Μεγαλώνουμε με την αίσθηση ότι η ζωή μας δεν έχει σημασία, εκτός αν κάνουμε ραπ, παίζουμε ποδόσφαιρο ή μπάσκετ», λέει στο podcast Πρωταγωνιστές (official) του Pod.gr ο μουσικός Άαρον Εμάνιουελ.
Ο αφροαμερικανός μουσικός ήταν τον Μάρτιο στην Αθήνα και πριν κηρυχθεί η καραντίνα πρόλαβε να κάνει μια συναυλία στο Μεταξουργείο. Τώρα αγωνίζεται στην χώρα του για πράγματα που κανονικά θα έπρεπε να είναι αυτονόητα. «Με έχουν σταματήσει στο δρόμο πάνω από 30 φορές», εξηγεί, «αν ήμουν λευκός, θα με είχαν σταματήσει 3-4 φορές – και δεν έχω ποινικό μητρώο, μεγάλωσα σε μια οικογένεια μεσαίας τάξης, πήγα σε ιδιωτικό σχολείο…».
Το podcast Πρωταγωνιστές είναι γεμάτο από συγκλονιστικές μαρτυρίες μαύρων και λευκών που ζουν τα γεγονότα και γνωρίζουν τι συμβαίνει αυτές τις ώρες στις γειτονιές αλλά και τους θεσμούς της Αμερικής.
Σώτη Τριανταφύλλου, καθηγήτρια ιστορίας της Αμερικής.
«Κατηγορείται με φόνο 3ου βαθμού. Κάτι που δεν υπάρχει στην Ευρώπη και υπάρχει σε μερικές πολιτείες των ΗΠΑ. Σημαίνει ότι προκαλώ το θάνατο με υπαιτιότητά μου, δεν είναι δηλαδή ατύχημα, αλλά χωρίς πρόθεση. Με αυτή την κατηγορία θα πάει για 25 χρόνια. Στην Αμερική, βέβαια, τα 25 χρόνια είναι 25 χρόνια. Δεν είναι όπως στην Ευρώπη 8.»
Δημήτρης Λάππας, χημικός με διδακτορικό στο Harvard, κάτοικος Μινεσότα, ενεργό μέλος των Δημοκρατικών.
«Η αστυνομία έχει στρατικοποιηθεί και όπως λέμε Black Lives Matter, δηλαδή οι ζωές των μαύρων αξίζουν, αυτοί λένε Blue Lives Matter. Αν στην Αμερική κακοποιήσει κάποιος μια γάτα, υπάρχει μεγάλη κατακραυγή. Και εδώ δολοφονήσανε στο δρόμο έναν άνθρωπο, σε μια πόλη που κυβερνήτες, γερουσιαστές, είναι όλοι Δημοκρατικοί. Αν στην δική μας πολιτεία γίνεται αυτό, φαντάζεστε τι γίνεται αλλού.»
Eυάγγελος Χατζησταμούλος, εστιάτορας στην γειτονιά του Τζόρτζ Φλόιντ.
«Ο George ήταν τακτικός πελάτης. Δούλευε πορτιέρης στο «Κόνγκα». Και προτού να πάει για δουλειά, θα σταματούσε εδώ πέρα, θα έτρωγε ή θα έπαιρνε το φαγητό του μαζί. Πάντα χαμογελαστός, πάντα χαρούμενος. Και πάντα έτρωγε το ίδιο, ένα στέικ με τυρί και τηγανιτές πατάτες. Και πάντα λέγαμε και τα αστεία μας για όσα ζούσαμε.»