Η Σοφία Αρβανίτη ζει «Αλαβαρντάχαλα» και τραγουδάει τα «τραγούδια των καιρών». Συναντιέται με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και υπό την ομπρέλα της Rain Music κυκλοφορεί το νέο της CD. Τολμηρή, αναγεννημένη, μέσα από τη μουσική της, μας εξηγεί τι είναι ροκ γι’ αυτήν και μας μιλά για τους στόχους που θέτει και πετυχαίνει.
- Σοφία, η νέα σου δισκογραφική δουλειά έχει τίτλο «Αλαβαρντάχαλα - τραγούδια των καιρών». Αγαπάς αυτή τη δουλειά περισσότερο από προηγούμενες, και αν ναι, γιατί;
Θα έλεγα πως ναι, γιατί στην παρούσα φάση έχω καλύψει ένα μεγαλύτερο φάσμα της προσωπικότητας μου και έχω λειτουργήσει και ως παραγωγός. Και το έκανα με όλη την ευθύνη και με όλη την δύναμη της ψυχής μου.
- Πώς συναντηθήκατε με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και αποφασίσατε να συνεργαστείτε υπό την ομπρέλα της εταιρίας του, Rain Music;
Μόλις που είχα ετοιμάσει στο studio παρέα με τον συνεργάτη μου Δημήτρη Λιόλιο ένα μας τραγούδι που σήμαινε πολλά για μένα, το ‘«Μία ατίθαση καρδιά»’ και έκανα κυκλωτική στον Βασίλη. Όταν το άκουσε μου είπε πως είναι ίσως ό,τι καλύτερο έχει ακούσει από εμένα ως τώρα. Στη συνέχεια λοιπόν, με παρότρυνε να ετοιμάσουμε παραγωγή με 14 τελικά τραγούδια.
- Με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου είχατε συναντηθεί χρόνια πριν σε μουσικές σκηνές. Νομίζω από το ξεκίνημά σου. Τι εντύπωση σου είχε κάνει ως καλλιτέχνης και ως άνθρωπος;
Είναι από τους λίγους καλλιτέχνες που ό,τι βγάζει στη σκηνή, δεν αλλοιώνεται στο παραμικρό σαν τον γνωρίσεις από κοντά ως άνθρωπο.
- Τι είναι ροκ για σένα;
Είναι να μην ακολουθείς φόρμες, να βγαίνεις συνεχώς από τα πρέπει και τα μη. Ας πούμε… «τι ηλικία έχω; Πρέπει έτσι να ντύνομαι», «Τι επάγγελμα κάνω; Πρέπει με αυτούς να κάνω παρέα», «Τι θα πει η γειτονιά; Πρέπει να μην δίνω δικαιώματα για να πουν»... Αν επιτρέπεις στον εαυτό σου να κάτσεις σε ένα πεζούλι και να πιεις μια μπύρα, είσαι σε καλό δρόμο...
- Για ποιόν λόγο άφησες κάποια χρόνια να περάσουν για να κυκλοφορήσεις ένα νέο άλμπουμ;
Η μουσική βιομηχανία είχε υποστεί βλάβες, δεν το άντεχα, συν που ήθελα να δοκιμάσω κι άλλες γεύσεις ζωής. Όμως είναι μεγάλη λύτρωση η μουσική και κατάφερα χρόνια μετά να επανέλθω με έναν τρόπο παρ’ όλο που κάποιες πόρτες τις βρήκα κλειστές. Με κοίταζαν σαν ούφο... Σαν να έλεγαν «ωχ, τι θέλει πάλι αυτή εδώ»...
- Ποιο από τα καινούργια τραγούδια σου ξεχωρίζεις;
Ο δίσκος συνολικά είναι πρόταση. Είναι υψηλής δόνησης και δεν περιορίζεται στον ερωτικό στίχο. Είναι επηρεασμένος από όλη την κατάσταση της τρέλας που βιώνουμε στους καιρούς μας. Τα λατρεύω όλα ανεξαιρέτως. Θα αναφέρω όμως μερικούς τίτλους που αγαπώ, όπως είναι «Η Παλιοσκυλού» (μουσική: Ανδρέας Κατσιγιάννης, στίχοι: Σοφία Αρβανίτη), τα «Γυαλιά στην άμμο» (μουσική: Χρήστος Τσουκαλάς, στίχοι: Εύη Ζευγαρά), το «Fuck them all» (μουσική: Laurent Boutonnat, στίχοι: Mylène Farmer), Ο Κουβάς (μουσική: Ζωή Τηγανούρια, στίχοι: Σταμάτης Μεσημέρης), «Το ακατόρθωτο» (μουσική: Δημήτρης Λιόλιος, στίχοι: Σοφία Αρβανίτη).
- Υπάρχει κάποιο όνειρό σου που δεν έχει πραγματοποιηθεί μέχρι σήμερα;
Δεν κάνω όνειρα για να μην απογοητεύομαι. Έχω μόνο στόχους που για να επιτευχθούν εξαρτάται μόνο από μένα. Αυτό πετυχαίνει πάντα.
- Ένιωσες ποτέ να έχεις αδικηθεί;
Συνήθως δεν νιώθω έτσι. Όταν όμως το ένιωσα πάντα έλεγα στον εαυτό μου, πως εγώ φταίω που επέτρεψα να συμβεί.
- Τι ρόλο παίζει σήμερα η «εικόνα» ενός καλλιτέχνη;
Ανάλογα πού απευθύνεσαι. Δεν είναι όλες οι μουσικές και όλοι οι καλλιτέχνες για όλους. Ο κάθε ένας θεραπεύει κάτι διαφορετικό. Άλλος τέρπει τα μάτια (από φωνή... κορμάρα), άλλος την ψυχή και πάει λέγοντας...
- Τι θα ήθελες να σου ευχηθούμε;
Αλαβαρντάχαλα και ξερό ψωμί!