Μια εκ των παθογενειών του δημοσίου λόγου, που ειδικά τα τελευταία χρόνια τείνει να λάβει μορφή επιδημίας είναι η απόλυτη διαστρέβλωση του Λόγου. Έννοιες και λέξεις με συγκεκριμένη βαρύνουσα ή μη σημασία έχουν πάψει να απολαμβάνουν την ίδια σημασία στις ημέρες κυρίως λόγω της άκριτης χρήσης τους από ορισμένα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.
Μια εκ των λέξεων που έχουν βιώσει αυτή την αλλοίωση είναι η φράση «ιστορική επίσκεψη», που συνοδεύει σχεδόν όλες τις επισκέψεις ξένων ηγετών που προέρχονται από χώρες σημαντικές για τις διεθνείς σχέσεις της πατρίδας μας. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η ανάλυση από μερίδα των ΜΜΕ που συνοδεύει την επικείμενη επίσκεψη του Τούρκου Προέδρου, Ταγίπ Ερντογάν, στην πατρίδα μας αυτή την εβδομάδα.
Η επίσκεψη Ερντογάν στην Αθήνα, ακόμη και με την ανακοίνωση της, έχει ουσιαστικό και βαθύ συμβολικό χαρακτήρα. Κάθε επίσκεψη Τούρκου αξιωματούχου, ειδικά όταν αυτός πρόκειται για τον ανώτατο θεσμικό παράγοντα, συνοδεύεται από βαρύ πολιτικό συμβολισμό ειδικά σε μια εποχή που η πολιτική και ακόμη και οι διεθνείς σχέσεις διατρέχονται σε ορισμένες περιπτώσεις με μεγαλύτερο συμβολισμό από ότι ουσία.
Επιπροσθέτως, ο διάλογος δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Οι Ελληνό-Τουρκικες σχέσεις σε συνδυασμό με την διαχείριση του προσφυγικού μπορεί να μην βρίσκονται συνέχεια στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας ή όταν βρίσκονται να πέφτουν θύματα ενός ιδιότυπου εθνικολαϊστικού λόγου, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ορίζουν την πορεία της Ελληνικής Πολιτείας στο άμεσο μέλλον. Η ανάγκη συνεργασίας και κυρίως η πίεση που πρέπει να ασκείται στους αξιωματούχους της γειτονικής μας χώρα όχι μόνο για να υπογράφουν συμφωνίες αλλά κυρίως να τις τηρούν αποτελεί ίσως το μεγαλύτερο στοίχημα της Ελληνικής πλευράς για την επιτυχία ή μη της επίσκεψης του Τούρκου Προέδρου.
Την ίδια στιγμή το αγκάθι της Θράκης και η προσπάθεια της Άγκυρας για δημιουργία τετελεσμένων στην περιοχή είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα τεθεί είτε επισήμως είτε ανεπισήμως στην ατζέντα του διαλόγου ανάμεσα στις δύο αντιπροσωπείες.
Από τα προαναφερθέντα είναι φανερό ότι η πίεση θα ασκηθεί σε έναν Τούρκο Πρόεδρο, που μετά από πολλές δεκαετίες απόλυτης κυριαρχίας στο τομέα της εξωτερικής πολιτικής, βρίσκεται πρώτη φορά απομονωμένος και με πολλά και παράλληλα μέτωπα ανοιχτά. Οι κακές σχέσεις με τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, η διαχείριση της επόμενης ημέρας στην Συρία και κυρίως τις απαιτήσεις των Κούρδων για κρατική οντότητα.
Σε αυτό το πλαίσιο δεν είναι λίγοι οι Τούρκοι αναλυτές διεθνών σχέσεων που θεωρούν ότι οι Ελληνο-Τουρκικές σχέσεις δεν βρίσκονται πλέον ψηλά στην λίστα των προτεραιοτήτων της εξωτερικής πολιτικής της γειτονικής μας χώρας. Αν συνυπολογίσει σε αυτό κανείς και τις τελευταίες αποκαλύψεις του Τουρκού-Ιρανού επιχειρηματία Ζαράμπ περί χρηματισμού και διαφθοράς στο στενό περιβάλλον της Τουρκικής πολιτικής ηγεσίας είναι φανερό ότι ο Τούρκος Πρόεδρος ενδέχεται να αντιμετωπίσει το επικείμενο ταξίδι του στην Αθήνα ως διέξοδο, στα πρόβλημα που αντιμετωπίζει στο εσωτερικό ή στο εξωτερικό. Ο τρόπος με τον οποίο θα επιλέξει να βγει από το αδιέξοδο και την ιδιότυπη απομόνωση των τελευταίων μηνών θα το γνωρίζουμε σε λίγες ημέρες από κοντά. Η κοινή λογική σε οδηγεί στο συμπέρασμα ότι δεν θα επιλέξει να δημιουργήσει πρόσθετα προβλήματα σε μια ήδη βεβαρημένη ατμόσφαιρα. Από την άλλη το τελευταίο πράγμα που έχει λειτουργήσει στις διεθνείς σχέσεις το τελευταίο χρονικό διάστημα είναι η κοινή λογική.
Σε λίγες ημέρες θα γνωρίζουμε