτό το κομμάτι της ημέρας που με την τσάντα στον ώμο και την τσάντα με το φαγητό μου - αφ′ ότου είχα κλείσει το λάπτοπ μου - περπατούσα μέχρι το αυτοκίνητό μου στο ίδιο σημείο όπως πάντα κι ένιωθα το απαλό αεράκι», λέει η Οντόνοχι. «Σχεδόν ονειρεύομαι αυτές τις στιγμές».
ΠΗΓΗ: apnews.com