Δεν θυμάμαι φορά που να ξεπόρτισα από το σπίτι στην Κατερίνη και στην επιστροφή η μητέρα μου να μη ρωτά: «Πέρασες από τη Νίτσα;» ή «Το Νιτσάκι τι κάνει;». Ομοίως, σε κάθε έξοδο της ίδιας ή του πατέρα μου, η επωδός δεν ποικίλλε, όταν έμπαινε το κλειδί στην πόρτα: «Στο πεζούλι της Νίτσας καθόμασταν με τα κορίτσια» ή «Με τον Γιώτη τα λέγαμε», αντιστοίχως.
Ο Κωστής Παπαγιώργης έλεγε ότι όταν ένας πελάτης εισέρχεται στο χώρο ενός καταστήματος, πρέπει να αισθάνεται ότι μπαίνει λίγο και στη ψυχή του καταστηματάρχη, αλλά θαρρώ ότι η οικογένεια Σεϊτανίδη με το πέρας των δεκαετιών κατάφερε σχεδόν άθελά της, εκ του φυσικού της, να επιτύχει και το αντίστροφο. Να εδραιωθεί η ίδια, και κάθε της μέλος χωριστά, στην καρδιά της πόλης, των πελατών και των φίλων.
Όταν πολύ πρωί της 1η Οκτωβρίου με το που άνοιξα τα μάτια μου για να αρχίσει το ράλι για σχολείο και δουλειά, αντίκρισα πρώτη ανάρτηση στο timeline τη φωτογραφία του Νίκου, -βράδυ, λυκόφως θα έλεγες-, με το μαγαζί άδειο και τα φώτα ανοιχτά και λεζάντα «Εκποίηση τέλος. Από αύριο private selling και τακτοποίηση εκκρεμοτήτων με ραντεβού», μετά το πρώτο αποκάρωμα ήρθε η σωτήρια σκέψη: Θα είναι για όλους μας μία καινούργια αρχή.
Η οικογένεια Σεϊτανίδη ασχολείται από το 1954 με τον χρυσό και το κόσμημα, με πρώτο διδάξα τον παππού του Νίκου και πατέρα της Νίτσας, Νίκο Χιάμπο. Ακολούθησε η σύμπραξη της γιαγιάς Μαρίκας Χιάμπου με τον Γιώτη Σεϊτανίδη, σύζυγο της Νίτσας και πατέρα του Νίκου. Τα εγκαίνια για το νέο κατάστημα με το όνομα «d΄ or» είχαν λάβει χώρα Τετάρτη 11 Αυγούστου 1982, ενώ το 1995 με τη συνταξιοδότηση της γιαγιάς η εταιρεία γίνεται «Π. Σειτανίδης & υιός» και αλλάζει η επωνυμία του καταστήματος σε «ΣΕΙΤΑΝΙΔΗΣ 1890», μιας και ο πατέρας του παππού Νίκου, Αλέξανδρος Χιάμπος, από το Νυμφαίο ήταν και αυτός στο επάγγελμα αργυροχόος.
Με δεσμούς οικογενειακής φιλίας με τους Σεϊτανιδέους, ο Θεόδωρος Ζαπουνίδης δεν θα μπορούσε να τα έχει πει καλύτερα:
«Τα φώτα μπορεί να έσβησαν αλλά η λάμψη είναι ακόμα εκεί. Για μένα το κοσμηματοπωλείο “Σεϊτανίδης 1890” είναι κομμάτι της ζωής μου και σχολείο. Είναι η οικογενειακή σχέση, -που εξελίχθηκε σε προσωπική-, με την οικογένεια της Νίτσας και του Γιώτη Σεϊτανίδη. Είναι η αδερφική σχέση με τον εγγονο, τον Νίκο. Είναι οι ατελείωτες συζητήσεις και οι καυγάδες που αφορούσαν την πολιτική, τον Ναυτικό Όμιλο Κατερίνης και τα δρώμενα της κοινωνίας της Κατερίνης. Είναι τα μυστικά του εμπορίου. Είναι η μυρωδιά μίας κουλτούρας, θα τολμούσα να πω, αστικής. Είναι η συλλογή μου με τα ρολόγια Swatch. Είναι τα ρολόγια των προηγουμένων δεκαετιών και οι ιστορίες που μπορούσαν να διηγηθούν. Είναι οι έρωτες που επιβεβαιώθηκαν με ένα κόσμημα. Είναι οι γάμοι που ολοκληρώθηκαν με τις βέρες. Είναι η γέννηση που γιορτάστηκε με έναν σταυρό. Είναι το στέκι-σημείο αναφοράς για την παρέα. Τα φώτα μπορεί να έσβησαν αλλά τα γέλια δε θα πάψουν να ακούγονται».
Νίκο, Γιώτη, Νίτσα, Δοξινάκι, σας ευχαριστούμε για όλα πολύ.