Ο θάνατος του Χριστόδουλου Γιαλλουρίδη είναι μια απώλεια για την Ελλάδα και την Κύπρο. Για εμάς στη HuffPost η δυσάρεστη είδηση έπεσε βαριά. Ο Γιαλλουρίδης αρθρογραφούσε συχνά στην ιστοσελίδα μας και ήταν πάντα πρόθυμος να παραχωρήσει μια συνέντευξη ή να μας συμβουλεύσει σε θέματα εθνικού ενδιαφέροντος.
Ο Χριστόδουλος Γιαλλουρίδης, άνθρωπος με χιούμορ, ήταν οξύνους και διορατικός με άριστη γνώση της γεωπολιτικής, ικανός να προβλέψει καταστάσεις.
Εμπνευστής. μαζί με τον Παναγιώτη Ήφαιστο, του Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος δεν έπαψε ποτέ να εκφράζει την αγωνία του για τον τουρκικό επεκτατισμό και τα σχέδια της Τουρκίας να καταστεί περιφερειακή δύναμη. Η Ελλάδα και η Κύπρος αποτελούσαν και αποτελούν εμπόδιο για την επίτευξη αυτού του στόχου όπως συχνά τονίζε.
«Η Άγκυρα αντιμετώπισε εξαρχής τον ελληνισμό ως ενιαίο χώρο, θεωρώντας πως η Κύπρος είναι συνέχεια του ελληνικού κράτους στο πλαίσιο της διεκδικούμενης από τον κυπριακό αποικιοκρατούμενο λαό αυτοδιάθεσης – ένωσης. Στο πλαίσιο αυτό η στρατηγική της συνίστατο στο να διεμβολίσει το μέτωπο Ελλάδος – Κύπρου, αποκόπτοντας την Αθήνα από την Λευκωσία...» έγραφε σε άρθρο του στη HuffPost με τίτλο «Ηγεμονικού επεκτατισμού στρατηγική».
Ο Γιαλλουρίδης στο ίδιο κείμενο σημείωνε ότι από το 1955, μέσω Κύπρου άρχισε να οικοδομείται η αναθεωρητική πολιτική της Τουρκίας για τον ελληνισμό, όπου και θέτοντας εξαρχής το Κυπριακό Πρόβλημα επεδίωξε να το διευθετήσει με βάση τα συμφέροντά της, ώστε στην συνέχεια να θέσει θέμα Αιγαίου, όπως και έπραξε το 1973.
«Εξ’ ου και η Στρατιά του Αιγαίου, η οποία και συνεστήθη ένα χρόνο μετά την εισβολή αποσκοπώντας σε αυτό που η ίδια η ονομασία της Στρατιάς αποδίδει, την διεκδίκηση του Αιγαίου Πελάγους και δη την μετατροπή του σε ζώνη ελληνοτουρκικής συγκυριαρχίας. Η Τουρκία μετά την εισβολή στην Κύπρο, κατέστη επιθετικά διεκδικητικότερη, θέτοντας θέμα Αιγαίου, αρχίζοντας ταυτόχρονα και τις πρώτες κινητοποιήσεις και υπομνήσεις περί Θράκης» έγραφε τότε και προειδοποιούσε ότι «η στρατηγική προσέγγιση του τουρκικού παράγοντα επίμονα και διαρκώς ήταν η συρρίκνωση του ελληνισμού ως κρατικών οντοτήτων Ελλάδος και Κύπρου και η μετατροπή τους σε ελεγχόμενες από την Τουρκία εν είδει «φινλανδοποίησης» ζώνες.
Τα συμβαινόμενα στις μέρες μας, έγραφε το 2019, τόσο στην ΑΟΖ της Κύπρου, στην Πράσινη Γραμμή, στα νησιά του Αιγαίου με τις πολλαπλές παραβιάσεις, όσο και στην Θράκη, δεν αποτελούν τυχαίες εξελίξεις, αλλά οργανωμένες πολιτικές.
Την ίδια αγωνία εξέφραζε και το 2021 σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στη HuffPost στον απόηχο της επίσκεψης του Τούρκου προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στην κατεχόμενη Κύπρο και στο«άνοιγμα τμήματος της περίκλειστης περιοχής των Βαρωσίων.
Ο απόηχος αυτός, έλεγε και αποδεικνύεται πως είχε δίκαιο, θα είναι ηχηρός για αρκετό καιρό ακόμη.
Σύμφωνα με τον ίδιο η όποια επίπληξη ή καταδίκη της διεθνούς κοινότητας, του ΟΗΕ ή της Ε.Ε «εάν δεν συνοδεύεται από μέτρα κατά της Τουρκίας δεν έχει αποτέλεσμα και αυτό όπως έχει πολλάκις αποδειχθεί το μόνο που κάνει είναι να δημιουργεί παρακαταθήκη για την επόμενη προκλητική κίνηση της Άγκυρας».
Στη συνέντευξη με τίτλο «Ψηφίσματα χωρίς κυρώσεις δεν πρόκειται να συνετίσουν την Τουρκία» υπογράμμιζε ότι «η Τουρκία αντιμετωπίζεται μόνο δια της ισχύος και της πρόκλησης κόστους, μόνο έτσι θα μαζέψει την επιθετική και αναθεωρητική πολιτική της στην περιοχή».
Ο Γιαλλουρίδης πίστευε πως μόνο η διάσταση της διεθνούς απομόνωσης, όπως έγινε στη Νότιο Αφρική η οποία αφού απομονώθηκε απ΄όλο τον κόσμο υποχρεώθηκε να αλλάξει καθεστώς, θα έχει αποτέλεσμα για την γειτονική μας χώρα.
Ωστόσο ως ρεαλιστής διευκρίνιζε ότι στη διεθνή πολιτική εκείνο που μετράει είναι τα συμφέροντα και όλοι οι δυτικοί παράγοντες, συμπεριλαμβανομένων και φιλικών προς την Ελλάδα κρατών, έχουν συμφέροντα με την Τουρκία.
«Επίσης μην ξεχνάτε ότι η γεωπολιτική θέση της Τουρκίας είναι εξαιρετικά κρίσιμη, όχι μόνο γιατί είναι δίπλα στη Ρωσία, αλλά γιατί ελέγχει και τα Στενά» έλεγε και αναφερόμενος στο ρωσικό παράγοντα σχολίαζε:
«Οι Ρώσοι μπορεί να μας αγαπούν, αλλά στο τέλος παντρεύονται τους Τούρκους. Άλλωστε στην πολιτική και ιδίως στη διεθνή πολιτική είναι άλλο πράγμα η αγάπη και άλλο η πολιτική πράξη». .
Για τη Ρωσία η Κύπρος έχει επίσης μεγάλη σημασία υπογράμμιζε και υπενθύμιζε πως η Αγκυρα θεωρεί ότι η Κύπρος, η οποία βρίσκεται στο μαλακό υπογάστριο της Τουρκίας, δεν μπορεί να μην της ανήκει.
Τότε τον είχαμε ρωτήσει εάν θα ήταν καλύτερα να είχε συμφωνήσει η Κύπρος στο Σχέδιο Ανάν για να μην φτάναμε στο σημείο που είμαστε σήμερα.
«Εάν το είχαμε υπογράψει, σήμερα η Κύπρος θα είχε ήδη τουρκοποιηθεί» απάντησε και στο ερώτημα για το εάν συμφωνεί με την ιδέα της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας με πολιτική ισότητα, τοποθετήθηκε με τον ίδιο αρνητισμό εξηγώντας το σκεπτικό του ως εξής:
«Τα δύο μέρη πρέπει να είναι ερωτευμένα για να μπορεί να επιβιώνει η ομοσπονδία. Τώρα ποιος είναι ερωτευμένος με ποιόν; Εάν ήταν για παράδειγμα η Ελλάδα με την Κύπρο ομοσπονδία τότε αυτό το σχήμα θα ήταν βιώσιμο. Με την Τουρκία από πίσω τι είδους ομοσπονδία μπορεί να επιτευχθεί;».
Το υποστήριζε και το 2017, σε μια άλλη συζήτηση με τη HuffPost με αφορμή τη συνάντηση του πρόεδρου της Κύπρου Αναστασιάδη και του τότε προέδρου του ψευδοκράτους του Ακιντζί στη Γενεύη, υπό την αιγίδα του ΟΗΕ.
«Η Κύπρος έπρεπε να διεκδικήσει την όποια λύση μετά την αποχώρηση του Αττίλα, καλύτερα να κρατήσουμε το status quo όπως έχει τώρα με την Κυπριακή Δημοκρατία και να παλέψουμε για την αλλαγή των ισορροπιών... για να μην οδηγηθεί η Κύπρος στον έλεγχο της Τουρκίας και του βαθέως κράτους της γειτονικής χώρας και των ξένων δυνάμεων που θα μπορούν να εκβιάζουν την Αθήνα συνέχεια...«Το Κυπριακό κράτος δεν πρέπει να χαθεί, εάν γίνει αυτό χάνουμε το όποιο πλεονέκτημα, χάνουμε το παιχνίδι».
Οτιδήποτε άλλο, σύμφωνα με τον ίδιο θα οδηγήσει σε αυτό που επιθυμεί ο Ερντογάν δηλαδή σε «Κυριαρχική ισότητα» δηλαδή να γίνει η Κύπρος δορυφόρος της Άγκυρας και να εμπεδωθεί η τουρκική κυριαρχία στην νοτιανατολική Μεσόγειο.
Στην επιθετική και αναθεωρητική πολιτική της Άγκυρας ο Χριστόδουλος Γιαλλουρίδης επέμενε στην αποτρεπτική στρατηγική από μέρους της Ελλάδας και εκτιμούσε ότι βασική αποτρεπτική κίνηση είναι η στρατιωτική υποστήριξη της Κύπρου με όλα τα μέσα σε συνδυασμό με τη σύναψη συμμαχιών και διαρκή προβολή του θέματος, αλλά και με την άσκηση πιέσεων για επιβολή μέτρων στην Άγκυρα.
Τέλος, και ένα από τα σημαντικότερα στα οποία επέμενε ήταν η «εμπέδωση της πολιτισμικής μας ισχύος. Ελλάδα σημαίνει πολιτισμός και είναι ουσιαστικά το υπόβαθρο του ευρωπαϊκού πολιτισμού».