Σήμερα δεν θα γράψω με τεχνοκρατικούς όρους. Καλύτερα να πάμε ευθεία, στην καρδιά του θέματος.
Ηγουν, στο απολύτως αναγκαίο: στην παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, μέρες που ζούμε.
Κρίσεις περάσαμε, περνούμε και θα ξαναπεράσουμε. Είμαστε ιστορικός λαός, το ιστορικό μας βάθος, η μακραίωνη εμπειρία και η συνεισφορά μας στην οικουμένη είναι γνωστά και αναγνωρισμένα. Πρέπει εμείς τώρα να βασιστούμε στην πλούσια παράδοσή μας και να φτιάξουμε το καινούργιο. Δεν αρκεί ο εύκολος μιμητισμός, δεν μας καλύπτουν πλέον τα γνωστά κόλπα της υπερβολής για να καλύψουμε το κενό.
Χρειάζεται δημιουργία, νέες προτάσεις, εργασία. Πρώτα ο παραγωγός, αυτός που μοχθεί καθημερινά. Στο χωράφι, στον σταύλο, στη θάλασσα, στο θερμοκήπιο. Για να έχουμε όλοι οι άλλοι τα απαραίτητα αγαθά για την κατανάλωση, πολλοί ιδρώνουν, μοχθούν, αγωνιούν, κοπιάζουν. Δεν είναι θέμα για περιοδικά, για διακοπές νέου τύπου. Είναι η σκληρή πραγματικότητα.
Ναι, πρέπει να σηκωθείς το πρωϊ, τα ζωντανά θέλουν φροντίδα, τα δέντρα θέλουν περιποίηση. Περιμένεις όμως κατανόηση, λιγότερη γραφειοκρατία, έχεις κουραστεί από τις πολλές ανακοινώσεις και υποσχέσεις. Γι αυτό, παρακαλώ, τους κάθε λογής αρμοδίους:
-Οχι άλλους ανώφελους Κανονισμούς (είχε εξαγγελθεί και κάποια ...απλοποίηση διαδικασιών)
-Οχι άλλες ανώφελες Υπουργικές αποφάσεις, εφαρμοστικές, διευκρινιστικές, ΚΥΑ κοκ
-Οχι άλλες Εγκυκλίους που επιτείνουν την γραφειοκρατία, ζητούν νέα έγγραφα, νέα δικαιολογητικά.
-Οχι... ηλεκτρονικά ραντεβού με νέες καθυστερήσεις για τον ΟΠΕΚΕΠΕ αλλά άμεση χρήση των σύγχρονων τεχνολογιών για τις δηλώσεις των παραγωγών: Μπορεί εξάλλου να αντιστραφεί το παράδειγμα, να θεωρείται δηλαδή η περυσινή δήλωση των αγροτών ως βάση, από τις κρατικές υπηρεσίες, αφού όλες έχουν πρόσβαση στα προσωπικά δεδομένα και να κάνει δήλωση ηλεκτρονική ο παραγωγός μόνο για τα νέα στοιχεία, αν υπάρχουν.
Πολιτική με απλούς στόχους: για μικρότερο κόστος αφού πρόκειται για δημόσιες υπηρεσίες, για λιγότερη γραφειοκρατία, για μεγαλύτερες ταχύτητες, για λιγότερο άγχος, για μεγαλύτερη διαφάνεια. Μιλούμε για τους μοχθούντες καθημερινά στον τόπο, για τους πραγματικούς παραγωγούς, βέβαια κι όχι για όσους στοίβαξε η γραφειοκρατία στα κιτάπια της για να διαιωνίζεται το όνειδος των ιστορικών δικαιωμάτων .
Ενδιαφέρεται κανείς; Να συνεχίσω;