Η θαυμάσια ερμηνεύτρια Σοφία Μανουσάκη είναι τα τελευταία χρόνια όχι απλά η βασική αλλά η μόνιμη συνεργάτιδα του συνθέτη Στέφανου Κορκολή, τόσο δισκογραφικά (σε δικά του έργα όπως το πιο πρόσφατο album του με μελοποιήσει Κ.Π. Καβάφη αλλά και σε επανεκτελέσεις εμβληματικών έργων του Μίκη Θεοδωράκη) όσο και στις ζωντανές εμφανίσεις του. Με την ευκαιρία του αληθινά ξεχωριστού προγράμματος τους «Μουσικές Ιστορίες» που μετά την επιτυχία που σημείωσε στην μουσική σκηνή «Σφίγγα» μεταφέρθηκε αμέσως σε μιαν άλλη, τις «Γραμμές» στον Κεραμεικό (με την συνοδεία πάντα ενός εξαίρετου σχήματος το οποίο αποτελείται από τον κιθαρίστα Σπύρο Γεωργαντά, τον σαξοφωνίστα/φλαουτίστα – παίζει επίσης keyboards και κρουστά – Βασίλη Δεσφίγγο, τον μπασίστα Βίκτορα Κουλουμπή και την ντράμερ Ρολη Γιαμοπούλου) όπου θα παρουσιαστεί την Τρίτη 31 Δεκεμβρίου, την Πρωτοχρονιά και θα ολοκληρωθεί το Σάββατο 4 Ιανουαρίου μιλάει, με υποδειγματική ωριμότητα και σοβαρότητα παρά το πολύ νεαρό της ηλικίας της, για αυτό αλλά και για το πως βλέπει συνολικά τον «ρόλο» της πάνω στη σκηνή, είτε ερμηνεύει παλαιότερο είτε σύγχρονο ρεπερτόριο.
Αν δεν κάνω λάθος, είναι η πρώτη φορά που παρουσιάζετε ένα τόσο εξωστρεφές και διασκεδαστικό πρόγραμμα; Όπως και αν έχει όμως, πώς αισθάνεσαι στη σκηνή σε αυτό σε σχέση με την συντριπτική πλειοψηφία των υπολοίπων σας, που είναι θεματικά και σοβαρά, με την αληθινή και όχι την «δήθεν» σημασία της λέξης;
Δεν θεωρώ ότι ένα πρόγραμμα που περιλαμβάνει τραγούδια των Μίκη Θεοδωράκη, Μάνου Χατζιδάκι, Γιάννη Σπανού, Μίμη Πλέσσα, Σταύρου Ξαρχάκου, Μάνου Λοΐζου, Ray Charles, Σταμάτη Κραουνάκη και βέβαια του Στέφανου Κορκολή μπορεί να χαρακτηριστεί ως «μη σοβαρό», έστω και έμμεσα. Θεωρώ ότι η σοβαρότητα και η αγάπη που αντιμετωπίζουμε τα τραγούδια όλων τους είναι αυτό, που καθορίζει τελικά το αποτέλεσμα.
Ποιες δυσκολίες αλλά και απαιτήσεις έχει ένα τέτοιο πρόγραμμα από τον/την ερμηνευτή/ια και γενικότερα από ένα σχήμα και τις οποίες το ακροατήριο το οποίο διασκεδάζει πίνοντας τα ποτά του δεν φαντάζεται καν;
Το γεγονός ότι ο κόσμος πίνει ένα ποτό δεν σημαίνει ότι «ξεφεύγει». Είναι δική μας ευθύνη, βάσει της στάσης μας γενικότερα επί σκηνής, να «οδηγήσουμε» τον/την κάθε ακροατή/ρια στο να ψυχαγωγηθεί. Τέτοιου είδους «κατευθύνσεις» προέρχονται αποκλειστικά από όλους εμάς που βρισκόμαστε επί σκηνής. Με άλλα λόγια η στάση μας και το ρεπερτόριο που έχουμε επιλέξει δεν προτρέπουν σε διασκέδαση αλλά σε ψυχαγωγία.
Ένα τέτοιο πρόγραμμα βασίζεται σε πολύ μεγάλο βαθμό στις διασκευές. Καταρχήν προτιμάς να επανερμηνεύεις τραγούδια πιο κοντά στο σήμερα, παλαιότερα ή δεν δίνεις σημασία σε αυτό αρκεί να σου αρέσουν και να θεωρείς ότι ταιριάζουν στην φωνή σου; Ανεξάρτητα από αυτό, πώς αισθάνεσαι ερμηνεύοντας κάποια τραγούδια που όταν κυκλοφόρησαν δεν είχες καν γεννηθεί;
Αντιμετωπίζω τις ερμηνείες των τραγουδιών χωρίς να σκέφτομαι τις χρονολογίες τους. Ερμηνεύω τραγούδια που έχουν υποστεί την βάσανο του χρόνου, άρα κλασικά με την ευρύτερη έννοια και η αντιμετώπιση μου απέναντί τους είναι νομίζω αυτή που τους αρμόζει στιλιστικά. Ούτως ή άλλως η μέχρι τώρα πορεία μου, ερμηνεύοντας έργα του Μίκη Θεοδωράκη, το αποδεικνύει καθώς όταν γράφτηκαν αυτά τα αριστουργήματα όντως ήμουν αγέννητη!
Προσωπικά σε εξέπληξε η επιτυχία και αποδοχή που είχε η αρχική εκδοχή αυτού του προγράμματος στη «Σφίγγα» ή όχι;
Αρχικά δεν με εξέπληξε απλά, με χαροποίησε. Γενικά από τότε που εισήλθα επαγγελματικά στο χώρο έχω καταλάβει πως όταν υπάρχει πολλή δουλειά στην προετοιμασία σε συνδυασμό με την αμεσότητα αλλά και την αλήθεια που όλοι εμείς «βγάζουμε» προς το ακροατήριο και φυσικά σε συνάρτηση επίσης με την επιλογή του ρεπερτορίου έχουμε την σιγουριά ότι αυτό που κάνουμε θα αρέσει. Το λέω αυτό διότι παρουσιάζουμε το ίδιο ακριβώς πρόγραμμα και στις «Γραμμές».
Ποιες διαφορές από εκείνη έχει αυτή που παρουσιάζετε τώρα στις «Γραμμές», μόνον από πλευράς ρεπερτορίου αλλά και χημείας πάνω στη σκηνή, ενορχηστρωτικά και συνολικά ως προς κάθε παράμετρο της;
Το πρόγραμμα είναι ακριβώς το ίδιο. Αν θα μπορούσα να εντοπίσω κάποιες διαφορές αυτές είναι το επιπλέον όργανο, το μπάσο, που «γεμίζει» πιο πολύ το ηχητικό αποτέλεσμα και βέβαια η μεγαλύτερη σκηνή η οποία μας δίνει και την ανάλογη άνεση να κινηθούμε. Ο κόσμος και η συμπεριφορά του παραμένει η ίδια όπως ακριβώς και στην «Σφίγγα».
Και μια γενικότερη ερώτηση, μέχρι τώρα έχεις ταυτίσει την διαδρομή σου με εκείνη του Στέφανου Κορκολή. Αν ερχόταν μια καλή και ενδιαφέρουσα πρόταση συνεργασίας από άλλον δημιουργό θα την δεχόσουν; Θα ήθελες να συμβεί αυτό ή το αφήνεις στην συγκυρία, λέγοντας «αν είναι να γίνει θα γίνει»;
Σαφώς και το αφήνω στην συγκυρία, όπως, λες και εσύ. Αν είναι να γίνει θα γίνει...Ήδη συζητώ κάποια πράγματα με τον Σταμάτη Κραουνάκη και τον Θέμη Καραμουρατίδη χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν νιώθω επαρκής με τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Στέφανο Κορκολή.
Επαρκής όμως δεν σημαίνει και πλήρης και αυτή και μόνον η επιλογή μιας συγκεκριμένης λέξης από την Σοφία Μανουσάκη δείχνει ότι έχει και μεγάλο μέλλον και αντίστοιχα ακόμα περισσότερη εξέλιξη μπροστά της...