Στη γλώσσα της επικοινωνίας τα αγγλικά έχουν μακράν την καλύτερη εφαρμογή. Μπορεί να ευθύνεται η συνήθεια της κυριαρχίας τους στις επαγγελματικές συναλλαγές, μπορεί να ευθύνεται η ευκολία της γλώσσας, πάντως 8 στις 10 φορές συμβάλλουν στη δημιουργία πιο εύηχων και εύσχημων συνθημάτων ή επικοινωνιακών υπογραφών.
Η επιμονή-εμμονή της Πολιτείας για την χρησιμοποίηση αγγλικών στην ονοματολογία των κάθε είδους Pass ίσως εκεί να εδράζεται. Από την άλλη δεν θα ήταν παραδοσιακός πλεονασμός ή συντηρητικός δογματισμός μια έκφραση δυσφορίας προς την ελληνική Πολιτεία για την υιοθέτηση αγγλικών όρων στην πολιτική της επικοινωνία, αφού η χρησιμοποίηση των ελληνικών είναι κάτι παραπάνω από μια ένδειξη εθνικής ταυτότητας. Είναι σεβασμός στον πλούτο και την ιστορία αυτού του τόπου. Και μάλιστα ανέξοδος κι εκπαιδευτικός.
Η Ελλάδα ζει εδώ και πολλά χρόνια στον αστερισμό των κουπονιών (που κατά τη γνώμη μου στην προκειμένη περίπτωση είναι η σωστή μετάφραση της λέξης voucher). Μετά όμως τα Evia Pass, Fuel Pass, Power Pass και το πρόσφατο Market Pass κι όποιο άλλο Pass σκεφτεί η ελληνική Πολιτεία, εκείνο με την μεγαλύτερη επιτυχία μοιάζει να είναι το Shoot Pass.
Διότι πλέον το να πυροβολήσεις σε πλατεία συνοικίας των Αθηνών φαντάζει λογικά αποδεκτό. Διότι λίγους αιφνιδίασε πραγματικά η είδηση ότι Κυριακή βράδυ, με τα καταστήματα να ήταν πριν ανοιχτά λόγω Χριστουγέννων, κι ενώ σύσσωμο το πανελλήνιο κι όλος ο κόσμος είχε παρακολουθήσει έναν μοναδικής ομορφιάς τελικό παγκοσμίου κυπέλου, εκτελεστής μπήκε μέσα σε μια καφετέρια, στην πλατεία μιας από τις λεγόμενες καλές συνοικίες της Αθήνας, τη Νέα Σμύρνη και πυροβόλησε σκοτώνοντας δύο άτομα. Κι ας ήρθε λίγα μόνο λεπτά μετά την είδηση της αυτοκτονίας ενός δεκαπεντάχρονου νέου στο Παλαιό Φάληρο. Καμία από τις δύο ειδήσεις δεν φαίνεται να σόκαρε πραγματικά. Αλλά τι πραγματικά φταίει και έχει φτάσει η κατάσταση σε αυτό το σημείο; Γιατί πλέον δεν μας κάνει εντύπωση η απώλεια μια ζωής με τόσο βάναυσο τρόπο ή μιας άλλης μόνο δεκαπέντε ετών με τόσο δραματικό τρόπο; Και ποιος έχει την ευθύνη;
Είμαι από εκείνους που αναγιγνώσκουν τη δύσκολη κατάσταση ως αποτέλεσμα της δεκαετούς κρίσης των μνημονίων. Μια κρίση που οδήγησε στην πιο χυδαία κι απόλυτη ζουγκλοποίηση της ελληνικής κοινωνίας, ζουγκλοποίηση που έφθασε σε δυσθεώρητα ύψη με την πανδημία.
Η Πολιτεία δυστυχώς βλέπει με απάθεια την σκληρότητα να αυξάνεται και σχεδόν με αμέλεια την νωθρότητα να επικρατεί. Τα πραγματικά θύματα της χθεσινής επίθεσης στην καφετέρια της Νέας Σμύρνης επιθέσεις μπορεί να μην ήταν οι δύο σεσημασμένοι κακοποιοί. Εκείνοι έκαναν επιλογές ζωής που μπορεί να τους έφερναν πιο κοντά με το θάνατο.
Τα πραγματικά θύματα ήταν οι άνθρωποι που βρίσκονταν μέσα στην καφετέρια, νέοι και νέες, παρέες, οικογένειες με μικρά παιδιά που είχαν μια εμπειρία που μέχρι πρόσφατα βίωναν μόνο στις αίθουσες ενός κινηματογράφου.
Τα πραγματικά θύματα ήταν εκείνες κι εκείνοι που άνοιξαν το κινητό τους και αντίκριζαν λίγα δεκάλεπτα μετά τη δολοφονία ένα βίντεο πραγματικής ζωής, το οποίο μέχρι εκείνη τη στιγμή το έβλεπαν μόνο σε ταινίες. Χωρίς καμία ένδειξη περί σκληρής εικόνας ή άλλων ενδείξεων προστασίας, όπως κάνουν Μέσα Ενημέρωσης του εξωτερικού.
Τα πραγματικά θύματα είναι τα παιδιά από 12 έως 16 ετών που εμείς τα θεωρούμε ώριμα αλλά εκείνα ζουν μέσα στην φυσιολογική ροή της εφηβείας με το υπερόπλο που ονομάζεται κινητό και τη δύναμη της εικόνας να τους εξουσιάζει.
Τα πραγματικά θύματα είμαστε όλοι εμείς που αδυνατούμε να συνειδητοποιήσουμε πόσο στραβό δρόμο έχει πάρει το “ΕΜΕΙΣ” κλεισμένοι -σχεδόν καταναγκαστικά- στην επιβίωση του “ΕΓΩ”.
Δεν μπορούμε πλέον και δεν πρέπει πλέον να επιτρέπουμε σε κανέναν και σε καμιά, από όποιο πολιτικό χώρο και αν είναι να παίζει με όρους επικοινωνίας και όχι με όρους ουσίας. Δεν μπορεί και δεν πρέπει να βλέπουμε απαθείς αξίες να καταρρακώνονται κι αρχές να ποδοπατούνται. Δεν μπορεί και δεν πρέπει να επιτρέψουμε σε κανέναν να αφήσει την ελληνική κοινωνία να συνεχίζει σε ένα αδιέξοδο δρόμο. Επιτέλους, αυτή η συζήτηση δεν είναι θεωρητική. Είναι πρακτική.