Η στρεβλωτική ανάπτυξη στην Ελλάδα των λεγόμενων «μη κυβερνητικών οργανώσεων» οδήγησε στην γεωμετρική αύξηση κρατικοδίαιτων ΜΚΟ και καθ’ όλα κερδοφόρων «μη-κερδοσκοπικών» εταιρειών.
Τα μορφώματα αυτά στην πραγματικότητα συμβάλλουν στην επινόηση δράσεων και κατασκευή αναγκών με στόχο όχι την δημιουργία μακροχρόνια βιώσιμων δομών και θεσμών, αλλά αποκλειστικά την απορρόφηση κρατικών ή κοινοτικών κονδυλίων και την επιβίωσή τους από αυτά.
Η α-συνέχεια αυτή, η κατασπατάληση δηλαδή οικονομικών πόρων για μη-βιώσιμες και, εν τέλει, κοινωνικά μη-ελεγχόμενες δραστηριότητες σε διάφορους τομείς, μεταξύ των οποίων και η προληπτική κοινωνική αντεγκληματική πολιτική, ενισχύεται και τροφοδοτείται συνεχώς από τα κενά που δημιουργεί η κακή, αδιαφανής και ανορθολογική λειτουργία του δημόσιου τομέα.
Η δράση των οργανώσεων αυτών στο ευαίσθητο τομέα της κοινωνικής αντεγκληματικής πολιτικής αποτελεί άλλο ένα παράδειγμα εφαρμογής ασύνδετων και αναποτελεσματικών δράσεων και πρακτικών που ηθελημένα προκρίνουν και υλοποιούν.
Στο πλαίσιο όμως της εγχώριας κοινωνικής αντεγκληματικής πολιτικής απαιτείται τόσο η ριζική αναδόμηση του πλαισίου χάραξης και υλοποίησής της σε τοπικό επίπεδο όσο και η ορθολογική οργάνωση και λειτουργία των μέχρι σήμερα ασυντόνιστων φορέων και υπηρεσιών που δραστηριοποιούνται στον τομέα της πρόληψης του εγκλήματος, ώστε οι στοχευμένες δράσεις και πρακτικές τους να είναι συστηματικές, οργανωμένες και εν τέλει αποτελεσματικές.
Το πλαίσιο δε αυτό δεν μπορεί να είναι στατικό και αμετάβλητο, αλλά αντίθετα αποτελεί προϊόν μιας δυναμικής πολιτικής διεργασίας, η οποία δεν μπορεί παρά να ανταποκρίνεται στις μεταβαλλόμενες ανάγκες σε ζητήματα πρόληψης και ασφάλειας στο κοινωνικό πεδίο, με τη δημιουργία συνθηκών κοινωνικής συμμετοχής και ενεργητικής παρέμβασης του πολίτη.
Και όλα τα παραπάνω στη βάση των πορισμάτων της εγκληματολογικής έρευνας και των προτάσεων όχι κάποιας ΜΚΟ ή ενδεχομένως του «τηλεοπτικού αστέρα» προέδρου της, αλλά του αρμόδιου επιστήμονα, ο οποίος δεν είναι άλλος από τον Εγκληματολόγο.